ALBERT

Description: This brief survey is based on the material collected by Dr. P. Wagenaar Hummelinck in 1936/37, 1948/49, and 1955. Station numbers only are cited; they refer to the “Description of new localities” in Volume IV of this series (1953; marine habitats p. 56-77) and to a “Third list of localities” which will be published in a forthcoming volume. Other localities, which are not numbered, are, as a rule, briefly described in the text. Material assembled by a few other collectors has been added to Hummelinck’s collection. The names of the collectors are always mentioned, abbreviated as follows: Av.: R. Aveledo, Caracas Be.: J. G. van den Bergh, Aruba BL.: T. Blok, Curaçao Bo.: Mrs van den Bos, St Maarten Co.: R. M. Collens, Tobago Ga.: Wiesje and Hendrikje, the two little daughters of Mr. and Mrs. K. J. van Gaalen, Aruba. Za.: J. S. Zaneveld, Curaçao.

Description: The zoological collections made by the 1948—1949 Surinam Expedition contain about 200 mammals, brought together by the zoologists Dr. D. C. GEIJSKES and Mr. P. H. CREUTZBERG. Though the collection consists mainly of species which had already been reported from Dutch Guiana, it is of considerable value, in the first place on account of the detailed data concerning the localities, biotopes, and biology, and secondly because not only the skins and skulls of the collected specimens have been preserved but as a rule also their complete skeletons. The present paper ¹) deals with the Primates; the other groups of mammals will be treated in subsequent publications. Thanks are due to Dr. D. C. GEIJSKES, who is responsible for the notes on the biology of the species. The skeletons of the material dealt with here have recently been studied in the Leiden Museum by Mr. G. E. ERIKSON of Harvard Medical School, Boston, who intends to publish the results of his investigation in the near future.

Description: The peridots in the gem collection of our Museum were acquired a long time ago (part of them were from the collection of King William I of the Netherlands). We should be sceptical about data on the origin of this material. Firstly we do not generally know whether the stones were bought or received as a gift; we learned by experience that a person giving material (often a layman) will not be too precise when stating the locality especially as he will not see its importance. Moreover in the last century scientists could not realize yet how valuable an accurate description of the locality would be nowadays. For they did not think of the possibility that samples of one mineral from various localities might have different properties (of course they did not yet know the importance of an investigation as to the nature of inclusions). Besides in cataloguing small objects (such as gemstones) systems were used which did not rule out mistakes, so that a recent investigation of old material may present difficulties as to the definite locality.

Description: THE GOLD DEPOSITS IN SURINAM AND THE DISTRIBUTION OF CONCESSIONS THROUGH THE COUNTRY The fieldwork on the occurrence of primary and secondary gold deposits in Surinam on which this thesis is based was carried out by order of the Welfare Fund Surinam (Welvaarts Fonds Suriname) during the periods December 1950—September 1952 and September 1953—January 1954. The regions investigated form part of Surinam (formerly Dutch Guiana), South America. These regions are indicated by heavy lines on the enclosed geological survey map of Surinam, after Schols and Cohen (1953) and IJzerman (1931). As participant of a medical scientific expedition to the southern borderlands of Surinam, I made investigations on the occurrence of gold in this part of Surinam. The trail of the expedition is indicated on the survey map of Surinam (enclosed map). As was stated by statistical (figure 4) and by field evidence, the goldfields of Surinam occur in the northern and eastern part of the country, south of the coastal plain. The goldfields are geo-topografically connected with an area of metamorphic sedimentary schists (Orapu-Formation and Bonnidoroseries) and, mainly epimetamorphic, basic to intermediate volcanic rocks (Balling-Formation without Bonnidoro-series). Two belts of relative concentration of goldconcessions can be constructed from the distribution of the goldconcessions through the area where the goldfields are found. Most of the workable deposits are alluvial or colluvial placer deposits, but in some places in Surinam, primary deposits of hypogene origin are worked. Here the gold is found in gold-bearing quartz veins, -veinlets and -lenses, and in gold-bearing pyrite, which is limonitised as a result of weathering, and which occur in the metasomatically altered wall rock along, as well as in, some of the goldand pyrite-bearing quartz veins and -lenses. These primary deposits, being the result of hypogene processes which are genetically related to intrusive quartzdiorites and granites, occur in the invaded bedrock of the Balling-Formation (Headley-Reef, Km 124,3 L. S., figures 21 and 22) and the Orapu-Formation (Mindrinetti goldfields, Km 93—106 L. S., figures 22 and 25). The placer gold in the alluvial and colluvial deposits of the mentioned areas must be considered to be the concentrated debris of the gold-bearing quartz veins and -lenses, as a result of mechanical transport from chemically weathered, enclosing bedrock. This is in contradistinction with earlier theories of Middelberg (1908), who thinks the placer deposits a result of mainly chemical transport by the help of supergene solutions. Transport of gold by supergene solutions as a result of weathering under most favourable conditions (Bateman, 1949) in the presence of limonitising pyrite, has occurred in some cases over short distances only, from the pyrite to the surrounding matrix. Mostly however the limonitised gold-bearing pyrites are still gold-bearing (table 9). As a process of concentration of placer gold those supergeneous processes are very unimportant. As was stated earlier by Gruttebink and de Haan (1940, 1950, 1952) and as could be reascertained during our fieldwork in the concessions of the Sarakreek Goudvelden N.V. on the upper course of the Lawa river, the placer gold is also the concentrated debris of quartz veins and -veinlets. The same holds good for most of the other investigated areas, i. c. the concession Ettenberg opposite Stoelmanseiland (survey map) and probably the concession Doorson on the southern slope of the Nassau mountains (figure 12). On the other hand in the investigated area of the Kabalebo river near Stone creek (figure 35) the conglomerates of the Orapu-Formation must be regarded as the possible sourcerock of the scarcely scattered gold in the gravels, mostly formed by quartz pebbles from the conglomerate outcrop, at a distance of some tens of metres upstream the creek. This gold shows signs of long-distance transport, because of its roundness (figure 67 e). Workable deposits of this type are not known in Surinam. The gold from the workable placer deposits was not transported over long distances from its source deposit. Therefore the geology of the underlying bedrock of the placer deposits is an important source of information with respect to the genetic relationship between the occurrence of gold and the processes of primary mineralisation, even if the primary gold deposits are not known or hidden by the result of chemical decay of the deposits and their enclosing bedrock. The genetic relation between gold in placer deposits and gold bearing quartz veins is proved by the occurrence of gold-bearing quartz pebbles in the gravels, whereas the geological processes that caused the mineralisation arc detected by the coincidence of the distribution of the placer deposits and contactzones between the Balling-Orapu-Formations and younger intrusive granites and quartzdiorites. The primary deposits have already been found or must be sought for in the invaded bedrock of the Balling- and Orapu-Formation, in the direct contact aureoles of the quartzdiorites and granites (figure 12) or at a certain distance from the outcrops of the contacts, but seldom further than 2000 m (figure 16). In the case of the Mindrinetti-goldfields (figure 25), the placer and primary deposits are concentrated on both sides of a savannah area. This savannah area consists of the weathered products of contact metasomatieally altered schists and conglomerates of the Orapu-Pormation (Grosgroup). The contact metasomatieally altered schists and -conglomerates are here considered as the contact aureole of a hidden granitic intrusion, comparable to the granite of Km 109 L. S. (figure 26). The gold-bearing hypogene deposits don't occur in the direct contactzone, but at a short distance from there, not exceeding 2000 m, along shear planes and minor faults. Study was made of the type of granites and quartzdiorites that caused mineralisation, because igneous rocks of the same mineralogical composition are found in the southern and western part of Surinam, where as far as known, workable gold deposits are not found. The granites and quartzdiorites in this part of Surinam are formed as large migmatite-granite complexes of an inhomogeneous mineralogical composition over short distances (de Munck 1953, IJzerman 1931). Because most of the Surinam granites belong to this type, the chemical analyses of the granites represent mostly granites of this migmatite-granite type. In the QLM-diagram (P. Niggli 1945) it can be seen that they belong to the pacific province (calc-alkali magma), but they are very irregularly distributed in this diagram (figure 44). There is a shifting of the plotted analyses to the side of sedimentary rocks, probably meaning that the analyses represent igneous rocks which assimilated a lot of material from the invaded rocks of a different chemical composition. These granites are interpreted as being formed by granitisation. The granitic and quartzdioritic magmas which caused gold mineralisation are characterised by their homogenity, chemically as well as mineralogically, over short and long distances. Their contacts are well marked, either by xenolith's (figure 12) or by zones of marked contact-metasomatism (Grosgroup, figures 22 and 26). Four chemical analyses of quartzdiorites which are genetically related to gold mineralisation were made. The result of the analyses are published in table 2. The analyses are plotted against the analyses of other quartzdiorites (figure 45). The same has been done for the granites. The granite of Km 109 L. S. represents an extremely acid granite (granitaplite). These granites and quartzdiorites are interpreted as real intrusive granites. As the quartzdiorites from the concessions on the upper course of the Lawa river are porfiritic, they have a double sequence of crystallisation. The gold deposits of the SE—NW goldbelt of Surinam (figure 4) and those of the concessions Ettenberg (survey map) and Doorson (figure 12) are genetically related to the intrusive quartzdiorites. The same quartzdioritic complex that causes mineralisation on the concession Doorson has been found discordantly covered by the Orapu-Formation (Schols and Cohen 1953). The conglomerates and schists of the Orapu-Formation were never seen to have been intruded by quartzdiorites. The granites of Km 109 L. S. are intrusive into the Orapu-Formation. This proves that granites and quartzdiorites of different age do occur and makes it probable, that both can have caused gold mineralisation. The quartzdiorites (granites no. 1) are supposed to be older than the granite of Km 109 L. S. (granites no. 2). The SE—NW goldbelt of Surinam is genetically related to the granite no. 1 (quartzdiorites); the B—W goldbelt of Surinam to the granite no. 2 (granite of Km 109 L.S.). For both goldbelts we can give the same sequence of events causing workable gold deposits. Only in the Mindrinetti-goldfields and near Km 124,3 L. S. (Headley-Reef) workable primary deposits, as a result of hypogene processes, are known and here have been studied especially, whereas the placer deposits on the upper course of the Lawa river and in the alluvial deposits of this river and the Marowyne have been studied especially there. As a result of the fieldwork and laboratory investigations we can subdivide the different types of gold-bearing deposits into the following groups. A. Secondary deposits 1. Deposits formed as a result of mainly mechanical transport a. Alluvial deposits. b. Colluvial deposits. 2. Deposits formed as a result of mainly chemical transport a. Residual deposits. b. Gold-bearing, deeply weathered bedrock. B. Primary deposits as a result of hypogene processes 1. Gold-bearing quartz veins, -veinlets and -lenses. a. Gold- and pyrite-bearing quartz veins. b. Gold-bearing blue quartz veins. c. genetically related, not gold-bearing turmaline-quartz veins. d. Gold- and ferberite-bearing quartz veins. e. genetically related, not gold-bearing white quartz veins. 2. Gold-bearing bedrock. a. Gold-bearing pyrite in metasomatically altered wall rock of the gold- and pyrite-bearing quartz veins. b. Gold-bearing bedrock. a. dolerites. p. granites. y. conglomerates. The workable gold deposits in Surinam must be considered to be the result of a genetic sequence of events from intrusive granites or quartzdiorites which intruded older rocks of the Balling- or Orapu-Pormation, causing goldbearing quartz veins and gold-hearing pyrites in the wall rock, which has often been altered contact-metasomatically. The placer deposits are formed from the debris of these primary deposits, mainly as a result of mechanical transport. A. SECONDARY DEPOSITS 1. Deposits formed as a result of mainly mechanical transport Most of the workable gold deposits in Surinam are of this type. The gold occurs in these placer deposits as flour gold (up to 0,1 mm), dust gold (0,1—0,5 mm) and coarse gold (more than 0,5 mm). Nuggets too occur and are called “pepieten”. The gold is marked by irregular forms, flakes and fine specks. Grutterink (1940) described some large nuggets from the concession area on the upper course of the Lawa river and states a hypogene origin of these nuggets, because chalcopyrite was found as inclusions in the gold. Morphologically the gold from the placer deposits is sharp-angular to subrounded (figure 67). Gold-bearing quartz pebbles often occur in this type of deposits. These pebbles are also sharp-angular to subrounded. More seldom fully rounded quartz pebbles occur. This proves that the transport of the gold and the gold-bearing quartz did not occur over long distances. a. Alluvial deposits The alluvial deposits can be subdivided into a. recent alluvial deposits; ß. terrace deposits. a. Recent alluvial deposits are the most common type of workable gold deposits in Surinam. The gold occurs in one or more layers of the deposits, mostly concentrated in the gravel-bottomlayer, on a kaolinitic-weathered bedrock. Examples of this type of deposits are illustrated by the figures 15, 17, 18, 23. Figure 15 represents an alluvial deposit of the Lawa river, opposite Stoelmanseiland. The deposit consists of gold-bearing sands and gravel on a kaolinitic-weathered quartzdioritic bedrock. Fine and coarse gold occurs in the gravel layer. The gold has irregular subrounded forms. Nuggets do not occur in this place. Gold-bearing quartz pebbles are found in the gravel layer. Some 1500 m upstream the river, the contact between quartzdiorite and the Balling-Formation is hidden by swampy lands and the Lawa river. In the Balling-Formation many quartz veins occur. According to the concessional, nuggets (0,5—10 grams) have been found in the area of the Balling-Formation, which is marked by more accidentated lands and ferritic weathering. So the primary deposits must be sought in this area of the Balling-Formation. Figures 17 and 18 illustrate the morphology of the gravel-covered bedrock and the distribution of goldconcentrations in the Bas Rufin (figure 16). Here the gold occurs in a gravel-layer of an average of 70 cm, resting on a kaolinitic-weathered bedrock and covered by layers of sands and clays of 2—3 m. The workable deposits are found in the bottom layer of the gravel and the first 2 or 3 cm of the weathered bedrock. Here the gold is found as fine and coarse gold, together with gold-bearing quartz pebbles and irregularly formed nuggets with rounded and subrounded forms and platy sharpangular nuggets weighing up to several tens of grams and not showing any results of transportation. In the weathered bedrock under these gravel layers, gold-bearing quartz veins occur. This proves that the gold from these deposits has partly been transported over short distances, whereas soms of the gold has to be considered as eluvial. Figure 23 shows a section, situated on the borderline of the savannah area and the hills of the gold bearing zone of De Jong Zuid and Gros Placer (figure 25). Here the gold-bearing deposits consist mostly of material of the gold-bearing zone, whereas the colluvial deposits of the savannah area prove to be barren of gold. The morphology of the gold, found in these deposits, is subrounded. ß. Terrace deposits, in Surinam prospection, is the name given to all gravel deposits above creek- or river level. Deposits of this type are illustrated by figures 5, 6, 7, 17, 18. Figures 5, 6, 7 reproduce a type of terrace deposit found in the Marowijne river. At main waterlevel, in the river and along the banks of the river we find cemented riverconglomerates, which rise up to 2 meters above waterlevel. The quartz pebbles of the conglomerates (2—20 cm) are perfectly rounded. Along the banks they are covered by sands and clays. Some of the islands (tabbetjes) in the river are the remains of older riverbank terraces (Nason). The conglomerates proved to bear a small amount of gold. The fine gold has irregular rounded forms. Deposits of this type are not worked in Surinam. Another type of terraces is found in the valleys along the creeks on the upper course of the Lawa river. This type is illustrated by figures 17 and 18. The gold in these terraces has the same morphology as the gold in the recent alluvial deposits. The terraces represent an earlier stage of the creek, which carved a valley in preexisting rocks. The terrace deposits are characterised by their topographical height above creek level and by their more ferritic appearance as a result of weathering processes above water level. Sometimes the gold in this type of deposits occurs together with limonite. b. Colluvial deposits The colluvial deposits link together the alluvial deposits of the type A. 1. a and the primary deposits of the type B. They are characterised by yellow and redbrown sandy granular clays with angular gold and quartz fragments and often ferritic iron stones. The deposits represent the slightly transported debris which resulted after the lateritic weathering of the underlying bedrock. They are transported as a result of creep and of the removal of large volumes of peliticweathered bedrock by erosion. The occurrence of quartz fragments and free gold with angular morphology in this type of deposits proves that in most instances the chemical weathering did not affect the gold to an important degree. In some cases gold-bearing limonitised pyrite is found in this type of deposits. Sometimes the colluvial deposits form a foothill plain. The colluvial deposits are affected by chemical weathering, resulting in the formation of so called “kraskouw” layers. This kraskouw, being a stage of ferritic weathering of transported material above water level, occurs in the clays of the terrace deposits too. Kraskouw is characterised by its irregular reticulated ferritic enrichment and pore-space filling by clay matter. Figures 19 a. b. c. illustrate some types of colluvial deposits. Figure 19 a represents the most common type of colluvial deposit. The clay matrix of the upper layer is washed out by erosion, by which the layer has undergone enrichment in quartz fragments and iron stones. The lower layer has more pelitic contents but also belongs to the colluvial deposit transported by creep, because quartz-fragments and gold occur, whereas the underlying bedrock does not show quartz veins. Figure 19 b illustrates colluvial deposits which cover an older terrace deposit. Kraskouw has been formed in the colluvial layers. Figure 19 c represents a deposit that has been considered as a result of filling of a creek valley with residual quartz boulders, by mainly colluvial deposits. The quartz boulders, measuring up to several cubic feet, are subrounded to angular. In this type of deposit, nuggets have been found with sharp-angular platy forms, which prove that the nuggets were formed as a result of fissure filling from gold-bearing solutions of hypogene origin (Grutterink 1940). 2. Deposits formed as a result of mainly chemical supergene processes Deposits of this type have not yet been carefully studied in Surinam. Some random observations prove the existence of this type of deposits but nowadays no workable deposits of this type are known in Surinam. These deposits seem to be a consequence of the weathering processes in primary and secondary gold deposits. They result into: a. Residual deposits. b. Gold-bearing, deeply weathered bedrock. a. Residual deposits Residual concentration of gold in the ferritic final members of the lateritic weathering of gold-bearing deposits in the form of gold-bearing quartz fragments and free gold, belongs to the type already discussed as colluvial deposits. Beside this type of residual concentration there is also another type which probably is a result of the above mentioned processes. Here the ferrites themselves are gold-bearing as was proved by van Kooten (1953). Assays of ferrites above the gold-bearing deposit of Pakira Hill (De Jong Zuid) showed a grade of 2,5 g Au/ton. b. Gold-bearing, deeply weathered bedrock Probably a piece of gold-bearing clay, which was found in the kaoliniticweathered bedrock under the gravel layers of the Rufin (figure 82), belongs to this type. The morphology of the gold and the distribution through the clay prove it perfectly impassible that this gold is placer gold, which penetrated mechanically into the clay. There is always a possibility that the gold was already formed in the unweathered bedrock by hypogene processes but this doesn't explain the clayey-weathered bedrock that is enclosed in the gold. To a certain degree some results of the limonitic weathering of gold-bearing pyrites in the quartz veins and in the contact-metasomatically altered wall rock along these veins also belong to this type, which will be treated together with B. 1. a., because the deposits formed in this way are mainly formed by hypogene processes. B. PRIMARY DEPOSITS, AS A RESULT OF HYPOGENE PROCESSES Primary deposits are only worked in the environment of the country railroad between Km 93 and Km 133. These deposits were studied especially, although here too, placer deposits of the same types which have already been discussed, are more important as contributors to the gold production of Surinam than the primary deposits. Two types of primary deposits can be distinguished. The first type is that of the Mindrinetti-goldfields and can be found in several zones on both sides of the savannah area of figure 25, between Km 99,5 and Km 105,5 L. S. (country railroad). The second type occurs near the contact of the Kabeltonalite (figure 22). The primary deposits of the Mindrinetti-goldfields lie in deeply-weathered, contact-metasomatically altered wall rock which consists of (sandy-) kaolinitesericite-quartz-bearing clays (figure 31). Often limonitised pyrite occurs in the contact zones along gold-bearing quartz veins. The kaolinitic-weathered contact-metasomatically altered wall rock is distinguished from the normal regional-epimetamorphic schists and conglomerates of the Orapu-Formation, by its colour, which is often white or a pastel shade of rose, violet, yellowbrown and redbrown; by its often high kaolinite percentage (table 5, column VI); by its unconsolidated pelitic character (table 6 and figure 50), conglomeratic relicstructure and its topographic position along goldbearing quartz veins. The normal epimetamorphic conglomerates and schists of the Orapu-Formation are weathered to a smaller degree and are still consolidated rocks. Lateritic weathering of these rocks results in the formation of ferrites which occur in the colluvial deposits on the tops and the slopes of the bills. The weathering products of the Grosgroup (figure 22) are characterised by the same weathering features as the contact-metasomatically altered rocks along the gold- and pyrite-bearing quartz veins, but here limonitised pyrite, nor gold occur. The unconsolidated sandy kaolinite-sericite-quartz clays change into the consolidated conglomerates and schists of the Orapu-Formation, loosing their pelitic character and later on their non-ferritic weathering. As was proved by two drillings into the unweathered parts of this contact-metasomatically altered bedrock, which were located by reason of the results of the laboratory investigations on the weathering products, the contact-metasomatism resulted in important changes of the mineralogy and chemistry with respect to the epimetamorphic schists and conglomerates of the Orapu-Formation. Mineralogically the contact-metasomatically altered rocks of the Grosgroup (figure 25, WFI) consist of chlorite- and calcite-bearing epidote-sericite-albitequartz schists, whereas the regional-metamorphic schists of the Orapu-Formation consist only of (chlorite-, chloritoïd- and plagioclase-bearing) sericite-quartz schists and -conglomerates. The contact-metasomatically altered wallrock of the gold-bearing zone of Pakira Hill (De Jong Zuid, LB 65) consists of a biotite-bearing quartz-sericiteepidote-albite rock. Table 4 shows the estimated mineralogical changes caused by the contact-metasomatism. The process of contact-metasomatism mineralogically results in the formation of albite and epidote mainly and also of calcite in the rocks of the Grosgroup and of biotite in the rock of the Pakira Hill. Chemically the contact-metasomatism is characterised by the supply of soda and lime into the schists and conglomerates of the Orapu-Formation, which form albite and epidote in a first stage, synchronous with desilicification of the pre-existing conglomerates and schists; whereas in a later stage carbonatisation and silicification occurred. This stage of silicification was found in the drilling WF I. Here small quartz and calcite veins cut through the newly formed albite (figure 46). In the drilling LB 65 only the first stage was found. Possibly the equivalent of the second stage of the contact-processes here can be found in the gold-bearing quartz veins. It seems very probable that the processes, which caused contact-metasomatism and those which caused gold mineralisation and quartz veins, are genetically related and that both result from the intrusion of a hidden granitic intrusion which exists under the savannah-area (figure 26). It is probable that the residual solutions which escaped from the intruding magma, reacted with the invaded bedrock. As a result of the reactions with the invaded bedrock an exchange of elements occurred, whereby the residual solution became more concentrated with Si02, whereas the invaded rock became enriched in sodium and calcium. The contactmetasomatism of the Grosgroup is here interpreted as a result of diffuse processes, whereas the gold-bearing quartz zones are the results of more concentrated solutions, which acted along shear planes and minor faults. The figures 51 and 52 illustrate the relative supply and removal of the elements, joined into groups si, al, fm, c and alk after P. Niggli (1945). In figure 51 the removal and relative concentration of elements from contactmetasomatically altered rocks to their weathering products is shown and in figure 52 the relative supply and removal from the epimetamorphic subgraywacke (WB III) to the contact-metasomatically altered rocks of the drillings WF I and LB 65 and then to the weathering product of LB 65 is shown. Figure 53 illustrates the same supply and removal of the elements on the supposition that Al2O3 was supplied nor carried off during the processes. The analyses are compared by the same calculated atom equivalent of 282 for ½(Al2O3). 1. Gold-bearing quartz veins, veinlets and lenses Figures 25 and 26 show the relations between granites, zones of contactmetasomatism and the gold-bearing and related quartz veins, as they were interpreted by field evidence and laboratory studies. Along the northern boundary of the savannah-area (De Jong Noord) five zones of gold-bearing and genetically related quartz veins are found. Each zone is characterised by its own paragenesis of the quartz veins which usually strike in a similar direction and occupy a certain area. The gold-bearing deposits occur as separated groups of quartz veins and -lenses, called reefs (figures 27, 28, 29 and 30). Thus a zone has several reefs, characterised by the same paragenesis. Every reef consists of several quartz veins and -lenses either with the same paragenesis (De Jong Noord) or of more types of quartz veins and -lenses each with their own paragenesis (De Jong Zuid). Five types of paragenesis are distinguished, being: a. Gold- and pyrite-bearing quartz veins. b. Gold-bearing blue quartz veins. e. genetically related, non-gold-bearing turmaline-quartz veins. d. Gold- and ferberite-bearing quartz veins. e. genetically related, non-gold-bearing white quartz veins. This subdivision is made of the quartz veins in the Mindrinetti-goldfields but holds good for the other concession areas too, i. c. the concessions on the upper course of the Lawa, the concession Ettenberg opposite Stoelmanseiland, Headley-Reef near Km 124,3 L. S. and Concession Doorson on the southern slope of the Nassau mountains. Some other types of paragenesis are found on these concessions but they are of secondary importance with respect to the gold-bearing primary deposits. Not all types occur on the same concession. Type d was found only at one place in Surinam (Pakira Hill, De Jong Zuid). a. Gold- an pyrite-bearing quartz veins The gold- and pyrite-bearing quartz veins are the most common and most easily discovered type of primary gold deposit of the Mindrinetti-goldfields. Here they are characterised by contact zones of metasomatically altered wall rock, as was described before. This wall rock has been altered by weathering into kaolinitic-clay and often shows schistose- or conglomeratic relicstructures. Gold-bearing, limonitised pyrite often occurs in this wall rock. Figures 27, 30 and 31 show sections through the gold-bearing primary deposits of this type, whereas figure 25 shows the distribution of the zones where reefs of this type occur (reefs marked P.). Assays of the quartz are given in table 8. Table 9 shows assays of goldbearing, limonitised pyrite from the wall rock of the quartz veins of this type. The gold occurs scattered through the quartz between the boundaries of grains and in cracks of the quartz. Gold also occurs in the surrounding matrix of the limonitised pyrite, which has been impregnated by iron oxides and hydroxides (figures 57 and 58). Here it appears as fine specks or sometimes as flaky gold in the crystal-negatives of completely-weathered pyrite. Figures 59 and 60 show the stages of weathering of the pyrite. The white parts of figure 60 are the non-weathered pyrite, surrounded by low reflecting material (limonite I). The dark grey parts further away from the pyrite also consist of limonite (limonite II). The light-grey parts represent the final stage of the weathering of the pyrite. They consist of hematite. Macroscopically visible gold is seldom encountered in these gold-bearing limonitised pyrites. One sample of the last mentioned type was presented to me by the Sarakreek Goudvelden N.V. for laboratory investigations. The figures 61 and 62 show the morphology of the gold (white) in the limonitised pyrite (grey). This morphology is considered to originate from the weathering processes of the limonite and as a result of transportation of the gold by supergene solutions. Beside gold-bearing, limonitised pyrites and gold-bearing quartzes which result from the weathering of the pyrites, primary gold of hypogene origin occurs in the gold-bearing quartz veins of this type of deposits. Figure 64 shows the outlines of primary gold from these quartz veins. As a result of limonitic-weathering of gold-bearing pyrites in the wall rock of these quartz veins, limonite and hematite walls occur which enclose the veins. Secondary enrichment has occurred on the boundary between the limonite-hematite and the quartz. Here the gold has been concentrated as a result of supergene processes. These gold-bearing limonite-hematite walls along the quartz veins are known as """"tjaps"""" in Surinam. The supergene processes however didn't contribute to the amount of gold of the gold-bearing deposits as a whole. Only slight transport and concentration over a distance measurable in cm's, resulted from these supergene processes. Of course it is possible that relative concentration occurred by carrying off of other formerly existing minerals. b. Gold-bearing blue quartz veins Gold-bearing greyblue, blue and blueblack quartz veins occur in the goldfields of Surinam. They were studied especially on De Jong Noord (figure 25), De Jong Zuid and on the concessions on the upper course of the Lawa river. One specimen of an extremely deep blueblack colour proved to enclose millions of semi-opaque inclusions. The walls of the inclusions are coated by particles of solid matter, whereas the content of the inclusions consists of liquid- and gaseous CO2. By concentrating the solid matter from the inclusions, through treatment of the quartz with HF, and by X-ray analyses of the thus obtained concentrate, the solid matter which causes the colour of the blue quartz was proved to be graphite. Primary gold of hypogene origin was studied in a specimen of bluegrey quartz from the concessions on the upper course of the Lawa river. The gold is irregularly distributed through the quartz (figure 65) and contains inclusions of three different minerals beside quartz, which is replaced by the gold (figure 66). One of the included minerals is probably chalcopyrite, which possibly encloses valleriite. The blue quartz veins on De Jong Noord are not characterised by contactzones of kaolinitic-weathered, metasomatically altered wall rock. On De Jong Zuid this type of quartz vein occurs together with the gold- and pyrite-bearing type of quartz veins in a zone of strongly contact-metasomatically altered and later weathered wall rock. Here they are probably younger than the gold- and pyrite-bearing quartz veins because they change into turmaline-bearing blue quartz veins as a transition between the gold-bearing blue quartz veins and the non-gold-bearing turmaline-bearing white quartz veins. e. Genetically related, turmaline-bearing white quartz veins On De Jong Zuid the quartz veins of this type are certainly younger than the gold- and pyrite-bearing quartz veins, because they cut through these veins. On De Jong Noord two zones of non-gold-bearing turmaline-quartz veins border the zones of gold-bearing quartz veins. d. Gold- and ferberite-bearing quartz veins Ferberite was found at only one place on De Jong Zuid. The deposit occurs on Pakira Hill in a zone of contact-metasomatically altered wall rock

Description: In the spring of 1954, from April 28 to June 14, six members of the scientific staff of the Zoological Museum of Amsterdam made a collecting trip to Yugoslavia. The primary purpose of this journey was collecting for the Museum, animals from that part of Europe being only poorly represented. At the same time, it was the intention to collect large series at as many localities as possible for the study of geographical variation. Collecting activities were restricted to certain animal groups, according to the personal interest and collecting experience of the participants. Therefore, the collections chiefly consist of invertebrates: (Macro) Lepidoptera, Arachnoidea, Isopoda, Mollusca, and aquatic microfauna (Copepoda, Amphipoda, Nematoda, Hydrachnidae, Halacaridae). The results of the expedition will be published under the collective title “Zoological results of a collecting journey to Yugoslavia, 1954”, and will appear successively in Beaufortia.

Description: Innerhalb der Characicae (wahrscheinlich sogar der Cypriniformes) ist die beschriebene Bewegungsform der Brustflossen für die kleine Gruppe der Nannostomidi kennzeichnend. Das Verhalten von Nannostomus beckfordi aripirangensis wird beschrieben. Auffällig ist eine besondere Kampfform der Männchen („Vertikalkampf”), der an anderen Fischen bisher nicht beobachtet wurde, auch nicht an Nannostomus marginatus. Die Kopfabwärtsstellung dabei ist vermutlich ein Epiphänomen vegetativer Erregung. Der Kampf von N. beckfordi aripirangensis hat (wenigstens im Aquarium) keine erkennbare Funktion ; die Tiere besetzen keine Reviere ; der Kampf stört das Laichgeschäft empfindlich.

Description: The result is given of a complete census of the breeding population of the White Stork (Ciconia ciconia) in the Netherlands, performed during the year 1956. The results of the census of 1950 and 1955 have been published in Beaufortia 5 (45), April 15, 1955: 23—42, and 5 (52), March 24, 1956: 101—115. The result of the census 1956 shows a less alarming picture than that of 1955. The number of nests occupied by pairs increased to 65 (57 in 1955)¹). The number of young fledged increased to 95 (94). However, three newly fledged young perished in the neighbourhood of their nests, so that the ultimate breeding result of the species in 1956 is somewhat less than in 1955. The number of nests on which breeding occurred was higher than in 1955. From 65 (57) nests occupied by a pair of birds breeding occurred in 44 (36) cases. The very unfavourable weather might have influenced the relatively bad results. The storks arrived considerably later than in other years. Nevertheless the sharp decrease which could be observed after 1950 seems to have come to a stop. The White Stork in the Netherlands lives at the border of its breeding area and population fluctuations have to be considered in this connection as far as even expecting the vanishing of the species from the Netherlands fauna at all. Everything is done at present to prevent the loss of the White Stork from this country. The Netherlands Society for the Protection of Birds has started an action for erecting new nesting sites. Well-known investigations in Bavaria have shown the density of the population to increase by this way. It has yielded some results in the Netherlands too. Six new nests have been occupied by pairs or solitary birds and on two of these nests young have been raised of which 7 fledged. In the present paper all nests are renumbered and the numbers of the 1950 census are given in parentheses. Where this number is failing the nest has been occupied after 1950 or 1955. Nests marked by + were occupied by a pair of birds but no young birds were raised. The number of young storks fledged is indicated by a figure. A summary of the results and a comparison with 1950 and 1955 is given in the tables 9, 10, and 11. The number of eggs and young storks which got lost by fighting on the nests and the number of nesting sites lost since 1950 are given on page 192.

Description: Dans la végétation des dunes du Languedoc J. BRAUN-BLANQUET (1952) distingue trois associations, à savoir; 1) l’Agropyretum mediterraneum parmi et sur les premières dunes basses; 2) l’Ammophiletum arundinaceae sur les dunes plus hautes; et 3) le Crucianelletum maritimae dans les dépressions et en arrière des dunes. Or, il est établi que le développement de la première association et le passage de celle-ci à la deuxième sont accompagnés d’une édification de dunes, et que la troisième provient de la dégénérescence de la deuxième. KÜHNHOLTZ-LORDAT (1923) a le premier attiré l’attention sur le rôle essentiel joué par la végétation dans l’édification des dunes du Languedoc. Les résultats de ses recherches ont été confirmés par VAN DIEREN (1934) aux Pays-Bas. Les deux auteurs ont étudié le pouvoir accumulateur du sable par les parties aériennes des plantes; mais le premier seul donne aussi quelques indications sur le rôle édificateur des parties souterraines.

Description: Une évaluation des plantes d’après leur pouvoir édificateur de dunes doit être précédée d’une description de leur structure a côté de l’étendue et de la densité des organes aériens il faut considérer d’importance capitale et décisive la structure des organes souterrains, tel que KÜHNHOLTZLORDAT (1923) et VAN DIEREN (1934) l’ont suggeré. Les organes souterrains peuvent être: des rhizomes, des racines, ou des tiges ensevelies par le sable meuble. Une comparaison des différentes qualités mène à la distinction de groupements et à la création d’un système.

Description: The horizontal distribution of fungi in and around two mangrove swamps on the island of Inhaca (Portuguese East Africa) was investigated by a direct inoculation method. Some information on the physical and chemical properties of the soils was obtained to find correlations between nutrient levels, etc., and the nature of the fungus population. There is a definite positive correlation between the amount of carbon and the variety in the fungus flora, and it is suspected that the nature of the nitrogen source is important as well. Phycomycetes are almost absent but were found in great number in one sample taken somewhat further inland. Ascomycetes are rare except for Aspergillus and Penicillium, and Basidiomycetes are entirely absent. Aspergillus and Penicillium are present in great variety in the swamps but relatively few species are found in the sandy soils. Fusarium is common and present in great numbers in the poorest soils. In one of the two swamps the genus Pestalotia is abundant. Few hyaline and many dark members of the Moniliales can be found in most parts of the investigated area’s. The surface vegetation shows the same amount of variation as the fungus population, but there are indications that both are influenced more or less independently by the variation of soil conditions.

Description: In the course of preparing a treatment of the Bromeliaceae for the “Flora of Suriname” four new species have been encountered and are here recorded for the first time.

Description: For several years, The New York Botanical Garden has conducted a study of vegetation overlying certain ferruginous areas principally in Venezuela. During the winter of 1954-55, field work was organized to continue reconnaissance of plant-cover growing on iron-cap or ore-bodies in northeastern Brazil, French Guiana, Suriname, and British Guiana. In addition to studies in iron-bearing localities, observations and some statistical studies were made on manganiferous and bauxitic deposits in the region of Guiana. Dr. Cowan spent the period October-March in the field. We were together for the first three weeks, and again in the fore-part of January. Dr. Jan C. Lindeman of Utrecht accompanied Dr. Cowan for two weeks to Nassau-gebergte in Suriname. Independently I visited Nassau Mountains and Moengo for three weeks in March.

Description: The browncoal of the quarry “Anna” at Haanrade belongs to layer F, the middle one of the three layers into which the main browncoal deposit splits towards the NW. It correlates with the lower part of the German series, and in all likelihood is of middle miocene age. The coal is very rich in pollen grains, and the latter belong to a great diversity of species. Spores are less common. Of all pollen species the taxonomic position has been traced. The pollen diagram shows no striking fluctuations. It seems likely that a moderately subtropical climate prevailed during the miocene.

Description: Il n’existe pas, actuellement, de catalogue des Hépatiques du Surinam. Les Hépatiques de ce pays restent très peu connues. Cependant, certaines ont attiré l’attention des Bryologues et ont été citées dans quelques ouvrages anciens ou récents. Je ne ferai pas ici une révision complète de ces publications, mais je crois utile de noter les principales : 1. C. MONTAGNE, Seconde centurie de plantes cellulaires exotiques nouvelles, Ann. Sc. Nat., 1841, p. 71. — Les espèces suivantes, récoltées par Splitgerber, sont signalées: Plagiochila serrata Lindb., P. hypnoides Lindb., Phragmicoma surinamensis Mont., Lejeunia Splitgerberiana Mont., Lejeunia flava Sw., Lejeunia phylloloba Mont, et Nees. 2. C. Montagne, Quatrième Centurie, Ann. Sc. Nat., 1843, p. 23. — Phragmicoma calcarata Mont. (leg. Splitgerber) est noté. Plus tard, Montagne considère ce Phragmicoma comme semblable au Lejeunia lunulata (Web.) N. (in Cryptogamia Guyanensis, 1855). 3. C. Montagne, Sylloge generum specierumque Cryptogamarum, 1856. — Espèces citées: Calypogeia Michelii Mont., in Surinamo Batavorum (Hb Miquel) ; Lejeunia surinamensis M. ad folia in Surinamo (Splitgerber) ; Lejeunia Splitgerberiana M. in Surinam (Splitgerber) ; Lejeunia Funckiana N. ab E. Surinam (Funck). 4. GOTTSCHE, Lindenberg, NEES ab ESENBECK, Synopsis hepaticarum, 1844. — Espèces citées du Surinam: Lejeunia Funckiana N. ab E.; Lejeunia opaca Gottsche (leg. Splitgerber); Micropterygium vulgare N. ab E., Lindb. et G.; Lejeunia Sagraeana Mont. var. β minor (leg. Splitgerber). 5. A. W. Evans, Hepaticae of Puerto Rico, Bull. Torr. Bot. Cl., 1908, 34, p. 553. — Une espèce citée du Surinam: Mastigolejeunea auriculata (Wils. et Hook.) Schiffn., Kegel leg. 6. A. W. EVANS, Hepaticae of Puerto Rico, Bull. Torr. Bot. Cl., 1912, 39, p. 221 — Une espèce citée: Diplasiolejeunea Rudolphiana St., “Dutch Guiana, Kegel”. 7. H. REIMERS, Révision der Lebermoosgattung Micropterygium, Hedwigia, 1933, pp. 133-204. — Une variété citée du Surinam: Micropterygium trachyphyllum var. guyanense, notamment d’après une récolte de Weigelt. 8. F. M. Pagan, A preliminary list of the Hepaticae of Puerto Rico. The Bryologist, 1939, p. 42 et p. 78. — Espèces citées du Surinam: Radula Kegelii Gottsche, Symbiezidium granulatum (Nees) Trev., Symbiezidium barbiflorum (Lindenb. et G.) Evs. Ces deux dernières espèces sont, d’ailleurs, signalées à nouveau du Surinam par F. M. Pagan dans son “Catalogue of the Hepaticae of Guadeloupe” (The Bryologist, 1942, p. 106). 9. M. FULFORD, Studies on American Hepaticae IV. — A revision of the genus Symbiezidium, Lloydia, 5, 1942, pp. 293-304. — Espèces citées d’après STEPHANI: S. transversale et S. barbiflorum. 10. M. FULFORD, Studies on American Hepaticae — VI. Ceratolejeunea, Brittonia, 5, 1945, pp. 368-403. — Espèces citées du Surinam: Ceratolejeunea cornuta récolté à Paramaribo par Kegel (Cité par LINDENBERG et GOTTSCHE, 1851); C. deciscens, récolté par Focke, sans localité précise, cité par SANDE LACOSTE. 11. L. CLARK et R. D. SVIHLA, The Bryologist, 1947, p. 383 et 1948, p. 239-242. — Espèces citées: Frullania gymnotis; F. nodulosa (Paramaribo, Hans; Lanjouw, 163). Outre ces indications éparses, il faut citer la seule liste importante: LINDENBERG et GOTTSCHE, Plantae Kegelianae, Expositio Hepaticarum Surinamensium, Linnaea, 24, 1851, pp. 625-639. Les 42 espèces, variétés et formes récoltées par Kegel sont citées. Elles correspondent, en fait, à environ 39 espèces et variétés reconnues actuellement. Parmi ces espèces, 11 appartiennent aux genres Plagiochila, Radula, Frullania, Dendroceros, les autres à la famille des Lejeunéacées.

Description: Planten zoeken op bijzondere groeiplaatsen heeft iets fascinerends, dat spoedig aanstekelijk kan werken op anderen. Op 7 juli 1953 voeren Guittart en Kimstra door de Dordtse havens en grachten en noteerden 67 plantensoorten.

Description: 1. Op mijn vraag omtrent het voorkomen van Juncus subnodulosus Schrank (zie Corr. bl. no. 1, p, 11) ontving ik van Dr. D. Bakker te Ens een plant, afkomstig van Katseveer (Z.-Beveland), in een dichtgegroeid weel achter da dijk, 1948, en van E. E. van der Voo een opgave van de Kil van Hurwenen hij Zaltbommel, 1954. Voorts trof ik nog in herbarium een exemplaar van Drimmelen, langs de Amer, leg. N. P. W. Balke, 1937. Uit het oosten van het land, waarvan 3 zekere, en enige niet bevestigde opgaven bekend zijn, heb ik tot nu toe nog geen gegevens ontvangen. Mocht aan iemand een groeiplaats in het Gelderse, Drentse (bekend van De Punt en Eelderwolde) of Subcentreurope district bekend zijn, dan houd ik mij zeer aanbevolen voor opgave, liefst met materiaal. 2. Juncus balticus Willd., tot nu toe van de Waddeneilanden en het Zwanewater (zuidgrens van het areaal) vermeld, blijkt tot de Waddeneilanden beperkt te zijn Het materiaal van het Zwanewater behoort nl. tot Juncus maritimus. Hiermee is de zuidgrens dus opgoschoven tot Texel. 3. Juncus acuatiflorus Ehrh. ex Hoffm., in onze flora’s als algemeen opgegeven, is volgens het mij ter beschikking staande herbariummateriaal in het Waddendistrict zeer zeldzaam, in hut Fluviatiele district zeer zeldzaam (of ontbrekend?) in het Hafdistrict alleen maar bekend van de stroken, die aan het Duin- en Gelders District grenzen. Materiaal uit bovengenoemde gebieden is zeer welkom. 4. Van de nog algemenere Juncus articulatus L. zag ik graag materiaal uit het Hafdistrict, want volgons mijn herbariummatoriaal komt ze daar ook alleen maar voor in dezelfde stroken als tij J. acutiflorus genoemd. 5. Juncus fuscoater Schreb. werd, behalve van enige plaatsen in het Fluviatiele district, ook van Eibergen opgegeven. Deze laatste vindplaats moet vervallen; de opgave berust op een verkeerde determinatie.

Description: In de Nederlandse flora’s wordt de Wintereik, Q. petraea, geregeld genoemd. Van Hall geeft in zijn “Flora voor Noord-Nederland” (1825) vier vindplaatsen, nl. het Haagse Bos, de Haarlemmerhout, buiten Utrecht en bij Leiden. In de “Flora Frisica” (1840) worden de bossen van Oldeberkoop genoemd en in de “Flora Noviomagus” (1848) de bossen van Ubbergen en Groesbeek. In de “Florae Groningae” (1825) wordt de Wintereik echter niet opgegeven. In de Schoolflora’s van Heukels wordt tot in de dertiger jaren de Wintereik zeldzaam genoemd en wordt betwijfeld of de gevonden exemplaren hier wel van nature groeien. In de latere uitgaven van deze flora, ook in die van 1956, is dit veranderd en wordt over de Wintereik gesproken als over een boomsoort die op de armere, droge zandgronden minder algemeen dan de Zomereik zou voorkomen. Hieruit blijken twee opvattingen over het voorkomen van Q. petraea. Volgens de oudere opvatting is de soort zeldzaam; ook ie oudere flora’s vermelden de Wintereik maar van enkele plaatsen in Nederland of in het geheel niet. Volgens de nieuwste opvatting is de soort in een belangrijk deel van Nederland vrij algemeen en komt zij natuurlijk voor. In de zomer van 1956 heb ik mij op instigatie van Prof. Dr. R. van der Wijk bezig gehouden met de eiken in Nederland. Ik kon in de provincies Groningen en Drente geen Wintereik vinden. In het Nederlandse materiaal van het Rijksherbarium en in een collectie, die Dr. Kruseman mij welwillend ter beschikking stelde, vond i ik 25 exemplaren van de Wintereik, benevens 11 bastaarden daarvan. Deze Wintereiken waren afkomstig van 20 verschillende vindplaatsen, die als volgt in vier groepen kunnen worden verdeelds 1. de duinstreek bij Den Haag; 2. het Gooi, de Utrechtse heuvels en de Veluwe; 3. het hoogterras van het Rijk van Nijmegen en 4. het uiterste puntje van Z.O.-Limburg.

Description: In 1935 zocht ik naar gallen in de omgeving van Denekamp. Ik zag een boer, die een houtwalletje, dicht begroeid met Zevenster aan het omspitten was. Twee exemplaren nam ik met een goede kluit mede naar Leersum. Zij werden in onze tuin uitgeplant. Die tuin was oorspronkelijk ongeveer 60 Jaar oud dennebos, tegen de tamelijk steile helling van de Utrechtse heuvelrug. Door het hoogste gedeelte loopt een berkelaantje en de begroeiing van het terrein bestaat behalve uit dennen uit eikjes, lijsterbes, sporkenhout en Prunus serotina. De bodem is dicht bedekt met Bochtige Smele.

Description: In het Onderbos ten Westen van Apeldoorn, dat thans door de gemeente Apeldoorn omgezet wordt in een sportpark, en dat tot dusver over het algemeen uit een arm Querceto-Betuleturn bestond, bevinden zich belangrijke overblijfselen van de middeleeuwse ijzerindustrie, die op de Veluwe gebloeid heeft van de 8ste tot . de 12de eeuw. Hiertoe behoren de twee grootste ijzerslakkenhopen van Europa, voorzover bekend, Haar aanleiding van een bericht, dat ook deze zouden verdwijnen, heeft de heer S. van der Werf, verbonden aan het Laboratorium voor Plantensystematiek en -geografie der Landbouwhogeschool, in de zomer van 1956 deze slakkenhopen botanisch onderzocht. Zij bleken een rijke en interessante flora en vegetatie te bezitten, groeiende op een in de loop van de eeuwen ontstane dunne ijzerslakkenverweringslaag, De grootste bijzonderheid was Selinum carvifolia L., die op beide hopen werd aangetroffen. Op een van beide groeide tevens Lathyrus montanus L. Deze combinatie was eveneens bekend van eikenberkenbosjes langs de Puntbeek in N.O.-Twente en van de Zevendaalse Baan bij Mook (zie: V. Westhoff, Beken en beekdalen in Twente, ins In het Voetspoor van Thijsse, Wageningen 1947), in beide gevallen in een rijk bostype van het Queroion roboris-petraeae, dat overeenkomt met het bostype van de ijzerslakkenhopen van het Orderbos, en dat ir. H. Doing Kraft voorlopig als Violeto-Quercetum aanduidt. De heer S. van der Werf zal t.z.t. de flora en vegetatie van de ijzerslakkenhopen nader beschrijven in “De Lovende Natuur”.

Description: Verschenen: Heukels – Van Ooststroom, Flora van Nederland, 14e druk, bewerkt door Dr, S.J. van Ooststroom; 890 pag., 1038 afb.; Groningen, P. Noordhoff N.V. 1956, Prijs geb. f.11.50.

Description: Opnieuw valt er een vindplaats van het merkwaardige klavertje Trifolium micranthum te vermelden on wel de eerste op de Waddeneilanden. In mei van dit jaar trof ik op een ekskursie samen met de heer H. van Amstel op het eiland Vlieland dicht hij het dorp een rijke, hoewel vrij kleine vindplaats van T. micranthum aan. Op enige afstand van het dorp Oostvlieland bevinden zich in westelijke richting aan de Waddenkant van de weg enige kleine zandige kweldertjes. Op de hoogste plekken van deze kweldertjes bleek T. micranthum in massa voor te komen, samen met T. dubium Sibth. en diverse andere lage kruiden, waaronder Taraxacum erythrospermum, T. rubicundum en T. tortilobum. Reeds in habitus verschilde T. micranthum aanzienlijk van T. dubium. T. micranthum groeide meestal in min of meer cirkelvormige polletjes, waarvan de stengels stijf togen de bodem gedrukt lagen, zo stijf zelfs, dat bij het uitstoken der plantjes de stengels onmiddellijk naar beneden bogen, zoals men dat ook bij enkele andere planten (als Digitaria-soorten) kan waarnemen. Deze nieuwe vindplaats mag beschouwd worden als de eerste “goede” vindplaats in Friesland, daar de plant in 1923 door D. Hille Ris Lambers verzameld op bouwland bij Jorwerd stellig een daar toevallig terechtgekomen exemplaar zal betreffen.

Description: Petasites hybridus (L.) G., M. et Sch. bloeit tijdens de winterslaap van vele floristen en wordt daardoor veelal minder aandachtig bestudeerd dan andere indigenen van vergelijkbare algemeenheid van voorkomen. Het is daarom wellicht gewenst er aan te herinneren dat zij in twee uiterlijk nog al verschillende vormen voorkomt. Vrouwelijke planten hebben talrijke hoofdjes in een vooral in de vruchttijd lang uitgerekte bloeiwijze. De hoofdjes bevatten elk vele vrouwelijke bloemen, zonder meeldraden, met goed ontwikkeld vruchtbeginsel, een zeer lange stijl en twee draadvormige stempels. De bloemkroon bestaat uit een buis met niet of slecht ontwikkelde kroonslippen. Bovendien bevinden zich in het midden van het hoofdje één of meer steriels, schijnbaar tweeslachtige, bloemen met vijf kroonslippen, vijf meeldraden en één knotsvormige stempel.

Description: Tot voor kort werd in do Nederlandse flora’s naast S. aquaticus Huds. tevens S. erraticus Bertol. vermeld. De eerste soort wordt bij ons vrij algemeen aangetroffen op moerassige terreinen en in vochtige graslanden, terwijl de tweede zeer zeldzaam zou zijn op moerassige plaatsen en aan waterkanten. Na 1951 is S. erraticus uit de Nederlandse flora’s verdwenen, omdat men thans meent dat de soort niet hij ons voorkomt. In de flora’s van Heukels – bewerkt door Dr. S. J. van Ooststroom – die na 1951 zijn verschenen, wordt in de plaats van S. erraticus de var. pennatifidus Gren. et Godr. van S. aquaticus onderscheiden. Daarbij wordt dan ook vermeld, dat deze variëteit dikwijls voor S. erraticus is aangezien. In de nieuwe druk van de flora van Heimans, Heinsius en Thijsse is de naam S. erraticus vervangen door S. barbaraeifolius Krocker. Deze verschillende opvattingen zijn een gevolg van de omstandigheid, dat zich ten aanzien van de omgrenzing van S. aquaticus, S. barbaraeifolius en S. erraticus moeilijkheden voordoen.

Description: Trifolium ornithopodioides Deze soort, waarvan de in het Rijksherbarium en in het herb, van de Kon. Ned. Botanische Ver, aanwezige exemplaren dateren van 1878 (tussen Alkmaar en Bergen), 1879 en 1880 (Oostkapelle, Walch.) en 1903 (Vlieland) werd op 19 mei 1957 door A. de Visser teruggevonden in het vroon ten N. van de Vroonweg in de gem. Vrouwenpolder, Walch.

Description: Naar aanleiding van het artikel over Quercus petraea in het Corr. bl. no. 4 zend ik u hierbij een kopie van de Belgische verspreidingskaart, omdat daar m.i. wel een en ander uit af te leiden is, dat ook Nederland aanbelangt: 1. Bij bet massale verspreidingsgebied ten Z. van de lijn Samber-Maas (de leemten daarin duiden eer op onvoldoende prospectie dan wel op bet ontbreken van de soort) sluit bet Nederlandse gebied in Z.-Limburg volkomen natuurlijk aan. 2. N.W. van Samber en Maas volgt een gebied met meer open verspreiding (de witte vlek in E6 – E7 – F5 – F6 – F7 beantwoordt, aan het haast boomloze Haspengouw), waarvan men logisch veronderstellen mag, dat het zich voortzet in O.-Noord-Brabant en Limburg ten W. van de Maas. Vgl. de aanduiding op ons kaartje in A6.25 = Oisterwijk, omgeving van Amsens Ven, 1.9-56, Dr. L. Delvosalle, Brussel (tijdens gezamenlijke excursie KNBV – SRBB). volgt het voorpostengehied, waartoe wellicht ook de Nederlandse vindplaatsen Bergen-op-Zoom en Lieshos kunnen gerekend worden. N.B.: geen enkele kindplaats in het vlakke gedeelte van Vlaanderen en ook niet in de duinen. Het gehele verspreidingsbeeld in België stemt zeer goed overeen met wat over de verspreiding van deze soort gezegd wordt in Meusel, Vergleichende Arealkunde: südeuropäisch-montan-mitteleuropäische Art mit atlantisch-zentraleuropäische Ausbreitungstendenz.

Description: Enige tijd geleden werden ons door Prof. Dr. Docters van Leeuwen een aantal Veronica-planten gezonden met gallen van Gymnetron villosulum Gyll., met het verzoek, uit te maken, welke exemplaren tot V. anagallis-aquatica L., welke tot V. catenata Pennell behoorden. Het bleek, dat alle gezonden planten tot de laatste soort moesten worden gerekend. Wij hebben toen het materiaal van deze twee soorten, dat in de collectie van de Kon, Ned. Botanische Vereniging en in die van het Rijksherbarium aanwezig is, nader bestudeerd, en kwamen tot de verrassende ontdekking, dat geen enkel der daarin aanwezige exemplaren van V. anagallis-aquatica door de gal aangetast was en dat deze uitsluitend bleek voor te komen op V. catenata, Daar bovengenoemde herbaria een rijk materiaal van beide Veronica-soorten bevatten, waarbij ook talrijke planten met gallen voorkomen, lijkt het ons zeer waarschijnlijk, dat de gevonden regel algemene geldigheid bezit; als dat zo is, zouden we dus in het al of niet voorkomen van de gal een nieuw onderscheidingskenmerk tussen deze beide soorten gevonden hebben, in die zin, dat als we een plant vinden, die door de gal aangetast is, we met zekerheid zouden kunnen zeggen, dat ze tot V. catenata behoort. Wij zouden de Nederlandse floristen willen verzoeken, in het komende seizoen extra aandacht te willen schenken aan dit probleem, en ons van hun bevindingen op de hoogte te stellen. Mocht iemand, in tegenstelling met de door ons gevonden regel, de gal op Veronica anagallis-aquatica aantreffen, dan houden wij ons voor toezending van het materiaal zeer aanbevolen.

Description: Orchis simia Lamk. Bij het doorzien van het onderwijs-herbarium van de R.M. Landbouwschool te Dordrecht werd door mij het enige uit Nederland bekende exemplaar van deze soort teruggevonden. Dit exemplaar was indertijd afgebeeld in de Flora Batava, doch in tegenstelling met de meeste daar afgebeelde planten, niet aanwezig in de collecties van het Rijksherbarium of de K.N.B.V. Hoe de plant in Dordrecht is terechtgekomen, is onbekend. Zij werd verzameld in de duinen bij ’s-Gravenhage door R.H. Haverman op 28 Mei 1905 en werd onlangs door de heer J. Guittart, leraar aan genoemde school, aan het Rijksherbarium geschonken, -v.O. Een merkwaardige van Carex brizoides L. De twee bekende vind – plaatsen van Carex brizoides in ons land zijns Wolfhaag (Z.L.) en Weert. Op 22 Mei 1956 vond E.E. van der Voo deze soort in groot aantal in de Krimpenerwaard tij Stolwijks op zandig-venige grond. De zandgrond is daar opgebracht bij de aanleg van een nu opgeheven tramlijn van Gouda naar Schoonhoven. Vermoedelijk is de Carex met het zand meegekomen, De heer van der Voo is nog bezig een onderzoek in te stellen naar de herkomst van het zand; dit zou ons mogelijk op het spoor van nog een andere, tot nu toe onbekende vindplaats van C. brizoides kunnen brengen.

Description: Nabij de Waalbrug naar Zaltbommel ligt aan de noordelijke Waaldijk het oude slot Waardenburg; bij Neerijnen ongeveer 2 km oostelijker een landhuis van wat jonger datum. Het gebied ertussen en er omheen vormt oen aaneengesloten uitgestrekt landgoed met grienden, boomgaarden, oranjerie, moestuin en veel opgaand bos, het grootste deel niet voor het publiek toegankelijk. Speciaal het gebied hij Neerijnen biedt de florist, die toestemming krijgt er eens rond te kijken, menige verrassing. Niet zozeer wat de oorspronkelijke flora betreft, als wel wat men in Friesland noemt “stinsenplanten”, planten die er in elk geval tientallen jaren, mogelijk een paar eeuwen geleden zijn uitgezet en zich weten te handhaven of zelfs uit te breiden.

Description: Er behoeft nauwelijks aan herinnerd te worden dat Equisetum arvense L. in bet voorjaar vruchtbare stengels pleegt te ontwikkelen en dat de onvruchtbare stengels, die er heel anders uitzien, pas daarna boven de grond komen, om tot in de herfst groen te blijven. Een enkele maal geschiedt het, dat in de nazomer opnieuw vruchtbare stengels uit de wortelstok ontspringen. Het voorkomen daarvan werd o.a. tijdens de Unio Schiermonnikoog (op 24 aug. 1956) nog eens vastgesteld. Dit op zich zelf zou geen mededeling in ons correspondentieblad wettigen. Merkwaardig genoeg om daarin kort vastgelegd te worden scheen ons echter de volgende ervaring. Op 18 sept. 1955 werd aan een wegberm, vlak buiten de bebouwde kom van Leiden, een vegetatie van sporendragende exemplaren waargenomen. Het verzamelde materiaal toont vruchtbare en onvruchtbare stengels aan één wortelstok. De groeiplaats bevatte ca. tien sporenaren op een oppervlak van enige vierkante meters, terwijl de berm over tientallen meters met onvruchtbare stengels was bezet.

Description: Gedurende do laatste vijf jaren hebben vele floristen Schiermonnikoog bezocht, wat ertoe geleid hoeft dat de soortenlijst van het eiland aanzienlijk is uitgebreid, De soorten die „nieuw” zijn worden in dit artikel vermeld. Onder „nieuw” is verstaan, dat de soort in de publicaties van vóór 1927 niet voorkomt. Daartoe word eerst een overzicht gemaakt van de vondsten vermeld door Suringar (1860), Winkler Prins (1867), Holkema (1870), van Eeden (1874), Kloos (1926). De mij bekende vondsten van na 1930 zijn afkomstig van Koopmans c.s. (1930), het N.J.N.-sociologenkampje (1952), den Hartog en de Wilde (1952), van der Ploeg en (ged.) Jansen (1952-’56), Westhoff (1953), Kruseman (1954), de Unio--excursie(20- 25 Aug. 1956), De bovengenoemde vinders zijn in de hier volgende lijsten aangegeven door de resp. symbolen: S, Wi P, H, F, K, Ko, soc.gr., !, P, W, Kr en Unio. Daar aan M.T. Jansen ook tijdens de Unio-excursie vele bijzondere vondsten te danken zijn, is bij deze laatste een J vermeld. Van da meeste soorten met ! berust bewijsmateriaal in mijn herbarium. Do symbolen der vinders zijn alleen gegeven, indien de vinder de soort „nieuw” vond, dus, behoudens enkele uitzonderingen, bij do eerste vondst na 1927.

Description: Vlak bij de oude kerk van Wassenaar staat een „deftig gebouw met verdieping, waarvan de middenpartij boven de houten kroonlijst prijkt met het in zandsteen uitgehouwen wapen van de heerlijkheid Wassenaar – Zuidwijk.” 1) Het is het uit de eerste helft der 18e eeuw stammende voormalig Raad-, Baljuws- of Rechthuis. Erachter ligt een grote tuin, die voor de voorbijganger onzichtbaar blijft. Wel loopt vlak naast het huis een steeg, maar deze is door een, tientallen meters lange, hoge oude muur van de tuin afgesloten. Vermoedelijk kweekt men in deze tuin, onder andere, Aubrieta deltoidea, want de steegzijde van de muur is daarmee rijkelijk begroeid. Deze begroeiing beperkt zich niet tot enige over de rand van de muur heenhangende exemplaren, doch men vindt ze, wortelend, op elke hoogte en hier en daar zelfs gelijkvloers tuisen de straatstenen. Afgezien van wat Asplenium ruta-muraria L. en enkele „banaliteiten” kan vrijwel van een reincultuur gesproken worden. In de bloeitijd levert de fel-paarse steeg een kostelijke en on-nederlandse aanblik. Het begrip bloeitijd is bovendien ruim te nemen: bij een bezoek in December 1956 bevond zich tenminste nog één exemplaar in bloei.

Description: De interessante vondst van deze varen aan een bruggetje bij Woerden, door Sipkes beschreven (Corr. bl. no. 3, p. 37), geeft mij aanleiding tot vermelding van het volgende. Inderdaad is Ceterach in het Middell. Zeegebied algemeen en komt de soort b.v. ook veel in Joegoslavië voor. Dat het varentje echter bij ons niet winterhard zou zijn en “indien het reeds voor de koude februarimaand van dit Jaar (= 1956) op de oostkant van het bruggetje gegroeid had, het zeker doodgevroren zou zijn geweest”, is vermoedelijk in zijn algemeenheid niet waar.

Description: In een mededeling over Elatine hexandra en Gratiola officinalis, in no.9 van ons Correspondentieblad, heb ik het verbond Agropyro-Rumicion ten tonele gevoerd, zonder er nadere gegevens bij te verstrekken. Met het oog daarop is het misschien wel nuttig hier de aandacht eens te vestigen op deze belangwekkende en voor onze lage landen zo typerende alliantie, die een in Nederland zeer algemeen verbreide, in vele vormen aanwezige en wel mede daarom nog maar nauwelijks bestudeerde groep van onkruidassociaties omvat. In het naar Agropyron repens en Rumex crispus genoemde verbond zijn in het algemeen die, uit min of meer nitrophiele planten opgebouwde vegetaties verenigd. die worden aangetroffen op zwak zure tot basische, voedselrijke, vochtige tot natte, meest wel eens tijdelijk onder water staande, gemakkelijk dichtslempende en daardoor slecht doorluchte, kleiïge of fijnzandige bodems.

Description: Het laatste decennium zijn van de boreale Carex aquatilis een aantal vindplaatsen in Groningen en in het noorden van Drente bekend geworden; plaatselijk groeit de soort hier vegetatievormend. Voor Europa wordt de soort verder vermeld uit: Ierland, W.- en N.-Engeland, Schotland, Ijsland, Skandinavië (doch naar het zuiden zeldzamer wordend), Finland, Rusland (naar het zuiden tot bij Leningrad) en Estland, bij Reval (zie Kern en Reichgelt, Fl. Neerl. I, 3, 1954, p.79). Daar volgens de literatuur Carex aquatilis niet bekend is uit Denemarken en Duitsland veronderstelt Mej. Dr. Ch.H. Andreas – mede op grond van het voorkomen van fossiele resten in de Nederlandse bodem – dat de soort in ons land een “glaciaal – relict” is (N.K.A. 58, 1951, p. 48). Sedert 1948 werd in N.W.-Overijsel geregeld naar de soort gezocht, doch eerst in de zomer van 1955 werd Carex aquatilis hier in een vrij groot aantal aangetroffen aan slootkanten en op lage plekken in weilanden langs de Nieuwe Dijk, die van Wanneperveen in de richting Meppel loopt. Dit gebied, dat uit in cultuur gebracht moerasveen bestaat, ligt aan beide zijden van de grens tussen N.W.-Overijsel en Z.W.-Drente. De soort groeit hier tezamen met Carex acuta L., C. nigra (L.) Reichard en C. rostrata Stokes, plaatselijk op lage plekken zelfs mm of meer vegetatievormend. Verder bleek het dat deze zegge in enige dichtgegroeide petgaten bij Kolderveen (Z.W.-Drente) voorkomt.

Description: Excursie van de Commissie voor het Floristisch Onderzoek van Nederland naar Gorinchem en omstreken, 19-24 augustus 1957. Aan deze excursie werd door een 18-tal leden van de Kon. Ned. Botanische Vereniging deelgenomen.

Description: Cytisus supinus L. Tot onze grote verwondering troffen wij in het herbarium Jansen en Wachter materiaal aan van Cytisus supinus L., verzameld in augustus 1923, waarbij op het etiket werd aangegeven: “In groot aantal op een heideveld bij Vasse.” Merkwaardig genoeg is deze vondst nooit in de Nederlandse literatuur vermeld. Deze uit Midden- en Zuid-Europa afkomstige soort wordt bij ons wel eens als sierplant gekweekt, en het voorkomen in Vasse zal dan ook wel op verwildering berusten.

Description: Dat in Nederland vooral in de laatste halve eeuw vele plantensoorten zeldzaam of zeldzamer geworden of zelfs geheel verdwenen zijn, is een feit, dat iedere florist met enige ervaring heeft kunnen constateren. Voor deze vaak ontstellende afname zijn vele oorzaken aan te wijzen, en bij de meeste van de verminderende of verdwijnende soorten is de oorzaak ook vrij eenvoudig vast te stellen. Er komen echter enkele gevallen voor, waarbij de oorzaak niet zo voor de hand liggend is, en wij willen hier een geval bespreken, waarbij we er niet in slaagden een bevredigende verklaring te vinden. Centaurea calcitrapa is wel nooit een veel voorkomende soort in ons land geweest, maar was omstreeks 1900 toch. bekend van een 20-tal plaatsen op de Zeeuwse en Zuidhollandse eilanden, ookvan Ameland en van Holwerd en Jorwerd, van een 5-tal plaatsen aan de bovenloop van Rijn en Waal (volgens van Soest en Sloff in N.K.A. 49, 1939, p. 296 ook aan de IJsel) en van een 5-tal plaatsen in Zuid-Limburg. Volgens De Wever in Jaarboek Nat. Hist. Gen. v. Limburg 1920-’23, p. 30 zijn de Zuid-Limburgse vindplaatsen van adventieve oorsprong, en werden de planten o.a. met lucerne maar de vindplaatsen aan Waal, Rijn (en IJsel?) en zeker die in het Zeeuws-Zuidhollandse Deltagebied en op Ameland maken de indruk oorspronkelijk te zijn. De soort groeit in dit gebied aan zee- en rivierdijken, ook wel in en vlak achter de duinen. Na 1900 treedt een opvallende vermindering op, en we vinden haar nog slechts vermeld van Hellevoetsluis, 1909, Ouddorp, 1921, Cadzand, 1921, Den Briel, 1915 en 1922, en tenslotte Roekanje, 1934.

Description: In de zomer van 1941 zaaide ik deze plant voor het eerst in onze tuin (1/2 ha. groot) te Dordrecht uit. Het zaad was afkomstig uit een tuin in den Haag (Prinsevinkenpark). Gedurende de latere oorlogsjaren werd onze tuin door de bezetters aan verdere waarnemingen onttrokken. Toen we in 1945 weer de vrije beschikking over huis en tuin kregen, bleek I. glandulifera zich sterk uitgebreid te hebben; zij groeide zelfs in dichte massa’s boven op de schuilkelders. Momenteel komt deze plant hier nog voor, echter “geciviliseerd”. Bij mijn onderzoek naar de hommelsoorten in de Bieshosch heb ik op verschillende plaatsen in dit gebied deze plant uitgezaaid: 1) Aloyse griend (1951 ). Deze binnendijkse griend is als verlandingsgebied te beschouwen (Epilobium hirsutum, Phragmites communis. Iris pseudacorus, Salix spec.), deels ook als ruderaal terrein (men stort er vuil). De plant (±3O ex.) breidt zich hier langzaam uit. 2) In een griend langs het Moldiep (1953). Hier probeert zij een wedloop met de wilg aan te sommige planten zijn wel 22½ à 3 m hoog. Op open plaatsen zijn zij opmerkelijk lager. Deze planten zullen de vier-jaarlijkse kap van de wilg in het voorjaar ongetwijfeld overleven. Hun aantal schat ik op ± 100 ex. 3) Twee griendketen langs het Moldiep (1955). Deze terreinen zijn niet verder nagegaan. Doordat hier veel rijshout wordt opgeslagen zullen deze standplaatsen niet blijvend zijn. 4) Ook in de grienden bij de Tongplaat (1957) zijn ze uitgezaaid; verdere gegevens hierover ontbreken nog.

Description: oevers in “Limburg” van Dr. S.J. van Ooststroom en Th.J. Reichgelt. Ook zuidelijker dan het daarin genoemde gebied kan men uiteraard deze planten verwachten. In de Maas tussen Eysden en Lanaye ligt aan de Belgische zijde een langgerekte, meest schaars begroeide grintplaat, waarop we in augustus 1957 konden noteren: veel Plantago indica L., Physalis angulata L., Rumex scutatus L., Polygonum patulum Bieb., Sisyrabrium pyrenaicum (L.) Villo., Aegilops cylindrica Host , een paar pollen Veronica filiformis Sm., Solanum lycopersicum L. en diverse verwilderde sierplanten, waarvan een opsomming achterwege blijft. De tijd ontbrak ons om de hele langgerekte plaat nauwkeurig te inspecteren en we hebben ons beperkt tot het minst begroeide noordelijkedeel, dat „op een steenworp afstand” van Eysden ligt. De Nederlandse oostoever bij Eysden, tot een paar km ten N. en ten Z. ervan ,is grondiger bekeken. De sterk afgeslagen oever rijst hier loodrecht op tot meer dan manshoogte, met een meestal smal zand-, kleiof grintstrandje, dat zeer aan wind en golfslag is blootgesteld. Hierdoor was de oogst minder rijk dan aan de overzijde. Toch verdienen enkele planten, als neophyten, bijzondere vermelding. Op de loodrechte wand groeit hier en daar Linaria cymbalaria (L.) Mill.; op de bovenrand ervan plaatselijk: heel wat Sisymbrium pyrenaicum (L.) Vill. (speciaal ten Noorden van Eysden); de soort is hier zeker ingehurgerd te noemen en zal zich in de toekomst wel verder uitbreiden. Op het strandgedeelte vallen de twee volgende soorten op, zowel op de Nederlandse als op de Belgische oevers: Helianthus tuberosus L., die elders in ons land als oninteressante verwilderde plant voorkomt langs randen van tuinen, op stortterreinen en op wildvoerakkers, groeit op tal van plekken of hij er thuis hoort, hier in grotere, daar in kleinere kolonies; Een aesthetische aanwinst is deze soort bepaald niet; als ze al tot bloeien komt zal het blad in de bloeitijd al wel zwart verwaaid of bevroren zijn.

Description: Dr. S. J. van Ooststroom vond op 31 Mei 1937 Pleurocladia lacustris A. Braun, een bruinwier, behorende tot de Ectocarpaceae, en vóór noch na die tijd in Nederland gevonden. Het wier groeide overvloedig op de wortels van Bryopteris thelypteris langs de kant van de Nieuwkoopsche plassen. Dr. F. Drouet (Nat. Hist. Mus., Chicago) determineerde de soort. Het materiaal wordt bewaard in het Rijksher – barium.

Description: Linnaea borealis L. Deze soort werd door H. Gaasenbeek einde augustus 1957 gevonden in Drente in de boswachterij Gieten van het Staatsbosbeheer, in vak 45, onder Larix van ca. 25 jaar de plek was enkele m² groot. Carex flava L. Deze hier te lande zeer zeldzame soort, die tot nu toe alleen bekend was van enige plaatsen in Zuid-Limburg en van Drimmelen, N.-Br. (intussen wel verdwenen) en Weert, L. werd door Chr. G. van Leeuwen gevonden bij Gameren, Gld., aan een slootkant in komgrond-graslanden, ten Z.W. van de beschermde eendekooi.

Description: Geranium sylvaticum L. nu ook in Oost-Twente. Op een excursie naar het Lutterzand on het Puntbeek-gebied op 29 juni 1958 via rijksweg Oldenzaal-De Lutte-Bentheim-Osnabrück (E 8), viel me op de hoogte van het Krüselt een forse grootbloomige ooievaarsbek op, die bij determinatie (naar ik al vermoedde) Geranium sylvaticum L. kleurvariëteit roseum bleek te zijn. Hij stond rechts van KM 2¹ (één paaltje er vóór) beneden de hoge wegberm tegen een eik van het Kruselt-bos. Het was één goed ontwikkelde pol, die juist begon te bloeien en ook verder in het seizoen tot half augustus rijk gebloeid heeft en gelukkig ondanks de vele voorbijgangers niet is geplukt of uitgerukt.

Description: De excursie wordt gehouden van 14 tot 19 juli as. naar Gronsveld (Limb.).

Description: Asplenium adiantum-nigrum L. Deze soort werd begin Januari 1957 door de lieren M. T. Jansen en J. A. E. de Kleuver gevonden op een muurtje bij het station te Veenendaal. Ceterach officinarum Lamk. et DG. Op dezelfde stenen danin de omgeving van Woerden waarop een paar jaar geleden o.a. Asplenium adiantum-nigrum werd gevonden, trof C. Sipkes op 18 Dec. 1956 een klein exemplaar van Ceterach of-ficinarum aan. Een zeer merkwaardige vondst van deze soort, die tot nu toe bij ons alleen in Limburg en vroeger ook bij Paterswolde werd gevonden.

Description: In 1929 werd in het kader van het Zuiderzee-onderzoek door Mevr. D.Koopmans-Forstmann en A.N. Koopmans een onderzoek ingesteld naar het voorkomen van Caltha palustris L. in Friesland (Mededeling no. 9 van de Zuiderzee-commissie; N.K.A. 1930). Uit dat onderzoek bleek dat Caltha in de Westelijke helft van Friesland nagenoeg geheel ontbrak. De grenslijn bleek van Leeuwarden naar Sneek de grens tussen klei en veen te volgen. Uit het noordwestelijke kleigebied werd geen enkel bericht van hot voorkomen van Caltha ontvangen. In het kleigebied ten Zuiden van Sneek (het merengebied) werden enkele voorposten ontdekt n.l. Gaastmeer, Oudega (W.) on verder enkele plaatsen in de omgeving van Woudsend, De vindplaats, die het dichtst de Zuiderzee naderde, was een weiland in de buurt van Takozijl.

Description: Eerder dan verwacht, ontving ik een aanvulling op de in mijn vorig opstel genoemde geschriften, waarin over de rassen van L. perenne mededelingen voorkomen. De reactie kwam van het Instituut voor Biologisch en Scheikundig Onderzoek van Landbouwgewassen, Afd. Vegetatiekunde, Wageningen. Dit schrijven bleek tevens een belangrijke completering te bevatten op het door W. P. Cnossen, “Ons Grasland” reeds ter kennis gebrachte. De inhoud van de brief volgt hier: “Het artikel: “Lolium perenne met korte uitlopers”, voorkomend in het Correspondentieblad no. 3 van 1 april 1957, had onze speciale aandacht.

Description: De ssp. flavensis was tot voor kort alleen bekend van de IJselmeerkust ter hoogte van het Kampereiland en van Schokkerhaven in de Noordoostpolder. In de zomer van 1956 ontdekte ik de plant tevens op een eilandje in het Kadoelermeer hij Vollenhove en aan de rand van een matig voedselrijk veen tussen Rotsterhaule en Rotstergaast in Friesland. Bovendien trof ik een ex. aan in het “Herbarium Frisicum” van D.T.E. v.d. Ploeg (nr. 49—179), op 16 Aug. 1949 in oen oevervegetatie bij Akkerwoude in Friesland deze plant was door Kloos als Scirpus tabernaemontani Gmel. gedetermineerd. S. lacustris ssp. flevensis lijkt in habitus vrij sterk op ssp. glaucus (Sm.) Hartm. (S. tabarnaernontani Gmel. der flora’s), doch in kenmerken is zij intermediair tussen ssp. lacustris (S. lacustris L. der flora’s) en ssp. glaucus. Voor de kenmerken kan naar p.430 van vol.3 van da Acta Botanica Neerlandica (1954) worden verwezen.

Description: De Nederlandse rijksgrens is geen floristische scheidingslijn en daarom kan men zich afvragen hoever de plantengeographische districten van Nederland, onderscheiden door Van Soest (1929, 1952), zich over die grens uitstrekken. Vanuit dit gezichtspunt heb ik mij bezig gehouden met de begrenzing van het Drentse District (D. D. ). Calluna-Erica-heiden (op zand- en veengronden) noemt Van Soest (1952) voor het D.D., evenals voor de Gelderse en Kempense Districten, het meest kenmerkend. In het D.D. spelen, naast atlantische, de noordelijke soorten een belangrijke rol, die in het Gelderse D. minder wordt en in het Kempense D. nagenoeg onbetekenend is. Ook over onze rijksgrens in Nieder-Sachsen zijn deze heiden met dezelfde soorten als in ons D.D. kenmerkend, hoewel zij daar evenals bij ons in een snel tempo verdwijnen. Vele van onze heide- en veenplanten worden daar ook reeds zeldzaam of zijn uitgestorven, zoals Lycopodium selago L., Lobelia dortmanna L., Parnassia palustris L., Scorzonera humilis L., Saxifraga hirculus L.; Carex aquatilis Wahlenb. is in 1955 ook in Oost-Friesland gevonden (A. Neunann, in brief meegedeeld). Cirsium dissectum (L.) Mill. zou 200 jaar geleden begonnen zijn uit het D.D. naar O.-Friesland op te dringen en heeft nu de Jade bereikt.

Description: Tolmiea menziesii Torr. et Gray. In 1956 werd mij door de heer Huese te Sneek een plant ter determinatie getracht afkomstig uit het hos van Epema-State te IJsbrechtum. Het bleek te zijn het bekende “kindje op moeders schoot” en bij nader onderzoek bleek mij, dat de plant daar op een beschaduwde plek op humeuze bodem zeer florissant groeide en bloeide. Zeker enkele vierkante meters waren bedekt met een gemengde vegetatie van Tolmiea en Geranium robertianum L. ’s Winters raken de planten min of meer onder afgevallen bladeren bedekt. Hoe de plant daar gekomen mag zijn, heb ik niet kunnen ontdekken; zeker lijkt mij wel dat zij er reeds tientallen jaren zal hebben gestaan. Naderhand bleek mij, dat Tolmiea op overeenkomstige wijze voorkomt in het bos Vijversburg bij Zwartewegsend (onder Rijperkerk). De chef-tuinman, de heer G.D. Duursma, deelde mij mee, dat hij zelf, jaren geleden, één broedplantje onder de bomen had geplant, om na te gaan hoe de plant, die hij in 1923 uit de Groninger Hortus had ontvangen, zich als tuinplant zou gedragen. (In de hortus werd ze als warme kasplant gekweekt). Sindsdien heeft de plant zich op Vijversburg zeer sterk uitgebreid en verscheidene strenge winters doorstaan.

Description: Adamson, R.S.: The South African species of Aizoaceae. II. Tetragonia. (J. S. Afr. Bot. 21, 1955, 109-154). Key. Akiyama, S.: Carices of the Far Eastern region. Sapporo. 1955. 1-257. t. 1-248. Magnificent monograph; keys & descr. in Jap.; syn. in Engl.

Description: Mr A.G.L. Adelbert, curator of the Botanic Garden ’Setia Mulia’ W. Sumatra, went on leave end 1956; he will not return. Mr T. van Kregten, curator of the same garden came on leave March 1957. Mr A.G. Alphonso, Horticultural Assistant, Singapore Botanic Gardens, returned to Singapore in December, 1956, after a two years’ study course at the Royal Botanic Gardens, Kew, where he obtained the Kew Diploma.

Description: Bailey, L.H. G.H.M. Lawrence in Baileya 3 (1955) 27-40, portr., bibl. Cajander, A.K. M.I. Kotilainen, Ber. Deut. Bot. Ges. 68a (1955) 37-40, portr.

Description: M.A.H.A. Magazine. On p. 495 it was announced that this quarterly published by the Malayan Agri-Horticultural Association was revived and the volumes now received (vol. 12 for 1955 and 15 for 1956) appear to be as well executed as before, with numerous illustrations, several coloured plates, and a varied text of interest to gardeners, and horticulture, people interested in agriculture and life-stock, and in growing plants, cactus & succulents, orchids, etc. both native and introduced. The price for each part of vol. 12 was Str. $ 1.50; this has now been raised to Str. $ 2. Annual subscription for membership is Str. $ 10. c/o Messrs Walgrens Ltd. P.O. Box 277. Kuala Lumpur. Muelleria. An Australian journal of Botany. This is a new journal issued by the Melbourne Botanical Garden, financed by the Maud Gibson Gardens Trust, Melbourne. The first number, dated Aug. 1955 (distributed 22.2.1956), with a foreword by Prof. Turner and a preface by the director, Mr A.W. Jessep, covers 64 pages 8° and is well executed. It is named after the Baron, F. von Mueller, who was 26 Jan. 1855 appointed Victoria’s first Government Botanist, and added such lustre and world renown to his office. Intended primarily for the publication of botanical monographs, descriptions of new species, horticultural papers, systematic and historic notes by officers of the Melbourne Herbarium, the largest repository in Australia, it will be wide enough in scope to embrace items of interest by members of other herbaria, and by amateur botanists both within and outside Victoria. It will be issued from time to time, as occasion demands; Mr J.H. Willis has consented to act as editor. The first number contains several interesting papers, some of which have been incorporated in the bibliography.

Description: Mr A.H.G. Alston was at the Rijksherbarium, Leyden, working on Malaysian Pteridophytes, May 27-June 11, going on to Brussels and Paris for the same aim. In honour of Prof. I.W. Bailey the Chronica Botanica Co has published an account of his writings in a special issue under the title ”Contributions to plant anatomy” (Chron. Bot. 15, pp. xxvi + 262, t. 1-23).

Description: In his Numerical List Wallich inserted four specific epithets in the genus Kurrimia, viz 4334 K. pulcherrima Wall., 4335 K. calophylla Wall., 4336 K. paniculata Wall., and later 7200 K.? macrophylla Wall. The latter one was provided with a question mark; it was a new combination for Itea macrophylla Wall. No generic or specific descriptions were provided, merely the indication that the name Kurrimia was named in honour of Kurrim Khan who had faithfully served the Calcutta Botanic Garden as its curator for four decades. A few years later Walker-Arnott described a genus Bhesa Ham. ex Arn. (Edinb. New Phil. J. 16, 1834, 315) for which he provided a full generic description and brief but clear diagnoses of two species, viz B. moja Ham. and B. paniculata Arn., the former one based on Hamilton 788 from Hamilton’s herbarium at Edinburgh, the latter on a Penang specimen from J. D. Hooker. He found himself “not able to discover any reference to it in Dr Wallich’s List”.

Description: Le Rosmarineto-Lithospermetum, défini par J. Braun—Blanquet (1924) en Languedoc, a été étudié ensuite par R. Molinier (1934) en Provence occidentale et par G. Braun—Blanquet (1936) dans le département de l’Hérault (Languedoc). D’après nos connaissances actuelles il comprend onze sous-associations dont six se trouvent dans la région de Montpellier (Braun-Blanquet, Roussine & Nègre, 1952). Des recherches sur la structure de la végétation n’existent que pour la sous-association schoenetosum (Zwillenberg & De Wit, 1952). Grâce à une subvention de la part du Ministère de l’Éducation, des Beaux-Arts et des Sciences (Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen) du Gouvernement Néerlandais, j’avais l’opportunité de faire des recherches analogues dans la sousassociation helianthemetosum, lors d’un séjour de trois mois à la S.I.G.M.A., Montpellier, en automne 1952. J’aime remercier vivement le Directeur de cet institut renommé, M le Dr. J. Braun—Blanquet, de tout ce qu’il a bien voulu m’enseigner à l’occasion des discussions et des excursions faites ensemble. Ma sincère reconnaissance va aussi à mon cher Maître et Chef durant de longues années, M le Prof. Dr. H. J. Lam, qui m’a aidé à faire possible ce séjour à Montpellier.

Description: Since this silver jubilee does not mean the end of a career, let it merely be regarded as a landmark from which we may now look back. Herman Johannes Lam, born at Veendam in 1892, received his grammarschool education at the ‘Gymnasium Erasmianum’ in Rotterdam (1904—1911). He studied natural history at the State University of Utrecht (1911—1919) and enjoyed the privilege of having Prof. Dr A.A. Pulle as his teacher in systematic botany. In 1919 he obtained his doctor’s degree on a thesis “The Verbenaceae of the Malayan Archipelago etc.” which concluded his studies.

Description: Mycena nucicola Huijsm. sp. nov. — Fig. 1 — Pusillima, tota alba, solitaria ad nuces dejectas Coryli avellanae; pileo usque ad 2 mm lato, conico-elevato vel hemisphaerico, pulverulento; lamellis subventricosis; stipite 12—22 X 0,15—2 mm, subfarinoso, disco basali minuto, pulverulento; sporis 7—9 X 4—5 µ, ellipsoideis vel subcylindraceis, amyloideis; basidiis tetrasterigmatibus; non solum cheilocystidiis et cellulis superficialibus pilei sed etiam caulocystidiis granulatis, ventricosis vel late fusiformibus, nunquam cylindraceis vel longe protractis; trama pseudoamyloidea. Typus: H.L.B. 958.91—202. FRANCE: Dép. Doubs, bois de Bavans au sud de Montbéliard; à la fin de juin et en juillet; à plusieurs reprises et exclusivement sur des noisettes: Huijsman s.n.

Description: Both Nusa Bailing Island and Blambangan Peninsula consist of limestone hills; they are nowadays uninhabited and forest-clad. On Nusa Bailing the forest is mixed and not conspicuously dominated by certain genera. On Blambangan the forest contains much bamboo, which points to ancient human influence, and a number of species characteristic for ‘monsoon-forest’. A few remarks on history, and data about the author’s routes, are given. Most of the plants collected are recorded in sketches of the vegetation. The f. lobata of Gmelina elliptica (Verben.) is reduced. Novelties are not reported, and it is doubtful whether the areas in question deserve much further attention for botanical exploration.

Description: Diploknema Pierre, Arch, néerl. sc. exact. et nat. 19, 1884, 103; Burck, Med. Lands Pl. Bzg 3, 1886, 43; Boerlage, Handl. Fl. Ned.-Ind. 2, 1, 1891, 301; Baillon, Hist. Pl. 11, 1891, 302; Engler & Prantl, Nat. Pfl. Fam. 4, 1, 1897, 134; Heyne, Nutt. Pl. Ned.-Ind. 3, 1917, 292; Lam, Bull. Jard. Bot. Bzg, sér. 3, 7, 1925, 183; Lam, Bull. Jard. bot. Bzg, sér. 3, 8, 1927, 463; Heyne, Nutt. Pl. Ned.-Ind., ed. 2, 1927, 1231, and ed. 3, 1950, 1231 — Mixandra Pierre, Not. Bot. Sapot., 1890, 2; Dubard, Rev. Gén. Bot. 20, 1908, 316. Trees. Leaves alternate, usually crowded at apex of branchlets, stipules extant, petioles often thickened in basal part. Inflorescences fascicled in axils of leaf-scars on older branches, those of the present year in most cases bearing leaves only. Sepals (4—)5(—6), spirally arranged, ovate, the two exterior ones valvate, the inner ones imbricate. Corolla 7— 16-lobed. Stamens 16—80, in 2—4 rows inserted in the throat of the corolla, sometimes androecium reduced and consisting of as many petaloid staminodes. Ovary without or with a small disk, conoid, glabrous or pubescent, 5—14-celled; style stout, truncate, cells with one ovule which is centrally or apically attached. Fruit a 1—3(—5)-seeded berry, seeds large, scar broad, testa thin to thick, woody to crustaceous, albumen none to extant, cotyledons thick, curved towards margins, radicle short, inferior.

Description: Herba nana, basi lichenoidea; individua foliata parvula folia 3 vel 4 naviculiformia, apice obtusa gerentia. Flores terminales, a spathella membranacea inclusa, pedicellis brevibus. Tepala dua, staminis basi in utraque latere posita, oblanceolata, apice acuta. Stamen unum, filamentis linearibus; antherae dorsifixae, ovoideae, apice obtusae, basi incisae, 2-loculares, rimis dua longitudinalibus lateraliter dehiscens; grana pollinis 2-locularia. Ovarium ellipsoideum, compressum, apice acutum, basi decurrens, 12-costatum, costus suturalibus longitudinaliter dimidiatis, 2-locularem septis caducis, placenta centrali, ovulis paucis; styli 2, ovato-lanceolati, basi coherentes, papillati. Capsula ovario exacte similis vel eo paullum maior, septicide, seminibus oblongo-obovoideis. Thalloid base up to 7 cm in diam. Shoots suberect, 1—1.5 mm long. Leaves c. 0.7 by 0.5 mm. Spathella rupturing at apex with a few irregular lobes, pedicels c. 0.5 cm long. Tepals oblanceolate, 2—2.5 mm long, one-nerved, acute. Stamen 1, inserted at side of ovary directed to the thalloid base, 4—5 mm long, filaments linear, 3.5—4.5 mm long, anther ovoid, c. 0.5 mm long, apex obtuse or truncate, deeply cleft at base. Ovary 1.5—2 by c. 1 mm, acute at apex, with 12 distinct nerves of which the two sutural ones divide later longitudinally, originally 2-celled, but septae soon disappearing. Styles c. 0.5 mm long. Capsule as large as ovary or slightly larger.

Description: The Netherlands’ coast being sandy and muddy is not suitable for most algal growth. Dikes, piers and harbour-works replace the rocks elsewhere. The pier at Hoek van Holland is one of these artificial rocky coasts. It has been constructed with basalt blocks and other hard stones, viz. the so called “Nilvoordste steen” and “Doornikse steen”, both from Belgium. The pier projects into the sea about 1350 m. On the southern side it is washed by the mouth of the Nieuwe Waterweg, on the northern side by the North Sea. A little more (fig. 1) up the Nieuwe Waterweg there are several basins enclosed by a dam parallel to the pier and a number of dams at right angles to it, thus replacing the rockpools of natural rocky shores.

Description: Recently (1955) I have published a new version of a phylogenetical tree of the Cormophyta, based on morphology, mainly ramification, leaf types, and sporangia. The concept is monophyletic but its basis is strewn with so many queries that the way is open to a number of different opinions. I add a corrected copy of my chart at the end of the present paper (fig. 2), so as to enable the reader to compare my views with those of Greguss (fig. 1). The difficulty lies of course in our still extremely scanty knowledge of the very oldest land plants and of whether one or several eventually more or less closely related algal groups have succeeded in conquering dry land and converting themselves into true land plants in which the greater part of the sporophyte developed into aerial shoots. As a matter of course the fact whether a progeny should be considered to have originated mono- or polyphyletically merely depends on the degree of relatedness of the ancestral group (s). Mono- and polyphyly may seem controversial when extreme cases are compared; actually they are connected by a series of gradual differences just like mono- and polytopy, analogy and homology, and the like, whose criteria may be found in the fields of time, space and/ or genealogical relationship.

Description: In a preliminary work: „A critical Revision of the genus Aristida”, I have given a review of all the hitherto described species of this genus with the citation of the literature, the exact copies of the authentic descriptions and the figures of the spikelet-characters, taken from the type specimens so far as I could locate them. In many cases it was necessary to enter into critical observations, because the nomenclature and the ideas found in the different manuals are exceedingly entangled. The Revision, although very important for botanists who wish to know the exact data of a fixed species, is not to use if we wish to determine an arbitrary plant of our genus, therefore we must have a monograph and I indicated already that it was my intention to write such a work. I must however observe that this work differs somewhat from other monographs and that it is in the first place a practical manual to the knowledge of this very difficult genus. It contains descriptions of all the species I have accepted as valid and keys for their determination. I was therefore obliged to omit in this work all the data already given in the Revision and to take into consideration that, with this monograph before us, we must, after being somewhat familiar with the genus and the different characters, without great difficulties, get a clear idea of it and with the keys before us find the name of a specimen belonging to our genus. It is therefore advisable to read the chapter where I have treated the different characters used for the limitation of the species. Anatomical characters are for practical reasons not taken up in the keys. No attempt is made to bring the allied species together in groups, because such groups are not easy to limit and the habit of such groups is scarcely to explain in a key. The keys to the species of each section are thus entirely artificial. On the other hand there are in our genus many very striking morphological characters of great constancy we can use with profit in the keys to recognize the species. American authors have divided the sections of a genus they studied, into minor groups, each group received a name, which was the plural of the most characteristic species of the group. In our genus we can give the names of „ripariae, cognatae, adscensiones"" purpurascentes, to the groups containing all the allies of Aristida cognata, purpurascens riparia, etc. The monographer recognizes these different groups often by indefinite characters of growth, colour or habit in general. I have therefore not accepted in this work the method of American botanists. Aristida is indeed a very difficult genus, not because the characters of the plants are difficult to understand, but because all the characters were taken hitherto — and there was no other way — from dried specimens, which are often damaged in course of time. I found an enormous diversity in the genus Aristida and although I studied about 15000 specimens, I could not expect to settle the characters definitively. No attention was given by taxonomists to the numerous intermediate forms, and hybrids were never observed or indicated in the literature of our genus. I am convinced that these hybrids occur in greater abundance than I have hitherto found in the different herbaria. For the knowledge of our genus in the future, agrostologists must study the species in the field and also by cultivation. Field study is very important when different species grow together and we can study and collect the intermediate forms. This was already done accidentally by some famous collectors, but no attention was given to the facts. Cultivation is also very important, not only to know somewhat more about the constancy of different characters, but also because we get quite undamaged specimens at our disposal. We know that the glumes and the awns are very fragile in our genus and that it is not always possible to give the different exact data of a species from herbarium-specimens. The different characters of the glumes and awns are in the future to verify with the living specimens.

Description: „The two codes have been a great help in stabilizing nomenclature. Experience has shown, however, that they lack definiteness in directing the application of names ...” (HITCHCOCK in Am. Journ. of Bot. May 1921 p. 251). „A harmonizing of the two codes appears to be impossible, if it is maintained that the International Rules cannot be modified in any essential, but only added to or interpreted. This is the belief in some quarters ¹), but I find no confirmation of this in the Rules themselves and it is contrary to the spirit of codes and laws in general. They should be modified to accord with the consensus of botanical opinions ²). Otherwise they will be gradually abandoned.” (H. in Br. Journ. of Bot. Nov. 1922 p. 318; the same opinion is uttered by WILLMOTT on p. 196, and by SPRAGUE in J. of B. 1924 p. 197).

Description: The islands of Aruba, Bonaire and Curaçao form part of a row of small islands off the north coast of Venezuela. Aruba lies 27 km north of the peninsula of Paraguaná and 76 km west of Curaçao; it is separated from the former by a stretch of sea with a maximum depth of 180 m, and from the latter by a channel 1,300 m deep. Bonaire lies 40 km east of Curaçao and 87 km from the South American continent; it is separated from the former by a stretch of sea with a maximum depth of 1,500 m, and from the latter by a stretch of sea with a maximum depth of 1,700 m. Curaçao lies 64 km from the peninsula of Paraguaná and is separated from it by a stretch of sea with a maximum depth of 1,400 m.

Description: The present publication deals with the geology of the area known as the Ida ou Zal, situated principally in the Palaeozoic of the Western High Atlas mountains in Morocco. The area extends grosso modo between Argana (N), Sidi Idir (E), Menizla (S) and Tirkou (W); its centre lies at 34°10 N—12°65 W. The stratigraphical sequence covers formations from — as we assume — the Infracambrian (loc. Adoudounien) up to and including the Trias. In the so-called Caledonian geosyncline, extending in a roughly E—W direction along the northern edge of the African shield, series of Older Palaeozoic sediments of some 10 km thickness were deposited starting with the Basal-formation (?) of the Adoudounian (?) and reaching up to and including the Upper-Ordovician (Caradoc?). In the Adoudounian it came to a vehement volcanism with lava extrusions probably of a basaltic or andesitic composition. The Georgian s.s. consists of marbles and limy shales, for the greater part presenting the appearance of what the French call „calcaires scoriacés”. As to the origin of this extraordinary type of rock the present author puts forward a tectonic explanation. A volcanic activity with submarine extrusions of spilitic lavas took place at the end of the Georgian, probably continuing into the beginning of the Acadian. The Lower Acadian is characterised by re-sedimented tuffs, showing graded beddings. The Sardic tectonic phase reveals itself by at least a disconformity that includes the Potsdamian; a slight angular unconformity between the Ordovician and the Acadian seems probable. Gothlandian (Wenlock-Ludlow) and Devonian (Siegenian) only occur in overthrust sheets. The autochthonous was folded by a Hercynian phase; the tectonic elements are directed N—S in the Western part of the area, curving to neary NE—SW in the East. The author presumes that this folding is related directly to that of the Anti Atlas, where it is attributed to the Second Erzgebirge folding-phase. The palaeozoic of the Western High Atlas may probably be considered as the Northern flank of a wide anticlinorium, the Southern offshoots of the Anti Atlas forming the Southward dipping flank; the Precambrian outcrops in the core. The curving of the tectonic elements in the Western High Atlas and in the Western Anti Atlas is analogous. A hypothesis is set forward that explains the curving through an adaptation of the tectonical elements — whilst folding — to the NW corner of the African shield. Overthrusts developed, probably as a result of later Hercynian tectonic movements, i. c. one of the Asturian phases. A large overthrust can be followed in the field from the extreme SE of the area to its Western part. As far as could be observed the overthrust is mainly composed of Georgian and Acadian p.p. the sandy formation, presumably Acadian, in the present publication known as “Acadien gréseux probable”. Overthrusted Gothlandian and Devonian appear in the Western part of the area, partly between, partly in front of the principal mass of the overthrust. The writer supposes that the root of the overthrust will lie somewhere to the south east. A subsiding basin was formed during the greater part of the Stephanian and the beginning of the Autunian, in which lacustrine sediments — first red, later greenish — were deposited, covering a pre-existing relief. The total thickness amounts to at least 1500 m, the formation bears all characteristics of a post-orogenetic suite. It is taken that the lake can be considered as an Intramontane trough (Umbgrove) ; the longitudinal extension was parallel to the direction of the structural elements of the basement i. e. N—S. It is assumed that the whole width of the area was part of the basin. The area was lifted and slightly folded in about E—W direction by the Post-Autunien tectonic phase (Saalian phase). The „Agadir ou Anzizen fault” originated during or after the folding; the author assumes that at this stage other E—W faults came into being as well. In the case of the Agadir ou Anzizen fault, the southern block subsided with respect to the northern block. In the area all of the Stephano-Autunien sediments N of the fault were eroded. There the Trias covers directly the pre-Stephanian Palaeozoic, while on the other side the Trias overlies Stephano-Autunien, from which it is separated by an angular unconformity. The Trias has a typical molasse fades; it is completely composed of red sediments, attaining a thickness of about 2400 m, not counting the conglomerats at its base. The source of the sedimentary material probably must be sought in the southeast. According to the writers conception the first Triassic deposits were deltaic in a lake, covering a pre-existing relief. After the lake had been filled-up, a sandy and marly sedimentation developed, partly in lagoonal environment. The Triassic sedimentary sequence ended with the deposition of red clays that were overlain by basaltic lavas. The dioritic volcanic vent near Zarhenrhin has probably been one of the feeders of the extrusions. The dioritic dyke system too, is probably connected with the Late-Triassic volcanic period. Perhaps there exists a relation between the iron mineralisation near Agadir ou Anzizen and the occurrence of the dioritic dykes. The Alpine orogeny slightly folded the Triassic with an E—W direction. Principally however the Alpine tectonics revealed itself in faulting: all of the E—W faults show an Alpine shift, possibly a rejuvenation of a late-Hercynian fault system. An erosion-plane was formed during a period of quiet, on grounds of analogy supposedly the “Surface préhammadienne”. An erosion plane on a lower level may probably be taken for the “Surface villafranchienne”. Between these two the configuration of the topography permits to distinguish some relics of intermediate levels, indicating the action of tectonic pulsations. Terraces were formed as a consequence of climatical changes during the Pleistocene.

Description: The present paper is chiefly based on the Rivulid fishes collected by Dr. P. Wagenaar Hummelinck in the Antilles during the years 1930, 1936, 1937, and 1955, and in addition on some specimens collected by various other investigators at earlier dates. Some of the specimens, in particular those belonging to Rivulus marmoratus have been recorded before by Wagenaar Hummelinck (1933, 1940), Sanders (1936), and de Beaufort (1940). With the aid of Hummelinck’s field notes and water analyses, some further information could be given on the habitat and salt tolerance of the island Rivulids, cf. table 3. I wish to express my sincere thanks to Dr. K. H. Voous, Curator of Birds of the Zoological Museum of Amsterdam, and Professor of Zoogeography at the Free University of Amsterdam, for his aid and advice; to Dr. Ethelwynn Trewavas, Curator of Fishes of the British Museum (Natural History), London, for her kind cooperation in taking counts and measurements on ten of Boulenger’s types of Rivulus harti, and for sending me in exchange four topotypical specimens of Rivulus harti; to Dr. Leonard P. Schultz, Curator of Fishes of the Smithsonian Institution, Washington, for sending me additional material from Margarita; to Dr. M. Boeseman, Curator of Fishes of the State Museum of Natural History, Leiden, who lent me two specimens of Rivulus marmoratus from Curaçao; and finally to Dr. P. Wagenaar Hummelinck, Zoological Laboratory, Utrecht, for putting his Rivulid material at my disposal, and for his kindness and friendly suggestions.

Description: Pendant les étés de 1953, 1954 et 1955 j’ai effectué des travaux de terrain dans le Massif des Trois Seigneurs, Pyrénées orientales, sous la direction du Professeur L.U. de Sitter. Ces travaux de terrain comprennent entre autres le levé d’une carte géologique de la partie centrale et Sud-Ouest de ce massif. Le Massif des Trois Seigneurs est un des massifs primaires Nord-pyrénéens, situé au Nord de la „Zone axiale” et entouré de sédiments mésozoïques. Le massif est constitué entièrement de roches paléozoiques. Il doit son nom au Pic des Trois Seigneurs (2199 m) le plus haut sommet de la région.

Description: In recent years several extensive collections of West Indian Decapod Crustacea have been received for identification by the Rijksmuseum van Natuurlijke Historie. On various visits to the Netherlands Antilles Dr. P. Wagenaar Hummelinck, Curator of the Zoological Laboratory at Utrecht, collected numerous Decapoda including many most interesting forms. Dr. J. S. Zaneveld, Director of the Caribbean Marine Biological Institute at Curaçao, not only assisted Dr. Hummelinck on his last (1955) visit to that island, but also sent in to the Rijksmuseum van Natuurlijke Historie important material which he had collected before and since; furthermore, during my own stay in the Netherlands Antilles (November 1956 to April 1957), Dr. Zaneveld did everything in his power to enable me to get together a fully representative collection of Decapoda of the region. Important material of Decapoda from St. Eustatius was received from Mr. P. A. van den Heuvel, Oranjestad. Through the kindness of Dr. D. C. Geijskes, Director of the Surinaams Museum at Paramaribo, Suriname, the Decapoda collected by the trawler “Coquette” during trawling experiments off the coast of Suriname were placed at my disposal. In all of these collections the genus Calappa is well represented. A study of this Calappa material revealed that until now at least three species have been confused under the name Calappa flammea (Herbst), and that a fourth species of the flammea-group occurs off the Suriname coast. Furthermore some interesting observations on Calappa sulcata Rathbun could be made.

Description: On the suggestion of Prof. Dr L.U. de Sitter I undertook in the summer of 1955 the detailed mapping of some particular intricate folding combined with some intrusive rocks of different kinds in the vicinity of the village of Las Bordas in the Valle de Arán. A grant from the Molengraaff Fund gave me financial assistance, for which I want to express my grateful thanks.

Description: The relation between orogenic movements and metamorphism is discussed. Schistosity and especially lineations are characteristic for metamorphites of the synkinematic phase. Lineations show a regular pattern. Late-kinematic metamorphism accompanied by different kinds of movement result in irregular rock flowage and rheomorphism. The structures of synkinematic mica-schists, gneisses, amphibolites and marbles are discussed. In the three satellite massifs a series of gneisses and granitic rocks exists which are the products of silica and sodium metasomatism of originally pelitic rocks. The time and duration of the metamorphism determines the final state of the rocks. Synkinematic metamorphism alone gave rise to the garnet-augen-gneisses which, being rather dry, can be classified in the granulite facies. The lower part of these augen-gneisses are converted into schistose (not linear) gneisses and granites by post-kinematic feldspathisation. At the same time many anhydrous minerals are replaced by hydrous ones. Late-kinematic feldspathisation without a preceding synkinematic feldspar phase, leads to the formation of migmatites (sillimanitegneisses), and by continuing metamorphism to quartz-diorites. The transitional rocks between the garnet-augen-gneisses and the migmatites are the granitic biotite-muscovite-gneisses. Rheomorphism and mobilization of tho quartz-diorites is an important feature and probably leads finally to the intrusive biotite-granodiorites. The muscovite-granites and gneisses which in part are also synkinematic, show a strong late phase of microclinization, due to potash metasomatism, originating from the underlying migmatites. In the mica-schists also, a syn- and post-kinematic phase of metamorphism can be detected. The biotite-granodiorites show a different texture compared with the quartz-diorites of the migmatite-series. Their age is younger than the last phase of metamorphism, since the biotite-granodiorites did not participate in a late stage of muscovitisation, which is characteristic for most of the metamorphic rocks. These granodiorites are considered as intrusive magmatic bodies, originating from deeper levels, where continuing rheomorphism has lead to complete liquefaction. Chemical analyses showed that the migmatites and the basal gneisses are enriched in silica, sodium and some calcium. Aluminium, iron, some magnesium, and titanium are removed. The quartz-diorites lost part of their potash. The muscovite-granites and gneisses show a strong enrichment in silica, sodium and potash. Aluminium, iron and magnesium are expelled. Characteristic for the synkinematic phase is abundance of anhydrous minerals which suggest metasomatism in a dry state. Post-kinematic metasomatism goes together with introduction of water. The behaviour of water is considered to be responsible for the structural difference between syn- and post-kinematic rocks. Finally the repartition of the various gneisses in the three satellite massifs is discussed.

Description: The Devonian stratigraphy in the Valle de Arán of the Central Pyrenees, is different from that of its surroundings. In this area a zone of graded greywackes occurs together with a rock type of supposedly littoral facies, in an oblong basin, which has been filled longitudinally by sediments slipping down in turbidity currents from the delta slope in the West, thus building up the graded sediments of the deepest part of this basin. The Hercynian orogeny has folded this area very strongly, developing an intense cleavage. This cleavage together with repeated alternation of sediments of different competency caused the enormous variety of secondary folds with their special tectonical problems.

Description: Sedert 1951 werden in de vorm van gestencilde jaarverslagen de wetenschappelijke resultaten van het veldwerk in de Pyreneeën, in Asturië en elders aan geïnteresseerden, voornamelijk de medewerkers, uitgereikt Deze jaarverslagen, en ook dit verslag, werden door de eerst genoemde auteur samengesteld uit de verzamelde verslagen van alle medewerkers. Teneinde een betere vorm en een grotere verspreiding mogelijk te maken werd besloten deze jaarlijkse wetenschappelijke verantwoording in de L.G.M. op te nemen. De hier bijgevoegde kaartjes van de Pyreneeën en van het Asturische gebied (fig. 1 en 2) geven de ontwikkeling van de karteringen in tijd en ruimte weer. Enkele gebieden werden door verschillende opeenvolgende onderzoekers in studie genomen (alleen de laatste wordt dan vermeld), andere vertonen een aanmerkelijke onderlinge bedekking. De eerdere onderzoekers mogen dit niet als een onderschatting van hun verdienste opvatten, want bijna steeds berust een dergelijke verdubbeling op een groeiend inzicht nà, en dank zij, hun eigen onderzoek, hetgeen een hernieuwde opname noodzakelijk maakt.

Description: The results of a complete census of the breeding population of the White Stork (Ciconia ciconia) in the Netherlands, carried out in the year 1950 by the State Forestry Service, have been published by MÖRZER BRUIJNS and BRAAKSMA in Beaufortia 5, Nr. 45, April 15, 1955, p. 23—42. A new census was performed during the year 1955 ; it is the intention to repeat the census from now on every year. The results of the last census are even more alarming than those from 1950 (see table, p. 113). The number of occupied nests decreased from 83 nests in 1950 to 58 nests in 1955. The number of fledged young decreased from 195 in 1950 to 96 in 1955. Many nests, still occupied in 1950, were either in a state that they could no longer be used or they had vanished altogether in 1955. On the other hand some new nests have been erected in recent time, some of them yielding good breeding results. The data have been arranged in tables according to the provinces. Every nest is numbered. The numbers of the 1950 census are given in parentheses. Nests marked + means that the nest was occupied by a pair of birds, but that no young were fledged. Nests marked — means that the nest was not inhabited, or that it was visited irregularly or else occupied by one solitary bird. The number of young fledged is marked by a figure. A gale in the spring of 1955 destroyed 4 nests ; 12 eggs got lost. Fighting was reported frequently, the unfortunate result being that 3 young storks and at least 37 eggs got lost. These figures probably indicate that at present an insufficient number of nesting sites is avaible in the Netherlands. Therefore it seems worth while to try to erect new nests in localities where fighting has been frequently reported, and to repair those nests that have been visited, but remained unoccupied, owing to the poor state of the nest. In this connection Mr. W. DRIESSEN got most remarkable results with a newly erected nest, made according to a special method. This method should be used for the nests which we hope can be erected or repaired before the new breeding season. Surely the alarming decrease of the White Stork in the Netherlands is not primarily caused by housing problems, but a more appropriate condition and a greater number of nesting sites probably helps to prevent the yearly destruction of perhaps ten or twenty eggs or chicks. Photomechanical reproduction

Description: Among some coccids from Indonesia, received from Dr. L. G. E. KALSHOVEN, four large specimens were found which by their well developed ovisac showed some resemblance to Icerya purchasi MASK. After comparing the specimens with the photographs in MORRISON’S Classification of the Margarodidae (1928) it appeared, however, that the wax covering of the body was more alike that of Walkeriana floriger (WALKER). The old pinned specimens were not labelled, but Dr. KALSHOVEN remembered that they had been collected by Prof. ROEPKE on „tjemara” (Casuarina). Upon inquiry Prof. ROEPKE informed me that in 1910 he had collected a giant coccid on old stems of Casuarina Junghuhniana MIQ. in the Tengger Mts. (East-Java). The specimens were found on trees near the last bend of the road leading to Tosari, a well-known health-resort at an elevation of about 1750 m, where Europeans often used to spend their holidays. Some specimens had been sent to Mr. E. E. GREEN in Ceylon who replied that it was a species of Walkeriana, but that he wanted the larvae for a description of this new species.

Description: The present paper deals with part of a recently acquired collection of freshwater fishes, captured by Mr. J. VAN DER KAMP, Amsterdam, during his military service in Surinam in the years 1956 and 1957. All material is finely preserved and ecological data as well as numerous black and colour photographs by the collector add to the scientific interest of the collection.

Description: In 1904, H. Christ described a fern collected by C. Wercklé in Costa Rica as Saccoloma wercklei. It was listed under Saccoloma in Christensen’s Index Filicum (1906), but appeared as a species of doubtful position, perhaps belonging to Ormoloma, in the Third Supplement (1934, p. 170). This was probably based on the authority of Maxon’s comments (1933, p. 144), given in connection with his description of the latter genus. Apparently neither Christensen nor Maxon had seen the type-specimen. When preparing a revision of the Lindsaeoid ferns of the New World (1957), I borrowed the type-specimen of S. wercklei from the Paris Herbarium, in which Christ’s herbarium is incorporated, in order to ascertain whether that species did or did not belong in Ormoloma.

Description: Some time ago the “Institute Agronómico do Norte, Belem, Pará, Brazil” sent me a set of specimens for identification among which I detected a new species of Henriquezia Spruce ex Bth. This discovery induced me to study once more and now in somewhat more detail the relation between this genus and the nearly related Platycarpum Humb. et Bonpl. and the position these two genera occupy with regard to the habitually rather similar Gleasonia Standl., a subject to which I had already paid some attention at an earlier occasion, and on which I had reported in a note which is to be found at the base of p. 16 of my work on “the African Species of Oldenlandia L sensu Hiern et K. Schumann” in Verh. Kon. Ned. Akad. v. Wetensch., Sect. 2, 48, no 4, 1952. By the good office of Dr Bassett Maguire I received on loan from the New York Botanical Garden the rich materials by which, as a result of the Botanical Garden’s recent expeditions to Tropical America, these genera are represented in its herbarium, and during a recent visit to England I could study also the valuable collections in the herbarium of the Royal Botanic Gardens, Kew. In the course of these studies I discovered among the Platycarpum specimens too a new species. Descriptions of the latter and of my new Henriquezia will be found further on in this paper. They are, however, but of secondary importance; the main object of this study is to ascertain as precisely as possible the taxonomical position of these three rather puzzling genera. In the note on p. 16 of my work on “the African Species of Oldenlandia L sensu Hiern et K. Schumann” I stated that Gleasonia Standl. “on account of the large and flat exalbuminous seeds and also because of the very peculiar structure of the testa is to be referred to the Henriquezieae, a tribe that will have to be removed as a separate family to the Tubiflorae.” In support of this opinion I referred to Fig. c, d, e and f of Tab. V, which represent the testa of Henriquezia verticillata Spruce ex Bth., of Platycarpum orinocense Humb. et Bonpl. and of two species of Gleasonia, viz. Gl. uaupensis Ducke and Gl. macrocalyx Ducke.

Description: In revising the New World representatives of the genus Lindsaea, the author came across a fern specimen from Borneo preserved in the Rijksherbarium, Leiden, that did not seem to fit into any described genus. It had been described as Schizoloma stortii v. A. v. R., but in the author’s opinion the genus Schizoloma Gaud., typified by Lindsaea ensifolia Sw., cannot be maintained (Kramer, 1957). Almost all species that in modern works have been left in it (e.g. HOLTTUM, 1954; ALSTON, 1956, as Schizolegnia) should be put back in Lindsaea. This, however, cannot be done with Sch. stortii, as this species possesses a peculiar combination of characters unlike anything found in Lindsaea. Its pinnae have a median main vein as in L. ensifolia, but are freeveined, and they have a large basal acroscopic auricle as in Isoloma, but are non-articulate. There is a remote resemblance to Lindsaea walkerae Hook., which may be its closest relative, as stipulated by van ALDERWEREKT van ROSENBURGH in his original description; the natural place of that species too would perhaps be in a separate genus. Sch. stortii differs from it, a.o., by its pale axes and alternate auriculate pinnae. Because of its apparently rather isolated position, it seems indicated to create a separate genus for this fern. Xyropteris Kramer, genus novum. — Ex affinitate Lindsaeae et Isolomae, exstat petiolo rhachideque pallida, pinnis alternis exarticulatis praeter auriculam basalim acroscopicam aequilateralibus, venis liberis, soris continuis. (Name derived from Greek ξνρόν, razor-blade).

Description: A varietate typica differt foliis submersis in lacinias 20-60 (plerumque 20-40) 1—1,8 mm latas divisis. Typus in herb. Utrecht, cultivated in aquaria.

Description: The present study was started as a revision of the Gesneriaceae of Suriname (Dutch Guiana). As it proved to be impossible to solve the taxonomic problems on the base of the scanty material from that country only and as the region of the three Guianas inclusive of the Brazilian territory “Amapá” and the Venezuelan “Delta Amacuro” turned out to be a sufficiently natural floristic unit, the author decided to extend his investigations to all Gesneriaceae known from that area. Of those species material of many herbaria was studied in order to obtain a more complete impression of individual variation and geographical distribution. Among the material borrowed for this purpose the author came across misidentified (and unnamed) specimens some of which belonged to undescribed species. When the material was sufficiently ample and well-preserved new descriptions were drawn up; in some cases new combinations (transfers to other genera) were necessary. For the genera Chrysothemis and Napeanthus complete revisions were made, because otherwise it would have been impossible to work out properly the taxonomy of the Guiana species.

Description: Sedert 1948 hebben J. van Dijk Jr. en ondergetekende in het moerasgebied van N.W.-Overijsel jaarlijks op verscheidene plaatsen een merkwaardige vorm van Carex diandra Schrank aangetroffen, die zowel in groeiwijze als in standplaats van de normale vorm verschilt. Dit valt daarom op, omdat Carex diandra overigens een nauwelijks variabele soort is, met een uitgesproken, beperkt milieu. Do soort komt in N.W.-Overijsel nog tamelijk veel voor, en wel, evenals bv. in het Vechtplassengebied, in do zgn. mesotrofe trilvenen, die ontstaan door verlanding van stilstaand, niet door de wind bewogen water in smalle, vaak lange petgaten (dit zijn vroeger uitgeveende gaten). Het kenmerk van oen trilveen is: 1. dat het met de waterstand op en neer gaat (dus niet vatbaar is voor inundatie), 2. dat men er bij betreding niet doorheenzakt (zoals door een drijftil), doch met vegetatie en al langzaam omlaag zakt, m.a.w. in een steeds dieper wordende plas komt te staan. Carex diandra, kenmerkend voor deze mesotrofe trilvenen, groeit er nietzodevormend. Nu komt een afwijkende, dicht zodevormende vorm van Carex diandra voor aan de oever van brede sloten en smalle kanalen, o.a. bij Wanneperveen en in de Bollemaat bij Giethoorn. Habitueel doet zij hier op een afstand aan kleine planten van Carex paniculata denken. De groeiplaats is geen verlandingszone, maar een steile, bijna loodrechte, enkele dm hoge kant, die door het jaarlijks schoonhouden van de sloten in stand blijft en waar land- en watervegetatie dus scherp aan elkaar grenzen. Aan de voet van deze kanten groeien slechts weinig soorten die daar t.o.v. de land- en waterzone een relatief optimum hebben, en dan nog met geringe frequenties dit zijn vooral Iris pseudacorus, Sium latifolium, Carex paniculata, Carex pseudocyperus, en dan hier en daar pollen van Carex diandra.

Description: In no. 6 van dit Correspondentieblad wordt de vraag gesteld, waaraan het verdwijnen van de Kalketrip uit ons land moet worden geweten. Onze schier onuitputtelijke vraagbaak Oberdorfer vermeldt over de standplaats van deze soort in Z.W.-Duitsland het volgende: “Selten und unbeständig in wärmeliebenden Schuttunkrautgesellschaften, vor allem im Bereich von Tretgesellschaften auf nährstoffreichen, stickstoffhaltigen, lehmigen oder sandigen Tonböden, lokal Charakterart der Lolium perenne – Matricaria matricarioides – Assoziation. Massenverbreitung in ähnlichen mediterranen Tretgesellschaften (Hordeo-Onopordion).” Als vindplaatsen vermeldt hij o.a. haventerreinen in het Rijngebied.

Description: De excursie van de Commissie voor het Floristisch Onderzoek van Nederland uit de Kon. Ned. Botanische Vereniging werd dit jaar gehouden naar Zuid-Limburg, met Gronsveld als standplaats en wel van 14 tot 19 juli. Het aantal deelnemers bedroeg 16. Zij werden op prettige wijze ondergebracht in pension Savelsbos, gelegen in de onmiddellijke nabijheid van het bos van die naam. Bij de excursie sloten zich aan de heren Melville, Willis en Heybroek, die Zuid-Limburg bezochten op een door hen, samen met de heer Touw uit Leiden en Dr. Lawalrée uit Brussel, in België en Nederland gehouden Ulmus-verzaraeltocht. De eerste dag, 14 juli, werd door een aantal deelnemers, die reeds vroeg in de middag waren aangekomen een tocht gemaakt door het Savelshos (62,31), waarbij vooral op de Rubus-flora werd gelet. 15 juli werd in 61,38 geinventariseerd; men ging die dag van Gronsveld in westelijke richting via het stationsemplacement naar het oude veerhuis aan de Maas en vandaar langs de Maasoever naar het zuiden tot ter hoogte van Kasteel Oost; via Rijckholt werd Gronsveld ten slotte weer bereikt. De hoge stand van de Maas was zonder twijfel oorzaak, dat slechts zeer weinig adventieven werden aangetroffen. Een paar Medicago’s werden verzameld en ook Sisymbrium pyrenaicum was weer aanwezig. In de heggen bij Oost werd Clematis viticella gevonden.

Description: Verschenen: Heukels-Wachter, Beknopte Schoolflora voor Nederland, 9e druk, bewerkt door Dr. S. J. van Ooststroom; 424 pag., Groningen, P. Noordhoff N.V., 1957- Prijs geb. f. 6,50.

Description: De excursie van de Commissie voor het Floristisch Onderzoek van Nederland van de K.N.B.V. werd dit jaar gehouden naar Gorinchem en wel van 19-24 augustus

Description: Op de berm van de grote weg vlak bij het grenskantoor van Reusel (N.Br.) vond ik in Augustus 1955 een vrij groot aantal exemplaren van een Tragopogon, die ik niet thuis kon brengen. De grote hoofdjes op aan de top sterk verdikte stelen deden me aan T. porrifolius denkens, maar de weinige nog aanwezige bloemen waren helder geel, als hij onze gewone T. pratensis. Ik overwoog of ik misschien met een kruisingsproduct van T. porrifolius en T. pratensis te doen had, maar dat was toch niet waarschijnlijk. Bastaarden van deze twee soorten vertonen altijd een intermediaire bloemkleur. Een oplossing werd niet gevonden, omdat de mogelijkheid van een voor Nederland nieuwe Tragopogon niet in me opkwam en er dus geen buitenlandse flora werd opgeslagen. Toen ik echter deze zomer op een excursie in Tirol Tragopogon dubius leerde kennen, werd het me duidelijk, dat dit eigenlijk wel eens een oude kennis kon zijn. Bij terugkeer in Leiden werden de in Reusel verzamelde planten nog eens bekeken. Ze bleken inderdaad tot T. dubius Scop. te behoren en wel tot de ssp. major (Jacq.) Vollm. De vondst is reeds vermeld in de lijst van nieuwe plantesoorten enz. in De Levende Natuur 59, 1956, p. 261 maar het leek me goed er hier nog eens de aandacht op te vestigen. De gele Tragopogons lijken sterk op elkaar en de nieuweling zou gemakkelijk voorbijgelopen kunnen worden. Ze heeft het Nederlandse burgerrecht nog wel niet op overtuigende wijze verkregen, want de planten werden vrijwel op de grens met België gevonden, maar ze zou zich kunnen verspreiden of elders al vaste voet hebben gekregen. We moeten met nieuwe Composieten op onze hoede zijn! Het natuurlijke areaal van T. dubius ligt niet zo ver van onze grenzen. Het reikt tot N.- Frankrijk en Midden-Duitsland en aan pogingen van de soort om met ’s mensen hulp het areaal te vergroten schijnt het niet te ontbreken. Zo deelde Ir. De Langhe mondeling mee, dat de soort ook in België gesignaleerd is. Is ze daar mogelijk aan ’t inburgeren? Het uitkijken is dus naar een gele Tragopogon met knotsvormige hoofdjes – stelen. Wie die vindt, heeft zeker T. dubius te pakken.

Description: Ames, Mrs Oakes C. Schweinfurth, Philip. Orch. Rev. 6¹ (1955) 5-6. Appraisal as a botanical illustrator. Babcock, E.B. 1877-1954 G.L. Stebbins, Madrono 13 (1955) 81-83, photogr.

Description: Het wiel dat bij Nieuwkuik (ten westen van ’s-Hertogentosch) achter de oude Heidijk ligt en tegenwoordig als zwembad fungeert, was bekend als één van die verzamelpunten van floristische merkwaardigheden waaraan ons land vroeger geen getrek had. Volgens ons ten dienste staande gegevens groeiden hier nog in 1944 de volgende soorten op de oever: Eleocharis multicaulis, Littorella uniflora, Baldellia ranunculoides, Gratiola officinalis, Pilularia glohulifera, Anagallis tenella, Scirpus fluitans en Hyperioum helodes. In het water bovendien Myriophyllum alternifolium, Potamogeton oblongus en P. zizii.

Description: In verschillende oudere publicaties over de flora van Friesland, o.a. in de lijst Brakman, in A.N. Koopmans & D. Koopmans-Forstmann, Over de flora van Appelscha en omgeving (De Lev. Nat., 1924) en in Bijdrage tot de kennis van de Flora van Friesland (N.K.A., 1928) vindt men voor Friesland enkele vindplaatsen opgegeven van Agrimonia eupatoria L. Ook de Prodromus geeft voor Friesland enkele vindplaatsen van A. eupatoria, terwijl A. odorata niet wordt genoemd. Reeds geruime. i tijd heb ik aan de juistheid van deze opgaven getwijfeld. De planten die ik in Friesland verzamelde, bleken namelijk alle te behoren tot A. odorata. Ze zijn afkomstig van de volgende plaatsen: diverse plaatsen langs de Trekweg van Dokkum naar Kollum, vooral ter hoogte van Oudwoude, in beschaduwde bermen (blad 6-35, 36); Twijzel, in beschaduwde berm langs Wildpad (blad 6-44); Kootstertille, id. (blad 6-45); Oostermeer, Boereboskje (blad 6-55); tussen Oosterwolde en Donkerbroek, berm langs de Compagnonsvaart (blad 11-47). Op mijn verzoek werd het Friese materiaal in het Rijksherharium (in de Prodromus vermeld als A. eupatoria) doorgekeken door dr. S.J. van Ooststroom en Th. J. Reichgelt. Dit bleek, met één uitzondering, alles A. odorata te zijn. Het is van de plaatsen Oudwoude, Trekweg (1841 ), Kollum (1873), Drogeham (1926), Compagncnsvaart Oosterwolde-Donkerbroek (1923). Er bleek slechts één ex van A. eupatoria aanwezig te zijn n.l. van Sandhuizen, gem. Weststellingwerf (zonder jaartal).

Description: In het eerste nummer van het Correspondentieblad gaf ik een overzicht van het werk van hot I.V.O.N. in het algemeen. Op verzoek van een aantal aspirantmedewerkers wil ik nu nog even iets over de practijk van het inventariseren laten volgen. Als basis voor de inventarisatie wordt, zoals reeds werd medegedeeld, gebruikt de Topografische kaart van Nederland 1 : 50.000. Deze wordt door verticale lijnen (de vouwen van do kaart) en horizontale lijnen (die erop worden getekend) in 40 kwadraten verdeeld van 5 x 5 km. Dit zijn de z.g. uurhokken, de eenheden voor de inventarisatie. Per uurhok worden nl. do daarin voorkomende plantensoorten in het veld genoteerd. Dit noteren geschiedt op gedrukte „hoklijsten”, verkrijgbaar bij het I.V.O.N. p.a. Rijksherbarium, afd. Nederland, Nonnensteeg 1, Leiden,

Description: Utricularia is represented in Malaysia by two main kinds of plant, i.e., aquatic and terrestrial. The aquatic species can again be divided into two main groups, those which float freely in still water and those which are more or less anchored in and beneath shallow water. All of the aquatic species consist of long branching stolons bearing leaves which are divided into capillary segments and traps. The racemes of small yellow, violet, or purple flowers arise from the stolons and project a few inches above the surface of the water. The terrestrial species (including a few which are epiphytic) consist of slender rhizoids bearing linear, spathulate or peltate leaves and traps. These grow on or just below the surface of damp soil and are usually very inconspicuous. From these rhizoids arise the flowering scapes which are erect or twine round other plants and bear a few to many small yellow, white or purple flowers. In the few epiphytic species the rhizoids grow among moss on trees or rocks. Several of the terrestrial species often grow together and as they are all superficially alike, care is necessary to avoid making mixed gatherings. Some of the species exhibit a considerable amount of variation in the size and colouring of the flowers. In collecting Utricularia spp. it is very important to ensure that the specimens are complete, i.e., with flowers, leaves and traps, and if available ripe fruits. With the aquatic species the free floating plants can be lifted complete from the water and (preferably) ”floated out” on to flimsy paper before pressing. The anchored aquatic species must be lifted out with the mud which is carefully washed away before ”floating out”.

Description: Nova Guinea. This serial is continued in a handy octavo format, onwards of new series vol. 6 (1955). It embodies contributions on botany, zoology, geology and ethnography. A new redaction committee is formed of four members for these different branches, general editor is Prof. H.J. Lam, Rijksherbarium, Leyden, secretary of the redaction is Dr M.A. Lieftinck, Mus. Nat. Hist., Leyden. Symposium on land connections across the South Atlantic with special reference to the Mesozoic of the South Atlantic Basin; of. Bull. Am. Mus. Nat. Hist. 99 (1952).

Description: P. Danguy a créé en 1928 le genre Decarydendron (in Bull. Mus. nat. Hist. Nat. Paris, 34, p. 279) pour une Monimiacée qui habite Madagascar. Il a désigné cette plante sous le nom de Decarydendron helenae. les intrépides explorateurs Lam En 1938, et Meeuse ont récolté dans la forêt orientale de la Grande-Ile deux spécimens d’un petit arbre de 5 m de haut, cauliflore sur les jeunes branches, qui présentent tous les caractères du genre Decarydendron. L’examen de ces échantillons nous a révélé qu’il s’agit bien d’une espèce nouvelle que nous appelerons Decarydendron lamii en l’honneur de M. le Professeur Lam, Directeur de l’Herbarium de Leiden.

Description: In the course of my recent revision of the genus Rhododendron in Malaysia it has become evident, that the subsect. Irrorata, regarded as purely South Eastern Asiatic up to now, is also represented in the Malay Peninsula and Sumatra, whilst the subsect. Euvireya, outside of its large Malaysian area, has outposts in Indochina, and the subsect. Pseudovireya covers an enormous area from the Eastern Himalaya and S.W. China over the whole of Malaysia to New Guinea. Through the ’Species of Rhododendron’ (1930, 2nd ed. 1917), the Eastern Asiatic Rhododendrons are rather well known for India, Burma, China and Japan, but less so for Siam, while those of Indochina were omitted. It seemed therefore necessary to elaborate the latter critically, not only to fill the gap between our knowledge of the proper Eastern Asiatic and Malaysian Rhododendrons taxonomically, but also for a better understanding of the geographical relations within the old-world groups of the genus, i.e. their mutual overlapping in the area between the two supposed evolutionary centres of Rhododendron, the primary one in proper continental Asia, a secondary one in Malaysia. Various trips to Great Britain and France enabled me to study the material deposited in the herbaria of London (Brit. Museum Natural History), Kew and Edinburgh, and the specimens which Dop has had for his treatment of the genus in the Fl. Gén. de l’Indo-Chine (1930) in the Paris Museum. The more recently collected and not yet classified material at Paris helped us to enlarge our knowledge of the Indochinese Rhododendrons considerably. The type specimen of R. ningyuenense Hand.-Mazz. was kindly lent from the Botanical Institute of the Vienna University.

Description: The flora of the higher mountains of New Guinea has been the object of several extensive collecting trips in the past forty years. Until quite recently, however, a serious gap in our knowledge was the very scanty information available from the area between Mount Wilhelmina in the West and Mount Sarawaket and Mount Albert Edward in the East. Recently Mount Wilhelm, the highest mountain in this area and also the highest mountain in the Eastern half of the island, was visited on several occasions when botanical collections were made. The following collections are the most extensive ones and these are the only ones studied for this paper: In medio July, 1956 R. Pullen and myself spent ten days on the mountain with a camp near Lake Aunde as our base. In end July—early August, 1956 J.S. Womersley collected in the same area and some more collections were made in August, 1957 by R. G. Robbins. On these three occasions the mountain was approached from the East from Keglsugl in the Upper Chimbu Valley, along the valley locally known as Pindaunde. Alpine grassland comes down in this and other valleys to an altitude of ca 11000 feet (ca 3300 m), but on the steeper slopes and on the ridges the forest and shrubbery does not disappear until about 12500 feet (ca 3750 m). Pindaude, which down to 11000 feet (3300 m) is clearly of glacial origin, has a flat, ill-drained valley floor with peaty grassland, and fairly steep, locally rocky, lateral slopes which are covered with a subalpine forest, towards higher altitudes changing into alpine shrubbery. This shrubbery becomes patchy higher up and finally disappears at ca 12300 feet (ca 3690 m). Above that altitude, individual shrubs occur up to ca 12800 feet (ca 3840 m).

Description: Es lässt sich von den Tropenfloren feststellen: 1.) Die Tropenfloren erweitern das morphologische Spektrum des Angiospermen-Systems im Bereiche der systematisch wichtigen Organisationsmerkmale durch ihren Reichtum an eigenen Familien und Gattungen ganz bedeutend. Diese Merkmale stellen oftmals relativ ursprüngliche Typen dar, welche wertvolle Hinweise für typologisch-phylogenetische Ableitungen ergeben. 2.) In den Tropenfloren steckt also wahrscheinlich das älteste Zentrum der Blütenpflanzen, und a.) das Studium des tropischen Milieus und b.) die Analyse der Ausbildungsmerkmale tropischer Gewächse lassen eindringlich erkennen, dass die heute meist noch üblichen Interpretationen von Merkmalsabwandlungen in ihrer Differenzierungsrichtung verkehrt sind, ihre Vektoren umgekehrt werden müssen, um zu typologisch-phylogenetischen Reihen zu gelangen. Es kann nicht mehr, — wie es sich historisch entwickelt hat — vom Temperierten zum Tropischen vorgeschritten werden, sondern man hat vielmehr jetzt sinngemäss die temperierten Typen von tropischen abzuleiten. Damit kann ein wesentlicher Schritt in Richtung einer wahrscheinlicheren typologischen Phylogenetik getan werden. Es ist heute möglich, sich über viele Merkmale einer Urpflanze Vorstellungen zu machen und von einer solchen Urpflanze alle existierenden Typen von Blütenpflanzen durch eine relativ kleine Zahl von Makroevolutions-Prozessen in einem logischen System abzuleiten, Die botanische Phylogenetik und alle übrigen botanischen und biologischen Forschungsrichtungen analysieren und erkennen an einem bestimmten Lebewesen — jede mit ihren eigenen Methoden und Zielen — vor allem die Auswirkungen ein und desselben Genoms. Ihre Resultate sind Exponenten dieses Genoms in seiner raum-zeitlichen Entwicklung, gleichgültig ob physiologisch, ob mikro- oder makromorphologisch angepackt, ob in der Ontogenese oder in der Phylogenese: Die stammesgeschichtliche Forschung analysiert jene Experimente, welche die Natur seit Jahrmillionen selber anstellt!