ALBERT

Description: The genus Praravinia was created by KORTHALS (in TEMMINCK, Verhand. Nat. Gesch. Ned. Overz. Bezitt., Bot., p. 189, tab. 41, 1839-1842) for a plant which he had collected in the south-eastern part of Borneo. He described it as similar in habit and doubtless nearly related to Urophyllum WALL. His diagnosis of the genus, however, does not substantiate this point of view, for it contains two statements which seem to exclude the possibility of a near affinity: the aestivation of the corolla lobes is described as imbricate, whereas in Urophyllum and its allies it is always valvate, and the number of corolla lobes is said to be half as large as that of the stamens, a condition unknown not only in Urophyllum but in the whole family. As in the description of the species the aestivation is correctly set down as valvate, the first statement need not trouble us: the word “imbricate” in the generic diagnosis is obviously a slip of the pen. The other statement, however, is repeated in the description of the species, but it strikes one as anomalous that immediately afterwards the 8—12 stamens are said to alternate with the corolla lobes, as this of course would be impossible when the latter were but half as numerous as the first. The discrepancy between the number of the corolla lobes and of the stamens led MIQUEL in his “Flora Indiae Batavae II, p. 225 (1857)” to consider Praravinia as a quite singular genus, rather out of place in the family Rubiaceae: it reminded him, he says, of the Samydeae (Flacourtiaceae). When he wrote this, he knew the genus merely from the description given by KORTHALS, but afterwards he found an opportunity to study the latter’s material. In his “De quibusdam Rubiaceis, Apocyneis et Asclepiadeis” (Ann. Mus. Bot. Lugd.-Bat. IV, p. 136, 1869) he proposes, as a result of this investigation, to exclude the genus from the Rubiaceae, and to raise it to family rank. The new family, for which he introduces the name Metrocladeaceae, should be regarded, however, as nearly related to the Rubiaceae. The description of the genus given by MIQUEL is much more detailed than the original one, but it unfortunately repeats its principal errors: the corolla is described as 4- to 6-merous, and its aestivation as imbricate. The male flower dissected by him is preserved in the Utrecht Herbarium; it is a fairly young bud, opened by a longitudinal slit. The corolla lobes had apparently been separated by a slight pressure, but I at once got the impression that it had been insufficient to effect a complete separation, and that the lobes were still cohering in pairs. I have boiled the flower therefore once more, and by exercising in my turn a slight pressure I succeeded in setting all the lobes free. Since then I have seen mature flowers of this and other species in which the isomery of corolla and androecium was unmistakable. MIQUEL’s speculations on the taxonomic position of the genus were based therefore on a false supposition, and need no further consideration; the analysis carried out below will show that KORTHALS was quite right when he placed Praravinia in the neighbourhood of Urophyllum.

Description: Protium Pullei Swart n.sp. Arbor circ. 12 m alta. Ramuli robusti 4 mm diam. teretes glabri fusci lenticellis oblongis ferrugineis muniti. Folia trifoliolata 17 (16—21) cm longa glabra, petiolis robustis semiteretibus 4.5 cm longis basi incrassatis demum transverse rimosis, petiolulis semiteretibus robustis utrinque subincrassatis 1 cm longis sed terminalibus 2.25 cm longis, foliolis oblongo-ellipticis II (7.5—13) cm longis 5 (3.75—5.5) cm latis, apice abruptius acuminatis, acumine sublineari 8 (5—10) mm longo 2.5 (2—3) mm lato, basi cuneata, margine integro, coriaceis utrinque nitidis laevibus supra glaucescentis infra viridis, nervis secundariis utrinque II, nervis prim. et sec. utrinque prominentibus. Inflorescendae axillares breves pauce ramosae pauciflorae circ. 1 cm longae. Ramuli teretes striati cum pedicellis teretibus flore aequilongis bracteis bracteolisque triangularibus obtusis densiuscule puberulis. Flores 5-meri glabri. Calyx cupuliformis lobis oblongo-triangularibus acutis tubo aequilongis. Petala valvata oblongo-triangularia acuto apiculo inflexo carnosa. Stamina 10. Discus 10-lobis glaber. Pistillum glabrum, ovario late ovoideo stigmate 5-lobo coronato. Type: Maguire 24784 in herb. NY, 17 Sept. 1944, Suriname, Tafelberg, mixed transition high-low bush, 5 km S.W. of Savanna I.

Description: Of the family Oenotheraceae the genus Jussieua is the only one occurring in Suriname. The peculiar Oocarpon torulosum (Arn.) Urb., which has been recorded from Amazonian Peru, Brazil, British and French Guiana, Cuba and Santo Domingo, has up till now not been collected in the colony, but on account of its presence in the neighbouring countries it is there also to be expected. As for the name of the only Suriname genus, it was spelled by LINNAEUS in Genera Plantarum, ed. I (1737), p. 126, Jussieua but afterwards in his Flora Zeylanica (1747), p. 75, changed in Jussiaea.

Description: Zeer geachte Toehoorderessen en Toehoorders, Bij het beginnen van een wetenschappelijk onderzoek zal meestal degene die zich daaraan gezet heeft, allereerst het antwoord dienen te vinden op enkele fundamentele vragen. Zijn deze primaire vragen beantwoord, dan is de weg gebaand voor verder onderzoek en voor algemene theoretische beschouwingen. Deze fundamentele vragen zijn echter niet voor elke onderzoeker en ook niet voor elk onderzoek in een zelfde tak van wetenschap steeds gelijk. Dit hangt af van vele factoren, zoals: uiteindelijk doel van de studie, aard van het materiaal, geaardheid vooral van de onderzoeker, enz. Vandaag wil ik met U behandelen de hoofdvragen, die zich bij mij, voor de aan mij toevertrouwde onderdelen van de botanie steeds op de voorgrond plaatsen en de wijze waarop ik die beantwoorden pleeg te interpreteren voor het verdere onderzoek. Hierdoor zal ik tevens de gelegenheid hebben, om aan te stippen in welke richting wij op het gebied van de bijzondere plantkunde en de plantengeografie nog onderzoekingen kunnen verrichten, die ons inzicht in het geheel aanmerkelijk kunnen verruimen. Voor ik met mijn eigenlijke onderwerp begin, moet ik toch iets zeggen over wat „bijzondere plantkunde” is. Ik zal er niet te veel over uitweiden, daar, zoals Koningsberger en Reinders in het voorwoord van het eerste deel van het Leerboek der Algemeene Plantkunde terecht opmerken, de scheiding tussen „algemene” en „bijzondere” plantkunde uiteraard onscherp is. Volgens de letter van de gebruikelijke terminologie zou eigenlijk alles wat niet „algemeen” is thuis horen onder de bijzondere plantkunde. Zover wil ik niet gaan, want dat zou mijn taak wel heel omvangrijk maken en afgezien van het feit dat het buiten mijn kunnen zou komen te vallen, denk ik ook dat mijn collega voor de algemene plantkunde ernstige bezwaren zou maken indien ik datgene van de plantenphysiologie dat zeker niet algemeen is te noemen, voor mijzelf zou gaan opeisen. Ik wil daarom beginnen de physiologie, hoe bijzonder deze hier en daar ook moge zijn, maar onmiddellijk in zijn geheel bij de algemene plantkunde te plaatsen. Voor de rest zou ik mijn bovengenoemde definitie, dus „bijzonder” is alles wat niet „algemeen” is, in grote trekken willen volgen, met dien verstande dat ik mij natuurlijk wil houden aan de veelal gebruikelijke taakverdeling, zodat b.v. de „algemene” morphologie en anatomie van de Angiospermen, die in feite in het plantenrijk als geheel, „bijzonder” is, bij de „algemene plantkunde” wordt ondergebracht. De speciale en vergelijkende morphologie van deze groep reken ik echter zeer zeker tot de mij toegewezen tak van wetenschap. Ook de afgrenzing met de genetica is niet scherp. Indien men elk onderzoek waarbij niet uitsluitend op het phaenotype maar ook op het genotype gelet wordt, tot de genetica wil rekenen, dan zal de betrekkelijk jonge experimentele plantensystematiek of biosystematiek geen deel kunnen uitmaken van de bijzondere plantkunde. De genetici zullen het mij wel niet euvel duiden, dat ik ook deze tak van onderzoek laat staan bij de bijzondere plantkunde, waaruit zij is voortgekomen en waarvoor zij van zoveel betekenis is.

Description: Xylopia surinamensis R. E. Fr. n. sp. — Ramuli novelli dense aureo-ferrugineo-sericei, vetustiores plus minus glabrescentes et cortice densissime lenticellifero punctato vestiti; internodia 0,5—1 cm longa. Foliorum petiolus sericeo-tomentosus, 5—7 mm longus; lamina rigida, anguste lanceolata, basi rotundato-truncata, apicem versus sensim longeque attenuata, summo apice obtusa, supra ab initio glaberrima sed densissime verruculoso-punctata, subtus dense argenteosericea, 8—11 cm longa et 2—2,5 cm lata; costa supra valde impressa glaberrima, subtus prominens teres; nervi secundarii cum venulis vix conspicui. Flores in inflorescentiis densis nonnulli; bracteae numerosae, late ovatae, 1,5—2 mm longae. Sepala fere omnino coalita, calycem cupuliformem semiglobosum argenteo-sericeum 2—3 mm altum et 5—6 mm latum formantia. Petala exteriora linearia obtusa, extus argenteo-sericea, circ. 13 mm longa et 2 mm lata, prope basin subito dilatata; interiora linearia, acuta, quadrangulari-prismatica, utrinque cinereo-puberula, 12 mm longa et 1—1,2 mm crassa. Staminum filamenta 0,2 mm longa; antherae circ. 1 mm longae, locellatae, connectivi discus glaber; stamina exteriora plus minus sterilia. Pistilla numerosa (fere 30); ovaria dense sericea, circ. 1 mm longa, styli 1 mm et stigmata 1 mm longa. (Fructus ignotus). Suriname: Boschreserve, Sectio O (florifera Junio 1944. — Wood Herbarium Surinam No. 139). Typus speciei in Herb. Utrecht).