ALBERT

Description: Vochysia sectio Ciliantha Stafleu, subsectio Ferrugineae Warming. A V. vismiifolia Spruce ex Warming stipulis incrassatis, foliis lanceolatis longe acuminatis, floribus calcari longo modice incurvo, petalo intermedio stamen aequante, stigmate terminali parvo instructis differt. Holotypus: “coll. unknown” (comm. D. Allen) in U, fl. 14 Nov. 1953. PERU, Nanay River near Iquitos, altitude 100 m., “quillo sisa”, tree more than 100 feet high, on clayey soil about 20 feet above river (Isotypes: US 2104976, Y 47782).

Description: De ontwikkeling van het vegetatiekundig onderzoek heeft in de laatste 10 jaar althans in ons land geen gelijke tred gehouden met de daarvoor in sommige gevallen noodzakelijke uitbouw van het terminologisch apparaat. Het mag sommige buitenstaanders misschien voorkomen, dat de terminologie van de vegetatiekunde reeds rijkelijk ingewikkeld is. Dit is echter slechts schijn. Weliswaar bestaat er een indrukwekkende reeks van termen, doch de meeste hiervan spelen in de practijk van het onderzoek geen enkele rol, en zijn slechts bedacht om er zich van te kunnen bedienen in extreme en vaak gezochte probleemstellingen. In de practijk van het onderzoek heeft men behoefte aan behoorlijk omschreven termen voor alle verschillende gevallen die zich kunnen voordoen bij het onderscheiden van vegetatie-eenheden. Daarbij moet bovenal zo nodig een scherp onderscheid gemaakt kunnen worden tussen concrete vegetaties, – die in het Duits “Bestand” genoemd worden, maar waarvoor geen Nederlands woord bestaat, – en abstracte eenheden. Wij hebben reeds herhaaldelijk betoogd, dat het veelal ontbreken van het besef van de noodzaak van dit onderscheid niet bevorderlijk is geweest voor de methodische ontwikkeling van de vegetatiekunde (zie bijv. Westhoff, 19501). Mat name bij de Zweedse, Engelse en Noordamerikaanse onderzoekers heeft dit besef veelal ontbroken. De zgn. Frans-Zwitserse school baseert haar methodiek wel op dit onderscheid, maar het wordt toch niet altijd scherp in het oog gehouden. Opvallend is bijv., dat in het laatst verschenen nummer (1957) van de “Mitteilungen der floristisch- soziologischen Arbeitsgemeinschaft” door prof. Tüxen een poging werd gedaan om het begrip plantengezelschap opnieuw te definiëren, en dat hij deze definitie, die overigens niet onverdienstelijk is, het concrete en het abstracte weer niet uit elkaar gehouden worden. Aan de andere kant is het juist een bezwaar van de Frans-Zwitserse school, dat men zich hier te veel heeft vastgelegd op de associatie als zgn. fundamentele eenheid, zonder er zich altijd voldoende rekenschap van te geven, dat het niet mogelijk is en ook niet de bedoeling van het Frans-Zwitserse systeem is om het gehele vegetatiedek in associaties op te delen. Wanneer men dus de associaties van een bepaald gebied heeft onderzocht en beschreven, blijven er een aantal vegetaties over, die niet of nauwelijks of slechts met gewrongen kunstgrepen tot deze associaties gebracht kunnen worden. Werden deze gevallen door vroegere onderzoekers min of meer gebagatelliseerd of eventueel genegeerd, dit is bij gedetailleerder en nauwkeuriger onderzoek niet aanvaardbaar en met name niet bij vegetatiekartering, waarbij men zich van elk stuk vegetatie methodisch rekenschap moet geven. Een derde moeilijkheid is hierin gelegen, dat vegetatie niet eendimensionaal, doch meerdimensionaal variëert, of om het wat beperkter en daardoor aanschouwelijker uit te drukken, dat een associatie niet alleen door de werking van locale edafische en biotische factoren variëert en dus in verschillende sub-associaties, varianten enz. verdeeld kan worden, doch ook over een grotere ruimte bezien een geografische differentiatie vertoont, zonder dat het nochtans altijd mogelijk is deze beide vormen van varianten scherp te scheiden. Dit probleem heeft in de laatste 20 jaar zeer zeker in de volle aandacht van de onderzoekers gestaan en het gevolg daarvan is eerder een verwarrend teveel dan een tekort aan terminologie geweest.

Description: Lolium perenne L. staat in de flora’s opgegeven als zodevormend. In het algemeen is dit stellig juist. Wat echter aan floristen minder bekend zal zijn, naar aan grasland-specialisten eerder, is dat er rassen van L. perenne bestaan die korte, ondergrondse uitlopers vormen. Schrijver dezes was er tenminste nogal verwonderd over van Engels Raaigras, groeiende op de kade van het Noorderhoofd in het westelijk havengedeelte van Amsterdam de “grasbosjes” aan korte uitlopers ontsproten te zien. De vindplaats net resten van veekoeken maakte het waarschijnlijk, dat hier agrarische producten verladen werden en dat de L. perenne-planten van aangevoerd “graszaad” afkomstig zijn. Landtouwliteratuur verschafte spoedig de gewenste inlichtingen. In “Ons Grasland” door W.P. Cnossen (Uitgave P. Noordhoff, 1947) staan op p. 32 uitstekende foto’s van uitlopersvormend Engels Raaigras. Genoemd geschrift bevat op p. 7 een overzicht van verschillende grassen, die boven- en ondergrondse uitlopers kunnen vormen, waarin deze soort ook is opgenonen. Asmus Petersen, “Die Graser” (Akademie-Verlag, Berlin, 1953) geeft op p. 140 de uitspraak van de graslandexpert C.A. Weber, dat het uitlopersvormende Engels Raaigras voor weidegrasland hij uitstek geschikt is en de teelt ervan aanbeveling verdient. Hoewel niet floristisch, is het misschien aardig er gewag van te maken, dat Cnossen nog wel een bezwaar vermeldt tegen het uitlopersvormende Eng. Raaigras nl., dat de in de nazomer aan uitlopers ontstane spruiten slecht bewortelen en door het vee gemakkelijk worden losgetrokken (plukken); overal over het land liggen dan de grasrestjes verspreid. Er zijn zeker nog wel meer vermeldingen aangaande deze uitlopersvormende rassen van Engels Raaigras te vindon. Voorstaande opgaaf is maar een greep.

Description: Aan hen die nog ingevulde hoklijsten onder hun berusting hebben, wordt verzocht deze op te sturen aan het Rijksherharium, afd. Nederland. Er wordt op het ogenblik hard gewerkt aan het inboeken van alle gegevens in de albums.

Description: Van Polygonum cuspidatum zijn mij de volgende vier standplaatsen op de Veluwezoom tiekend: 1. Bronbos van de Hemelse Berg te om bronnen en langs bronbeekjes, Alno-Ulmion-vegetatie, bodem jong, nitraat- en humusrijk slibhoudend zand, iets zuur, beschaduwd. 2. Oever van het beekje door het Zwijersdal te Oosterbeek, noordelijk van de oude kerk; Polygonum ouspidatum-facies, licht bodem jong, humusrijk zand, zuur. 3. Verdroogde beekbodem, zuidelijk van de weg Arnhem-Dieren, bij Daalhuizen, Velp; fragmentaire Alno-Ulmion-vegetatie met Polygonum cuspidatum-facies, licht bodem jong, humusrijk zand, zuur. 4. Oever van de Beekhuizerbeek ter hoogte van de grote vijver. Beekhuizen hij Velp; Alno-Ulmion-vegetatie, bodem jong, humusrijk zand, zuur. Voor alle vier standplaatsen geldt het volgende: Polygonum cuspidatum wordt tot 2½ meter hoog en bedekt grote, gesloten oppervlakten, waardoor de bestaande vegetaties zeer verarmd worden; alleen Ranunculus ficaria handhaaft zich goed en kan plaatselijk, zoals b.v. op de Hemelse Berg, de gehele bodem bedekken.

Description: Door F. Drouet (Nat. Hist. Mus., Chicago) en mij werd thans een door J. Poolman op 27 aug. 1944 te Noorbeek (Zuid-Limburg) gevonden groenwier herkend als Chlorotylium cataractarum Kütz. Volgens W. Heering (in Pascher, Süsswasserfl. H.6, 1914), H. Printz (in Engl. -Prantl, Nat. Pfl. Fam. ed.2, Bd-3, 1927) en G.M. Smith (Freshw. Alg. U.S., Behoort deze soort tot de Chaetophoraceae, volgens F.E. Fritsch (Struct. and Reprod. I, 1935) tot de Trentepohliaceae. Zij groeit op hout en stenen in snel stromend water, zodat de soortnaam goed gekozen is. Uit Nederland was deze soort nog niet eerder Bekend, In Noorbeek groeide het wier in een drinkbak voor dieren, waar het water in stroomde uit een beek.

Description: Tragopogon dubius Scop. Het duinterrein te Nieuwe Sluis in de gemeente Groede, waar verleden jaar de planten van Tragopogon dubius Scop. groeiden, is de afgelopen winter in verband met herstellingen aan de zeewering met behulp van draglines en bulldozers geëgaliseerd, waardoor de Tragopogon naar ik dacht volkomen uitgeroeid zou zijn. Ik bemerkte dit pas dit voorjaar en kon dus geen maatregelen nemen om een gedeelte van het terrein te sparen. Bovendien vrees ik, dat men aan mijn verzoek toch geen gevolg had kunnen geven. Enkele weken geleden bezocht ik het terrein weer en tot mijn vreugde vond ik toch nog twee planten, die het overleefd hadden. Mij bleek echter, dat kneuen bijzonder verzot zijn op de onrijpe zaden van deze soort. Zij pikken de omwindsels stuk en halen zo de onrijpe zaden er uit, zodat het de vraag zal zijn of er nog iets voor het volgend jaar zal overblijven. Ook verleden jaar was mij dat opgevallen, doch bij de vele planten, die er toen groeiden, was dat niet zo’n bezwaar. Eigenaardig is, dat ik aan planten van Tragopogon pratensis iets dergelijks nimmer heb waargenomen. Hebben anderen dat wellicht wel gedaan?

Description: In 1957 waren wij weer herhaaldelijk in de gelegenheid het adventiefterrein “de Dwinger” aan de Langesloot tussen Wartena en Eernewoude te het laatst op 1 november, samen met M.T. Jansen. Hier volgt een opgave van de nieuw waargenomen planten (zie Corr.bl. no. 1 en 4). Buiten adventieven was het aantal verwilderde kultuurplanten vrij groot. De heren dr. S.J. van Ooststroom en Th.J. Reichgelt waren weer bereid het materiaal te controleren, terwijl de heer G. Bakker, direkteur der Gemeentereiniging Leeuwarden, opnieuw toestemming verleende het terrein te betreden.

Description: In ons land is Galanthus nivalis L. „vrij algemeen, doch steeds verwilderd” (Bekn. Schoolflora, 8e druk). Het blijft daarbij in het midden gelaten van hoe lang geleden zulk een verwildering stamt. In sommige gevallen (De Kaagoevers; de omgeving van Leimuidon) is de situatie ter plaatse van die aard, dat men aan een zeer grijs verleden gaat denken. Het begrip verwildering zou dan nog slechts inhouden, dat de plant oorspronkelijk verwilderd is en in deze zin ware het ook van toepassing op sommige andere soorten, die men als regel niet verwilderd noemt. Werkelijke datering is bij ons weten echter nergens mogelijk en daarmee blijft het probleem onopgelost. Wij willen daarom iets meedelen over een vindplaats ten opzichte waarvan althans een vaag vermoeden van datering kan worden uitgesproken. In het dorp Warmond kan men naar het Westen afslaan langs de Kloosterlaan. Even vóór de plaats waar deze zich in een pad door de weilanden verliest, ligt aan de Zuidzijde van de weg een nagenoeg cirkelvormige akker, omringd door een ongewoon diepe sloot waaromheen een ringvormige met struikgewas bezette strook, die wederom door oen sloot omgeven is. Vlak hierbij stond in do late middeleeuwen het mannenklooster Marienhove. De vorm van do akker wekt overigens meer associaties met een burcht, dan met oen klooster on inderdaad werd het klooster (volgens de .gangbare beschrijvingen der Warmondse kastelen en kloosters) in 1413 gesticht „op een woeste of verlaate plaats, Oud-Tellingen genaamd.” Door sommigen wordt dit geïnterpreteerd als een aanwijzing, dat, nog vroeger, het kasteel of tenminste de „hofstede” Oud-Teilingen hier stond; anderen projecteren de ligging daarvan enige honderden meters zuidelijker.

Description: Op 14 Jan. 1952 vond de heer E.E. van der Voo op een oud bruggetje ten noorden van Woerden, gemeente Kamerik, oen groeiplaats van Asplenium trichomanes. Hiervan werd melding gemaakt in een rapport van do Afd. Natuurbescherming van het Staatsbosbeheer van de hand van de heer J. van der Veer (14 April 1955). Dit rapport kwam ter kennis van Ir. N. Roorda van Eysinga, Directeur van het Zuid-Hollandsch Landschap en deze verzocht de heer Kipp, Bosbouwkundig Ambtenaar van de Prov. Planologische Dienst on mij de groeiplaats te bezoeken en plannen voor te bereiden het gehele bruggetje zo nodig naar elders over te brengen, wanneer dit gevaar liep door de eigenaar afgebroken te zullen worden. Dit gevaar is niet denkbeeldig want de muren staan niet goed recht meer en alle dergelijke bruggetjes in de omgeving zijn in de loop der jaren reeds door meer solide bouwsels vervangen. Bij het bruggetje aangekomen zag ik op 18 Dec. 1956 direkt een 100 tal prachtige planten van de genoemde Asplenium trichomanes tegen het oostmuurtje.

Description: Uit afschriften van door de heer W.W. Schipper te Winschoten in de jaren omstreeks 1904 ingevulde kwartierhokstaten blijkt, dat voor H8-61-42 (Bovenhuren bij Winschoten), H8-62-34 (bij Winschoten Oostereind) en H8-63-32 (bij Klein Ulsda) Agrimonia eupatoria L. opgegeven werd, doch nergens Agrimonia odorata (Gouan) Mill. Uit kwartierhok H8-61-41, eveneens Bovenburen, Winschoten, nl. langs de Kloosterweg, is mij Agrimonia odorata (Gouan) Mill. van 1917 tot ca. 1942 bekend geweest. De standplaats langs een meestal droge sloot op hoge fluvioglaciale zandgrond is ca. 1935 verwoest door verbetering van de weg en aanleg van lintbebouwing. Gelukkig bleek de plant toen een honderd meter verder aan de overkant van de weg een nieuwe groeiplaats te hebben verworven, die thans helaas niet meer bestaat. Ik heb er toen wat vruchten van verzameld, die zeven forse planten hebben opgeleverd, maar in de oorlogsjaren verloren zijn gegaan. Van de vruchten van deze exemplaren heb ik twee planten kunnen opkweken aan een veendijkje te Oude Pekela, doch ook die planten zijn vernietigd, toen in 1957 dat dijkje wegens een nieuwe waterschapsindeling werd afgegraven. Haar mijn weten komt Agrimonia odorata thans niet meer in Oostelijk Groningen voor. Ik vermoed evenwel, dat de bovenvermelde planten van A. eupatoria ook A. odorata geweest zullen zijn en dat het areaal in de Noordduitse laagvlakte zich over Groningen tot in Friesland uitstrekte.

Description: 1. Occurrence.--Lemnaceae may occur in stagnant or sluggish streaming waters, specially in ditches, pools, streamlets, inundated rice-fields, etc. They are also found in all other waters in which larger swamp plants offer anchorage to the tiny Lemnaceae. They can be expected between stands of sedges, grasses, cat’s-tail, etc. or between or under swimming water plants, for example Azolla, Eichhornia, waterlilies, etc. The smallest Lemnaceae, consisting merely of a rootless globule, Wolffia, which is always submerged, is easily escaping attention under other water plants. 2. Collecting.--Lemnaceae are mostly found in sufficient quantity and can easily be collected in a bottle or plastic bag. In case they are sparse and small (Wolffia) the use of a wire—netting (old coffee sieve) may be handy. They are kept wet in the bottle or plastic. If they should be kept for several days or longer they should be stored in an open container with a small amount of earth added; the container should be kept in the shade.

Description: Bentham, G. & J.D. Hooker, Genera plantarum. Cf. W.T. Stearn on its history and dates of publication in J. Soc. Bibl. Nat. Hist. 3 (1956) 127-132.

Description: 9th Pacific Science Congress, Bangkok. According to the Preliminary Announcement the Congress will take place Nov. 18- —Dec. 9, 1957. Organising chairman is M.C. Lak Kashemsanta, Dep. of Agriculture, Bangkok. Fifteen general subjects have been entered for contributing papers and discussion, viz: (a) Problems confronting tropical botanical institutions, (b) Vegetation types of the Pacific basin, (1) Tropical, (2) Temperate, (c) Ethnobotany of Thailand and contiguous countries, (d) Vernacular names of Pacific plants. (e) Phycology in the Pacific basin. (f) Algal ecology, with special reference to coral reefs and atolls. (g) Bibliographic problems in the natural sciences in the Pacific. (h) The teaching of botany and the training of botanists in the tropics. (i) Systematics, evolution and distribution of Pacific plants, (j) Botany of medical plants in the Pacific basin, (k) Forest botany in the Pacific basin. (l) Botany of agricultural plants and weeds. (m) Plant ecology in the Pacific. (n) Mycology and phytopathology in the Pacific. (o) Plant physiology in the Pacific. Besides, a special symposium on Climate, Vegetation, and Land Utilization in the Humid Tropics, sponsored by Unesco, will be convened by Dr F.R. Fosberg.

Description: On p. 475 it was erroneously mentioned that Miss S. Darnton accompanied Miss W.M.A. Brooke in Sarawak; she rightly collected in North Borneo.

Description: The next monographic study which will be undertaken for the series Pteridophyta of the Flora Malesiana will be devoted to the tree ferns of the Cyatheaceae. In connection with the large size of these plants and the desirability of having more and complete material at our disposal, the following notes are addressed to field collectors who may be in a position to obtain specimens. For securing essential parts tree ferns appear less unmanageable than they may look at first sight.

Description: Abeywickrema, B.A.: The genera of Ceylon Pteridophytes (Ceyl. J. Sc. A. Bot. 13, 1956, 1-30). Keys & descr. – & M.D. Dassanayake: Crenidomonas bilabiatum (Nees & Bl.) Copel., a fern new to Ceylon from Ritigala (Ceyl. J. Sc. A. Bot. 13, 1956, 41-42, t. 2).

Description: Dr P. Vermeulen, Amsterdam, who had obtained the 1955 grant of the Netherlands Buitenzorg Fund went via India, where he spent a month above Darjeeling, to Bogor; he also paid a visit to Queensland, his chief interest being the study of Orchidaceae. In returning he made a trip in Central Sumatra with Dr Meijer; he arrived in Holland end Dec. 1956. Mr L.L. Forman, Kew, who was granted a year leave for work at the herbarium Bogoriense, Bogor, made various trips in Indonesia, collecting in W. Java, Bali, North-east Celebes, and joining Dr Kostermans on a forest survey in East Borneo.

Description: The part certain lime-secreting marine algae play in the building of coral reefs and in the formation of banks was discussed chiefly at the end of the last and in the beginnig of this century. At that time it was already known that extensive parts of the sublittoral zone of the Arctic sea were covered by a luxuriant growth of Lithothamnion species. Kjellman states in 1883 (p. 96) that along the northern coast of Norway Lithothamnion soriferum “covers large spaces of the bottom in great masses”, and that off the shores of Spitsbergen and Nova Zembla in 10 to 20 fathoms of water Lithothamnion glaciale “covers the bottom in deep layers for several miles, and altogether determines the general aspect of the vegetation wherever it occurs”, whereas Lithothamnion norvegicum is said to form banks on the coasts of Iceland and of Greenland. Rosenvinge (1893, p. 772) reports that Lithothamnion ungeri forms banks on the coast of Iceland and of Greenland.

Description: There is much confusion about, the identity of the above mentioned aroid genera, the typification of which is still unsatisfactory.

Description: var. bullatus, nov. var. — Ramuli novelli ferrugineo-velutini. Folia 1—3-juga; foliola bullata. Folliculi inconspicue rostrati. Typus: Kostermans 4928 (fl., fr.), E. Borneo, Sangkulirang island, alt. 20 m (Holotype in L; Isotypes in BO, K).

Description: My colleague Lam, in whose honour this volume is composed, has made it very easy for contributors to find a subject in a field in which he has worked himself. His versatile interest nearly covered the whole of the taxonomy and phylogeny of vascular plants, subjects in theoretical biology, plant morphology, plant geography, and plant ecology. In the latter section his “Fragmenta papuana” contains an inspiring picture of tropical vegetation in correlation with environment. I have pleasure on this occasion in offering some considerations in the field of plant ecology. The subject which I have chosen deals with the way of reasoning when interpreting a correlation found to exist between vegetation and environment. I have not infrequently traced a deficiency in such interpretation and I feel a need of discussing this point which is, in my opinion, a matter of vital importance.

Description: Although Clarke saw the type of Scirpus erectus Poir. in the Paris Herbarium he misapplied the name to a quite different species occurring in Madagascar, S. and E. Asia, and tropical Australia. Herein he was followed by Ridley, Merrill, Backer, and others. It has now generally been accepted that the correct name of this species is Scirpus juncoides Roxb. and that the name Scirpus erectus Poir. does not belong to its synonymy. After having examined the type of S. erectus I am convinced that the question was admirably cleared up by Chermezon (see Arch. Bot. 4, 1931, 26, and also in Humbert, Fl. Madag., fam. 29, 1937, 149). Scirpus erectus is much nearer to the European S. supinus L. than to S. juncoides Roxb. It differs from S. supinus by the larger spikelets, the larger, more distinctly mucronate glumes, the bristly appendage of the connective, the bifid style, and the larger, biconvex, only faintly wavyridged, elliptic or suborbicular nuts. It is an African species extending from the Mediterranean region through tropical Africa to Madagascar and Mauritius. There can be no doubt that Isolepis uninodis Delile is conspecific with Scirpus erectus Poir. Delile’s description is very accurate: “épis cylindriques, ovoïdes-lanceolés ... écailles ovales, aiguës ... deux stigmates ... graine lenticulaire, transversalement rugueux vers les bords.” The differences with Scirpus supinus are clearly indicated: “ses graines [du S. supinus] sont ovoïdes-cunéiformes, trigones, ridées transversalement sur toute leur surface; ses styles sont trifides.” Moreover, Delile’s excellent figure leaves no doubt whatever on the identity of his species.

Description: In the development of the various scientific disciplines certain contacts have been established between neighbouring sciences, while other endeavour still proceeds almost on its own. The study of the influence of the environment on chemical reactions has given us a large part of physical chemistry, while the inverse, the study of the influence of chemical reactions on the (natural) environment has been, in the last decades, developed as geochemistry. Much of our physiology and ecology deals with the influence of the environment upon the organism, while the inverse, the influence of the organism upon the natural environment (geobiology) has hardly been studied systematically. This influence is great, as already realized by Pasteur a century ago. Moreover, this study completes the picture of the relations of “give and take” between the organism and its milieu and the author believes that a true ecology should concern itself with the mutual relations between organism and environment rather than view the landscape (or seascape) entirely from the biological point of view. Blumea twice before has been so kind as to accept ecological notes from the author of this paper. Because of the interest Professor Lam has always taken in this ecological approach, the author hopes that this short note will not be a complete dissonant in the, chiefly taxonomic, matter contained in this volume. By a study of the influence of various groups of organisms on the estuarine environment Baas Becking and Wood (1) arrived at the conclusion that, primarily, the following groups are of geochemical importance; sulphate-reducing bacteria, thiobacteria, purple bacteria, iron bacteria and algae. The limits of the potential algal environment surpass the regions of most other groups, the thiobacteria excepted. The range of conditions in which algae may occur, be it temperature, salinity, pH or electrode potential is very wide indeed. Algae occur in all aqueous environments; evaporate, geothermal, soft and hard freshwater, estuarine and marine water and also in buffered and non-buffered products of pyrite oxidation (Baas Becking, Wood and Kaplan, 4). The author recently isolated, from mirabilite at Mawson Base, Antarctica, a green polyblepharid while Kaplan (12) describes the occurrence of bluegreens at 86°C in the hotsprings of the Rotarua district, N—Z. From this same region Kaplan described a Navicula at pH 1.2, while several algae occur in a solution of trona (sodium carbonate-bicarbonate) at pH 10.55. The above anecdotical remarks only serve to illustrate the extent of the algal potential milieu.

Description: These fascicles, the first part of a moss flora of Fennoscandia, comprise five (acrocarpous) orders of the Eubryales. All species and a number of forms and varieties have been included. There are clear dichotomous keys to genera and species. Of each species the original literature, the most familiar synonyms, an excellent description with critical remarks on the differences between allied species and original drawings have been given. Ecology and general distribution have been indicated, with special reference to Scandinavia. In addition there is a glossary of technical terms, which is nearly identical to that in Dixon’s famous Student’s Handbook of British Mosses, though less extensive. Nevertheless it may be doubted whether this book actually fills a need in Scandinavian bryology. It is not suited for “workers in all fields of botany, forestry, limnology, etc.”, as the author suggests, since keys to the families are lacking. Besides, there is the excellent moss flora of Brotherus, Die Laubmoose Fennoscandias, not mentioned in this connection in the preface.

Description: For identifying the mosses collected in different localities of the Malaysian region, the need was felt for a key to the genera. In the preliminary one that I constructed to this end the genera were taken in the delimitation accepted in the second edition of Brotherus, Natürl. Pflanzf. In addition to the latter the genera published after 1925 and therefore not included in Brotherus 1. c. are taken into account. In revising the families for Flora Malesiana I will doubtless be compelled to alter the position of some of the species and the delimitation of some of the genera, and at the end of series III of Flora Malesiana, which will contain the Mosses, I therefore intend to give a final key. I sincerely hope that the preliminary key will in the meantime have been tested by different bryologists, and that they will let me profit by their remarks. For this reason it is published here. The analytical key is based as far as possible on vegetative characters, especially on the shape of the leaf cells. The principal features of the sporophyte are noted, but are not, as a rule, made use of as alternatives. This applies particularly to those alternatives that lead to the main groups. Only when no reliable vegetative characters could be found, have characters of the sporophyte, especially those of the peristome, been used. The habitat of each genus, not its distribution in the Malaysian region, is indicated in the key.

Description: Mapania holttumii Kern, nom. nov. — Mapania insignis Holttum, Gard. Bull. Sing. 11, 1947, 293, non Sandwith, Kew Bull. 1933, 496. When publishing the name Mapania insignis for a species occurring in the Malay Peninsula, Holttum overlooked the existence of the earlier homonym Mapania insignis Sandw. for a different species from British Guyana. I therefore propose to replace the illegitimate binomial by that of Mapania holttumii.

Description: This paper contains some morphological and statistical data on a number of Ozolaimus populations gathered from entire specimens of Iguana iguana iguana — injected with formaline and/or alcohol for general purposes only — and from a few intestinal tracts that had been preserved separately. Further research on these samples — which, on the whole, still contain quite a number of other nematode species — has been entrusted to Dr. E. Caballero y C., México. All Iguana specimens studied (see Table 6) were collected by Dr. P. Wagenaar Hummelinck, with the exception of Nos. 11 (Dr. J. Boeke), 11a-b (Dr. A. C. J. Burgers), 45-50 (Dr. D. C. Geijskes), and 51 (unknown collector). The hosts — except for Nos. 8, 11a-b, 45-50 — have been deposited in the State Museum of Natural History, Leiden, and in the Zoological Museum, Amsterdam.

Description: The northern part of the contact aureole of the biotite-granite of Quérigut contains limestones and dolomites, which have been metamorphosed over a distance of about 100 to 150 metres. Further, a wide innermost border zone of the igneous body is characterized by the development of some hornblende and the occurrence of many dark inclusions, as well as aplitic and porphyritic dikes. A narrow outermost border zone of the granite is conspicuous by a much larger proportion of hornblende and accessories, the development of clinopyroxene in the immediate vicinity of the contact, and finally by a heterogeneous texture. Scarce localities where comparatively fresh granite is in direct contact with the dolomitic country rock, revealed the presence of a narrow zone of silicate skarn, developed exactly at the junction. Adjoining the skarn, the granite of the outermost border zone shows a very narrow and highly modified border facies over a distance of a few mm. to 5 cm., the so-called transition zone. Three types of this zone are distinguished: a prehnite-rich type, a clinozoisite- and zoisite-rich type and a grossularbearing one. Though the contact is very irregular, the zone of the silicate skarns follows all its curves and is remarkably constant in width (4—7 cm.). The adjoining country rock being almost pure dolomitic marble, the zone of the silicate skarns has apparently been formed by extensive metasomatism over a very limited distance. Within the skarn zone itself, a zonal structure is also apparent, with six different mineral assemblages, the spinel-xanthophyllite zone being the most conspicuous. Since the skarn consists mainly of a diopsidic clinopyroxene, it is broadly speaking a silicated dolomite. According to the mineralogical composition of the different zones, however, a certain amount of iron and aluminium has also been introduced by diffusion from the adjacent granitic magma, the proportion of both elements diminishing towards the marble. Among the various earlier and later minerals observed in the skarns, a thulite-like clinozoisite, amesite and diaspore may also be mentioned. Alternating layers of pure and impure limestones and dolomites, making up the bulk of the country rock, have been subjected to thermal metamorphism and partly also to pneumatolytic action. The pure limestones and dolomites were recrystallized to pure marbles. Impure limestones were transformed into calcite marbles with varying proportion of contact minerals, such as clinozoisite-epidote, prehnite, diopside, grossular, idocrase and wollastonite. Pure and impure quartzitic layers and lenses intercalated between the earlier limestones are now calc-silicate hornfelses, composed mainly of the minerals just mentioned. The impure dolomites were converted into dolomitic marbles with magnesium-rich minerals such as forsterite, phlogopite and spinel, while pneumatolytic action superimposed on the thermal metamorphism partly transformed the forsterite into clinohumite. Besides these four widespread minerals, chondrodite, humite and fluoborite have been found locally. Some of the spinels display two different colours within the same crystal. All steps in the progressive alteration of spinel into hydrotalcite are visible. Of the more than sixty minerals encountered in the rocks of the contact aureole and the border zone of the granite (listed on p. 255), six are probably new for France, viz. amesite, fluoborite, hydrotalcite, manasseite, xanthophyllite and a thulite-like clinozoisite. The alteration phenomena of some of the earlier minerals are of special interest and we may mention here that of spinel into diaspore, hydrotalcite and two types of amesite; of xanthophyllite into a. o. amesite, prehnite and clinozoisite; and finally of biotite into a. o. pumpellyite and garnet. Comparative studies of rocks from several other areas revealed similar alteration phenomena. The secondary garnet of a peculiar, flat, lenticular shape is probably of hydrothermal origin and appears to be a quite common mineral which has apparently hitherto been confused with other minerals such as zoisite. Finally, two new localities of clintonite have been found, one in Spain (Serranía de Ronda) and the other in the U.S.A. (Franklin).

Description: Whereas in fishes several osteomas (Bell, 1793; Gervais, 1875; Bland-Sutton, 1885 ; Plehn, 1906 ; Schroeders, 1908 ; Fiebiger, 1909 ; Williamson, 1913 ; Beatti, 1916 ; Kazama, 1924 ; Sagawa, 1925; Williams, 1929; Takahashi, 1929; Thomas, 1932, 1933; Lucké and Schlumberger, not published, see the publication of Schlumberger and Lucké, 1948) and some osteosarcomas (Wahlgren, 1873 ; Murray, 1909 ; Williams, 1929 ; Thomas, 1932) have been described, in amphibians only one case of a doubtful osteogenic sarcoma (Ohlmacher, 1898) has been found and in reptiles one case of an osteoma (Moodie, 1923). Therefore, the multiple osteomas, which we were in a position to study in an adult female of the lizard Lacerta viridis, is probably the first case of this tumour found in a reptile. The tumour nodules presented themselves as rather regular nodules, varying in size, which were present in the tail and arose from the caudal vertebrae (figs. 1 and 2).

Description: On the frontier of the municipalities “Melick en Herkenbosch” and “Vlodrop” near the road from Herkenbosch to boundery-mark 376, in the site named “Koezoep”, in the province of Limburg, Netherlands, is a peat swamp, known as the “Turfkoele”. From the geological map (no. 58, fourth part sheet 4) it appears that the peat under the swamp has been formed on a deposit of river sand. This deposit has come from the Roer and lays on the middle terrace of this river and of the Meuse.

Description: Herba parva delicata subcaespitosa repens, caule pergracili sat conferte piloso, pilis erectis; foliis alternis vel supremis oppositis elliptico-obovatis, apice rotundatis, basi acutis vel subobtusis, supra crispo-pubescentibus subtus glabris vel dissite pubescentibus ciliolatis palmatim 3-5-nerviis; petiolo pergracili; spicis terminalibus axillaribusve gracillimis; drupa obliquo-ovoidea, apice obliqua, stigmate subapicali. A very small, delicate, subcespitose, herbaceous plant, the stems scarcely 1 mm. in diameter when dry, pilose with spreading hairs, commonly densely so in young growth, branching, the sterile branches comparatively short and stolon-like, the fruiting branches ascending 3-5 cm. Leaves alternate, or the uppermost appearing opposite, the blades elliptic-obovate, the apex rounded, the base acute or obtusish, up to 7 mm. wide and 10 mm. long, but mostly about 3-4 X 5-7 mm., the upper surface crisp-pilose, the lower surface glabrous, or occasional leaves pilose, the margin ciliate, palmately 3- or 5-nerved, the nerves with very slender cross-connecting-anastomosing nervules as viewed by transmitted light, drying membranous and translucent, the blades with a pair of longitudinal brown stripes above and pale green beneath when growing; petiole filiform, mostly 3-5 mm. long, sparsely pilose glabrescent, flattened above and laterally ridged by the decurrent blade margins. Spikes terminal or axillary, very slender, closely flowered, up to 1.5 (or more?) cm. long, the peduncle 5-8 mm. long, thinly pilose glabrescent, the bracts round-peltate, the margin uneven or irregular. Fruit obliquely ovoid with oblique apex and subapical stigma.

Description: In 1956 vonden wij op Let vuilverwerkingsterrein der gemeente Leeuwarden onder Wartena (zie Corr. bl. no. 1, p. 5) opnieuw een vrij groot aantal adventieven. Hieronder volgt een lijst van de planten, die werden aangetroffen. Niet weer opgenomen zijn de soorten, die reeds in 1955 werden gevonden.

Description: Trifolium ornithopodioides L. Bij het doorzien van het Nederlandse materiaal van Medicago falcata L. bleek ons, dat zich in het herbarium van de K.N.B.V. onder deze naam een exemplaar bevond van Trifolium ornithopodioides L., gevonden op Terschelling, bij Midsland, verzameld door J. B. Tijm, en door hem opgezonden aan Heukels, Helaas ontbreekt de datum, maar vermoedelijk is de plant in een der eerste decenniën van deze eeuw verzameld. Het zou zeker de moeite waard zijn bij Midsland zorgvuldig te zoeken of deze interessante soort er nu nog voorkomt. Petroselinum segetum L. Deze soort was tot voor kort alleen bekend van de in 1937 ontdekte vindplaats tij Kadzand in Westelijk Zeeuws-Vlaanderen. De heer P. Vandevyvere te Brugge had het geluk haar in het voorjaar van 1956 op de dijk van de Zwarte Polder, gemeente Nieuwvliet, te vinden. Op zijn aanwijzingen bezocht de heer A. de Visser in 1957 eveneens deze plek en verzamelde fraai materiaal, dat zich thans in het Rijksherharium bevindt.

Description: In 1951 was er voor het eerst sprake van een Caricetum vulpinae in een publicatie van Tüxen en Preising (Erfahrungsgrundlagen für die pflanzensoziologische Kartierung des wostdeutschen Grünlandes, Angew. Pflanzensoz. 4, p.5-28). Van de gemeenschap werd slechts medegedeeld: 1. hij behoort tot het Magnocaricion-verbond, 2. de kensoorten zijn Carex vulpina en Oenanthe fistulosa, 3. differentiërende soorten t.o.v. de andere Magnocaricion-associaties zijn Agrostis canina var. genuina, Alopecurus geniculatus en Ranunculus repens. In 1954 verscheen van Tüxen: Pflanzengesellschaften und Grundwasser-Ganglinien (Angew. Pflanzensoz. 8, p. 64-98). Hierin komt een opname van de gemeenschap voor. Deze vertoont een soortencombinatie, die enerzijds inderdaad aan het Magnocaricion doet denken, anderzijds verwantschap heeft met die van de Rumex crispus-Alopecurus geniculatus-ass. (syn.: Ranunculus repens-Alopecurus geniculatus-ass.). Het is een gemeenschap, die kennelijk door maaien in stand gehouden wordt. Volgens de schrijver behoort de opname tot de subass. van Phalaris arundinacea en de variant van Alopecurus pratensis. Over andere subassociaties, varianten en hun verschillen worden we in het onzekere gelaten. Wel blijkt, dat de associatie typisch is voor de stroomdalen van de grote rivieren in N.-Duitsland. De grondwaterstand wisselt sterk, op de plaats van de opname van -134 tot +l3l cm. Ogenschijnlijk, volgens Tüxen, heeft de associatie de minst natte standplaatsen van alle Magnocaricion-associaties.

Description: De in Nederland als enig bekende groeiplaats van Filipendula vulgaris Moench (F. hexapetala Gilib.) nabij het Sanatorium “Zonlichtheide” te Gennep, is enkele jaren geleden ten offer gevallen aan de zandwinning, die daar in de Maasuiterwaard heeft plaatsgevonden. Onze vreugde was dan ook groot toen wij bij een, overigens vergeefse, speurtocht naar Serratula tinctoria achter het bos van “Zonlichtheide” een flink aantal van deze reeds uit onze flora geschrapte soort mochten terugvinden.

Description: In het Correspondentieblad no. 2 wordt door Prof. De Jongh melding gemaakt van een waarschijnlijk zeer oude vindplaats van Galanthus nivalis L. bij Warmond. De schrijver besluit zijn artikel met de opmerking, dat wellicht ook elders in ons land groeiplaatsen van Galanthus in betrekking getracht kunnen worden met vroegere bewoning, die op een goed te dateren tijdstip een einde nam, terwijl de latere geschiedenis van het terrein eveneens bekend is. Een diergelijk geval doet zich – hoewel uit een minder ver, maar daardoor ook minder grijs verleden daterend – waarschijnlijk voor in de Kijfhoek, een vrij grote duinvallei in het wingebied van de Duinwaterleiding van ’s-Gravenhage, enige honderden meters ten n.o. van de meer bekende vallei Meyendel gelegen. Tegenwoordig is het grootste deel van de Kijfhoek bedekt door berkenbos en weinig wijst erop, dat in deze vallei in de vorige eeuw arbeiderswoningen gestaan hebben. Een archiefonderzoek wees echter uit, dat tijdens de ontginning van de vallei Meyendel ook in de Kijfhoek twee huisjes gebouwd werden, het eerste in 1832, het tweede enkele jaren later. Aan de hand van een oude kadastrale kaart kon de plaats van de beide woningen in het terrein opgespoord worden. Potscherven en stukjes baksteen, een oud houtwalletje, een nog terug te vinden omgrenzing van een vroegere tuin herinneren aan de bebouwing van weleer. Bovendien werden enige exemplaren van Galanthus nivalis aangetroffen, juist naast de plek, waar de meest zuidelijke van de beide woningen gestaan moet hebben.

Description: Een eventuele veelvormigheid van de wolverlei, Arnica montana L., heeft in ons land, voor zover mij bekend, geen aanleiding gegeven tot een onderverdeling dezer soort. In Portugal is dat wel het geval; A. de Bolos beschreef in 1948 in het tijdschrift Agronomia Lusitanica 2 ondersoorten voor het Iberische schiereiland, resp. subsp. montana en subsp. atlantica. (Op nomenklatuurkwesties gaan wij hier niet verder in). De eerstgenoemde ondersoort zou tussen 1000 en 2800 m voorkomen in het Middeneuropese bergland, de Alpen en de Pyreneeën en alleen in het uiterste N. van haar areaal hij uitzondering afdalen tot 400 à 500 m. De subsp. atlantica is in haar voorkomen op het Iberische schiereiland en in Z.- Frankrijk zuiver atlantisch; voorkomend tussen 60 en 1000 m, vindt men haar meestal op een hoogte beneden 400 m. Het verschil tussen beide ondersoorten, hier in tabelvorm weergegeven, berust op de volgende eigenschappen:

Description: De tongvaron, Phyllitis scolopondrium (L.) Newn. heeft voor de oorlog jaren lang in behoorlijk aantal gegroeid aan een slootkant langs een weg van Serooskerke naar Vrouwenpolder op Walcheren. Na de inundatie met zeewater tengevolge van de oorlogshandelingen in 1944 was de plant verdwenen. Voorzover ik weet, kwam de tongvaren toen in Zeeland niet meer voor. In 1953 vond ik een plant op een muur van een schuur in de buitenwijken van Zierikzee, die echter in door de strenge vorst gedood werd. Eind maart van dit Jaar bezocht ik een bloemenkwekerij aan de Seisweg te Middelburg en in een stookkas ontdekte ik onder een z.g. tablet een tiental planten van Phyllitis scolopendrium. Dat was nu wel aardig, doch gekweekte planten hebben weinig waarde voor een florist bij de bestudering van de wilde plantengroei in zijn gebied. Mijn belangstelling groeide echter, toen de kweker verklaarde de planten niet te hebben gekweekt, ze niet eerder te hebben opgemerkt en zelfs de naam niet te kennen. Dan zouden deze planten dus spontaan uit sporen zijn ontstaan en derhalve toch ongeveer als wild kunnen worden aangemerkt, zij het ook, dat zij daarvoor op een wel wat vreemde plaats groeiden. Het geval leek mij voldoende interessant om in het Correspondentieblad te worden vermeld.

Description: De Redactie van de Flora Europaea zond ons over deze flora de volgende uiteenzetting, die voorkorat in The Times van 2 nov. 1957- Wij hrengen dit artikel gaarne onder de aandacht van de lezerss "Botany affects man's interests at so many points that much more than purely scientific interest attaches to a vast Botanical project that is now getting actively under way. This is the publication of a flora of Europe, to contain descriptions – usually of not more than 50 words each – of all the flowering plants and ferns that grow spontaneously in the continent. It had at first been intended not to include European Russia (since it was covered by the new flora of the U.S.S.R.), but it has now been decided to do so, and the decision is clearly right, even though it will mean adding about 1,500 species to the book – which may now be expected to include some 16,000 or 17?000 kinds of plant. This will be not only a new and up-to-date work but, in effect, one of a new sort – the first modern flora of any whole continent (not merely of Europe) ever to be published ~ though there are in course of production several floras on a wide regional basis, as of Malaysia, or eastern or western tropical Africa." "In the past, the listing and describing of wild plants has nearly always been upon an basis of political geography. The floras, whore they have appeared, have usually been national floras – with only occasional attempts to cover wider, more natural, geographical areas. Europe is a continent of many, and often changing, national frontiers, and anyone who wishes to study a particular European plant might have to consult up to 100 hooks (apart from countless periodicals) written in many different languages (such a collection indeed, as scarcely exists outside a very few of the richest European scientific libraries) even to discover so elementary a fact as in what European countries the plant grows. There is, moreover, the consideration that there exist no adequate hooks on the plants of several of these countries."

Description: Of adventieve planten minder, evenveel of zelfs wellicht meer belangstelling verdienen dan indigene is een onderwerp waarover even lang en doelloos gesproken kan worden als over de vraag of het technisch toegankelijk worden van kern-energie de mensheid overwegend gevaar don wel nut zal opleveren. Indien echter een adventieve plant stand hordt en, tijdelijk of zelfs blijvend, deel gaat uitmaken van de flora van een bepaalde streek, dan pleegt de belangstelling onverdeeld te zijn. Voorbeelden hiervan zijn wel door ieder van ons te geven. Op het oude Pothoofd te Deventer stonden (en staan wellicht nog?) exemplaren van een kennelijk winterhard geworden Sisymbrium wolgense Bieb., terwijl op, enige kilometers afstand dezelfde soort adventief pleegt voor te komen in de omgeving van de huidige meelfabriek. Toen in 1933 Parentucellia viscosa L., voor het eerst na ruim een halve eeuw en dan nog wel op een drietal plaatsen, in ons land werd teruggezien, was het wel overeenkomstig de verwachting, dat zij te Amsterdam en Oploo weer snel zou verdwijnen, doch niet, dat zij in de Wieringermeer in grote hoeveelheid zou standhouden. Elk onzer zal vermoedelijk, uit eigen ervaring puttende, even treffende gevallen kunnen aanhalen. Recent is het volgende:

Description: Van de heer J.E. Lousley te Londen ontvingen wij een gedrukt verslag van de in 1956 door de Botanical Society of the British Isles gehouden conferentie, die als onderwerp had: Progress in the Study of the British Flora (uitgave B.S.B.I., c/o Dept. of Botany, British Museum, Natural History, Cromwell Road, Dondon S.W. 7).

Description: In het Carex-deel van de Flora Neerlandica, p. 127 wordt een klein aantal vindplaatsen van deze bastaard vermeld. Zij groeit ook nabij Kasteel Renswoude aan de rand van de kasteelvijver (Zie D.L.N. 61, p.14l), met in de naaste omgeving veel Carex remota L. en weinig Carex paniculata L. Nadat in 1957 één exemplaar was aangetroffen, bleek in 1958 bij een inspectie van het gehele beschaduwde deel van de oeverrand, dat daar verspreid een viertal planten groeien, steeds vlak aan het water. Uit Westhoffs beschrijving van de Flora van het Nationaal Park Veluwezoom blijkt, dat de Rode Zegge aan het Beekhuizen beekje ook in verscheidene exemplaren voorkomt.

Description: Tolmiea menziesii Torr. et Gray. Naar aanleiding van Van der Ploeg’s beschoutwingen over de voor hem kennelijk onverwachte winterhardheid van Tolmiea menziesii Torr. et Gray kan ik mededelen, dat wij een aantal jaren geleden (naar schatting ca. 10 jaar) een kamerexemplaar van deze soort afdankten door het in de tuin te zetten. Sedertdien gedijt het daar, alle inmiddels vorlopen winters ten spijt, tenminste zo goed als tevoren binnenskamers.

Description: In verband met de vrij grote veelvormigheid werden van het riet verscheidene paramorfen beschreven. Bij sommige zijn de kenmerken niet erfelijk bepaald, maar een gevolg van de inwerking van het uitwendige milieu, terwijl andere op erfelijke eigenschappen berusten. Over het algemeen is echter de aard van deze veelvormigheid nog onvoldoende bekend. De aandacht wordt hier evenwel op dit probleem gevestigd, omdat schrijver een begin heeft gemaakt met een onderzoek naar de polymorfie van Phragmites in Nederland. Het opstellen van een systematische onderverdeling van het riet is echter niet in de eerste plaats het doel van dit onderzoek. Het accent ligt meer op de beantwoording van de vraag of binnen de soort morfologisch kenbare groepen voorkomen, welke aan bepaalde milieus zijn gebonden. Als voorlopig uitgangspunt voor dit onderzoek is de indeling gebruikt, zoals Dr. p. Jansen die op blz. 144 van deel 1, afl. 2 van de Flora Neerlandica heeft gepubliceerd. Het staat wel vast dat Phragmites zeer plastisch is en een hrede oecologische amplitudo bezit. Het riet kan namelijk grote veranderingen in het milieu verdragen – bv. uitdroging en verzilting van de bodem – hetgeen doorgaans gepaard gaat met wijzigingen in de afmetingen der vegetatieve organen. Daarnaast kan de soort zich in sterk uiteenlopende milieus vestigen en uitbreiden, waardoor eveneens een niet-erfelijke veelvormigheid kan optreden. Zo danken de f. stolonifera (G.F.W. Mey.) J. & W., de f, uniflora J. & W. en de var. salina J. & W. geheel of bijna geheel hun ontstaan aan bepaalde milieu-omstandigheden.

Description: Gaan we thans over tot de akkeronkruiden en ruderale planten, voorkomende op plaatsen, waar het plantendek veelvuldig wordt gestoord en waar adventieven moer gelegenheid krijgen zich te vestigen. Hierbij zijn er een aantal meer algemene, die hij ons in het D.D. niet of niet geregeld aanwezig zijn, b.v. Cardaminopsis arenosa (L.) Hayek, Berteroa incana (L.) DC. (in de laatste 60 jaar vooral langs de spoorwegen, in 1956 zag ik de soort veel bij Leer en Weener), Lepidium draba L. (sedert 1872 algemeen), Sazifraga granulata L. (wordt algemener; vroeger bij Groningen en Haren, maar in de laatste tijd niet meer gevonden), Rudbeckia laciniata L., Artemisia campestris L. (breidt zich sedert 1900 uit), Stachys arvensis L. (plaatselijk algemeen), Lilium bulbiferum L. (in korenakkers nog niet verdwenen), Helictotrichon pubescens (Huds.) Pilger (op vele plaatsen). Ledum groenlandicum Oed., uit Amerika, heeft tot 1930 een 4 ha grote groeiplaats in het Boertanger veen gehad. Cotula coronopifolia L. (op vele plaatsen in de oevervegetatie, waarschijnlijk uit Zd. Afrika), Mimulus guttatus DC. (op vele plaatsen, Weener, Bunde). Daarentegen zijn er ook, die bij ons in het D.D. wel voorkomen en niet of weinig in 0. Friesland, b.v. Spilobium hirsutum L., Bidens frondosus L. en B. connatus Mühlenb. (worden althans niet vermeld), Convolvulus arvensis L. (op zeer weinig plaatsen), Datura stramonium L., Veronica persica Poir. (nog zeer verspreid), V. peregrina L. (alleen sedert 1935 bij Weener), Een bespreking van meer vluchtige adventieven is niet wel doenlijk in kort bestek. De vraag dient gesteld te worden, in hoeverre de belangrijke rivieren Eems, Hunte en Weser invoerwegen zijn, waarlangs bijzondere planton zich hebben gevestigd. Dit is in elk geval in veel mindere mate het geval dan bij de Rijn en de Elbe, vermoedelijk omdat do drie genoemde rivieren niet zover uit het achterland komen, niet zoveel materiaal afzetten en niet zoveel oppervlakte periodiek van plantengroei ontbloten. Het oerstroomdal van de Eems heeft een moerasveonachtig karakter, maar een plant als Dianthus deltoides L. moet daarin toch wel als een fluviatiel beschouwd worden. Door de scheepvaart uit het Roergebied en door de noord-zuidspoorweg schijnt in de laatste Jaren de aanvoer van adventieven toegenomen te vooral bij Leer en ook bij Emden zijn in do laatste tijd talrijke adventieven aangetroffen. Eemsadventieven, die min of meer blijvende groeiplaatsen hebben, zijns Chenopodium-soorten, Amaranthus-soorten, Ranunculus bulbosus L., Euphorbia seguieriana Neek., Aster salignus Willd., Inula britannica L. (tot ver in het Hafdistrict, ook bij Roodeschool in N. Groningen gevonden), Pulicaria dysenterica (L.) Bernh., P. vulgaris Gaertn., Picris hieracioides L., Cirsium oleraceum (L.) Scop., Scabiosa columbaria L., Galeopsis ladanum L. ssp. angustifolia (Enrh.) Gaud., Salvia verticillata L., Lathyrus tuberosus L., Veronica spicata L. Enige bijzondere Weser-adventieven zijns Rumex aquaticus L. (ook Hunte), Euphorbia palustris L., Senecio vernalis W. et K., Angelica archangelica L., Scutellaria hastifolia L., Mentha pulegium L., Koeleria pyramidata (Lamk.) Domin. Aan de monding van de Weser is Fritillaria meleagris L. verspreid, een plant, die ook bij de stad Groningen en in N. Groningen bij Den Andel (in het Hafdistrict) optreedt. Bij Bremen worden talrijke adventieven gevonden (zie VON WEIHE 1951).

Description: Goodyera repens (L.) R.Br. op Ameland. Naar aanleiding van de mededeling van dr. S.J. van Ooststroom, Dennenorchis op de Waddeneilanden (D.L.N. p.12) het volgende. Toen ik in 1952 van M.T. Jansen hoorde van zijn vondst van Goodyera op Ameland, herinnerde ik mij een paar exemplaren van deze soort, die ik vond in het herbarium van het Friesch Natuurhistorisch Museum te Leeuwarden. Deze planten waren op Ameland verzameld als Epipactis palustris. Ik vermeldde toen op het etiket do juiste naam met de opmerking: deugt do vindplaats wel? Dit laatste in verband mot het feit, dat mij gebleken was, dat de etiketten van dit herbarium voor een groot deel volkomen onbetrouwbaar zijn. On deze reden besteedde ik dan ook geen nadere aandacht aan deze planten.

Description: Op 6 Juni van dit jaar bezochten wij, in gezelschap van H.J.W. Schimmel en H. Over en op aanwijzing van J. Entrop te Leerdam, de verlaten zand- en kleigroeve, die tussen Asperen en Acquoi is gelegen, vlak tegen de noordelijke dijk van de Linge. Entrop had ons het ondiep en onregelmatig afgegraven terrein beschreven als een wildernis van riet en wilgen met o.m. een massale groei van Epipactis Palustris. Gezien de elders in dergelijke terreinen opgedane ervaring was er een redelijke kans, dat er ook Equisetum variegatum zou voorkomen. Deze verwachting werd zelfs overtroffen. De paardestaart die wij er vonden en op het eerste gezicht voor deze soort versleten bleek hij een nadere beschouwing alleen maar Equisetum trachyodon A.Br. te kunnen zijn!

Description: In het dal van de Heelsumse heek komen in het water en op de oever van de bij de Wodanseiken ontspringende hoofdbeek onder invloed van de bijzondere eigenschappen van het bronwater (constante temperatuur en hoog zuurstofgehalte) een aantal floristische zeldzaamheden voor, welke waard zijn vermeld te worden. Op de ondiepe plaatsen van do beek en op de oevers groeien b.v. het in deze streken vrij zeldzame mos Brachythecium rivulare, het fraaie rode epifytje Mitrula paludosa en de zeer forse en ruige Galium palustre ssp. elongatum f. maximum, welke tot een meter hoog kan worden (volgens Hegi een zuid-oostelijk ras van Galium palustre; waarschijnlijk een vorm met een vierdubbel aantal chromosomen: 2n=96).

Description: Linaria repens (L.) Mill. (L. monspessulana (L.) Mill.; L. striata Lamk. & DC.) is bij ons reeds meermalen als adventief gevonden en blijkt zich op enkele plaatsen te handhaven. Dit laatste is bv. het geval te Arnhem, aan de Koningsweg. De soort werd daar in 1952 aangetroffen door Dr. A.G. de Wilde (materiaal is in zijn herb. aanwezig), groeide er waarschijnlijk al langer en komt er nu nog voor. In sept. 1958 werd door de heer C.G. Schippers te Oosterbeek op de groeiplaats aan de Koningsweg tussen exemplaren van L. repens en L. vulgaris een plant gevonden, die hem moeilijkheden bij het determineren gaf, en die hij daarom aan ons opstuurde. Het bleek, dat hij de bastaard van beide soorten had aangetroffen, die tot nu toe nog niet uit Nederland bekend was. Deze bastaard is in het gebied, waar L. repens inheems is en waar ook L. vulgaris voorkomt (Z.- on W.-Europa, noordelijk tot Engeland en Frankrijk) niet zeldzaam gevonden en wel in verschillende vormen, deels intermediair, deels meer met een der ouders overeenkomend. L. repens heeft een witte of zeer licht lila bloemkroon, die donkerder lila geaderd is; deze adering is op de beide bovenste kroonslippen het donkerst en op het masker het lichtst. Het masker is aan de bovenzijde iets geel, doch zeer weinig. De totale lengte van de bloemkroon bedraagt bij de Arnhemse planten ca. 10- 12 mm, waarvan de stompe spoor ca. 3 mm inneemt.

Description: In het verslag van de Unio 1937 in N.K.A. deel 48, blz. 20 vermeldt Kloos de vondst van Petroselinum segetum in de omgeving van Cadzand door enige leden van de Nederlandse Botanische Vereniging. Op blz. 196 geeft hij onder “Aanwinsten, enz.” meer bijzonderheden over de plant. Hij zegt dan dat daar een groot aantal exemplaren groeiden en dat het materiaal, dat hij gezien had, volgens de vinders wass “alles wat er stond.” Daarmee was dus de nieuwe indigeen meteen indigeen af. Ik heb de laatste jaren zeer intensief, doch steeds vruchteloos, naar de plant gezocht. De heer Van de Vyvere uit Brugge was zo gelukkig om in het voorjaar van 1956 een groeiplaats te vinden aan de dijk van de geïnundeerde Zwarte Polder onder Nieuwvliet. In 1957 vond ik de plant op zijn aanwijzing aan de landzijde van genoemde dijk. Er groeiden omstreeks een 14tal exemplaren en de ontdekking tussen het lange gras was naar mijn mening meer geluk dan anderszins. Dat blijkt ook uit het feit, dat Van de Vyvere, nadat hij via het Rijksherbarium van mijn vondst had gehoord, er andermaal heengetogen was, doch niets meer had kunnen vinden. Even had hij mij ervan verdacht “alles te hebben uitgeroeid.” Dit was echter niet zo, maar er was wat anders aan de hand. Bij het verzamelen van bescheiden materiaal voor het Rijksherbarium en mijzelf was mij n.l. gebleken, dat de planten praktisch niet normaal bloeiden, doch dat zowat alle bloemen gallen vertoonden. Doordat de rozet- en stengelbladen verdord waren, was de plant later eigenlijk onherkenbaar geworden.

Description: Verschenen is afl. 4 van de Flora Neerlandica, bevattende de Cyperaceae (excl. Carex), door Th. J. Reichgelt. Deze aflevering is verkrijgbaar bij de Bibliothecaris van het Rijksherbariun, Nonnensteeg 1, Leiden. Prijs voor leden van de Kon. Ned. Botanische Vereniging f.3,60, voor niet-leden Verkrijgbaar aan het zelfde adres zijn verders Afl. 1. Pteridophyta en Gynnospermae, voor leden f,3,75, voor niet-leden f.6,5O. Afl. 2. Gramineae, voor leden voor niet-leden f.26.-. Afl. 3. Cyperaceae (Carex), voor leden f.9.-, voor niet-leden f.15.-.

Description: In Corr.bl. no.1, p.11 (december 1956) vroegen wij on opgaven van vindplaatsen; liefst met zo nauwkeurig mogelijke gegevens betreffende de standplaats van enige soorten, die hier te lande min of meer ingeburgerd zijn, en wel van Impatiens glandulifera Royle, Polygonum cuspidatum Sieb. et Zucc. en Rudbeckia laciniata L. Over de eerste twee soorten ontvingen wij vrij veel gegevens, over de laatste slechts een enkele. Wij willen nu aan de hand van de ontvangen opgaven, gecombineerd met de ons reeds uit herbarium en literatuur bekende gegevens samenvatten? wat ons nu over de bovengenoemde soorten bekend is. Allen, die ons opgaven zonden, danken wij hierbij voor hun moeite; wij zijn echter overtuigd, dat er een vollediger beeld ontstaan zou zijn, als nog meer abonné’s de moeite genomen zouden hebben, ons van hun bevindingen op de hoogte te stellen.

Description: Het Balgzand is het grote schorren- en waddencomplex tussen Den Helder en Wieringen; het is een terrein van grote natuurwetenschappelijke waarde. De enorme uitgestrektheid en de ongereptheid ervan, de typische flora en de rijke avifauna stempelen het gebied tot een natuurmonument van de eerste orde. De auteur geeft in dit boekje een overzicht van de plantengezelschappen van dit gebied en wel eerst die van het wad en vervolgens die van de kwelder. Hierna wordt de vegetatie langs en in het Balgkanaal, dat het Balgzand aan de zuidwestzijde begrenst, besproken, waarbij wederom een overzicht van de plantengezelschappen wordt gegeven. Een lijst der waargenomen hogere planten, een 100-tal soorten omvattend en een uitvoerig literatuur-overzicht besluiten het boekje.

Description: Bryophyta. It was communicated by Prof. R. van der Wijk, Groningen, that the preparation of a first part of this series is in an advanced state. Pteridophyta. Mr Alston finished the revision of Isoetaceae and is engaged on the revision of Schizaeaceae. Prof. Holttum has practically finished his revision of Gleicheniaceae. These revisions together are expected to comprise the first part of this series. Mr A.G.L. Adelbert is at the Rijksherbarium working on a thesis for Prof. Lam on the genus Lycopodium.

Description: In de 1400 ha. grote Staatsbossen ten O. van Dwingeloo was reeds geruime tijd een vindplaats van Lycopodium annotinum bekend en wel in het meest oostelijke deel, vlak bij Spier. Onlangs deelde de boswachter Fickweiler mij mee, dat er een tweede groeiplaats in deze bossen zou zijn en wel ten Z.O. van Lhee. Toen ik de nauwkeurig aangegeven plaats bezocht, bleek het evenwel een grote plek Lycopodium clavatum te zijn, rijk fructificerend in het dennenbos, wat op zichzelf merkwaardig mag heten voor deze heideplant. De heer Beijerinck, die ik hierop attent maakte, bezocht vorige week deze plek en vond toen in de buurt ook Lycopodium annotinum, L. selago en Goodyera repens. Lycopodium selago was uit deze bossen nog niet bekend, Goodyera wel, maar van een andere plaats (in het N.W.), waar hij inmiddels weer verdwenen schijnt te zijn. De, oude plek van Lycopodium annotinum bij Spier ligt in een gemengd eikendennenbos op een vlak, droog, zandig plateautje, beslaat zeker honderd m² en breidt zich nog jaarlijks met gesloten front uit. De soort fructificeert er rijkelijk en staat er zo dicht, dat er bijna niets anders groeien wil. Oorspronkelijk was dit de oude zoom eikenbos rond de es van Spier. In 1921 zijn daar grove dennen tussen geplant. In tegenstelling daarmede ligt de nieuwe vindplaats in het oorspronkelijk bosloze stuifzand- en heidegebied van het Lheeër Zand en bestaat uit slechts enkele steriele planten. Zij groeien aan de voet van een oud stuifduintje (N.-N.W. helling), aan de stamvoet van een grove den. Op 250 m daar vandaan bevindt zich de genoemde groeiplaats van L. clavatum en nog 150 m verder staan L. selago en Goodyera vrij dicht hij elkaar. Van L. selago zag ik slechts één vier jaar oude plant met drie takken, die rijkelijk jonge sporangia droegen.

Description: Recently a cover and an Index have been distributed belonging to numbers 9-12, so that these can be bound into a second volume. The Foundation suffered a great loss by the passing away of the trustee, Dr E.D. Merrill, Febr. 25, 1956, Dr Merrill took a great interest in promoting the work and we will dearly miss his advice, his help, and the privilege of having access to the colossal store of his knowledge of the Malaysian flora. As a trustee of the Foundation he has been replaced by Mr E.J.H. Corner, F.R.S., Cambridge.

Description: 1.a. Achene 10-ribbed; pappus reddish (when dry) ..... 2 b. Achene angular or subterete with less than 10 ribs or not ribbed; pappus white, dingy white or reddish (when dry) .... 3 2.a. Pappus uni-seriate or nearly so ...... Decaneurum b. Pappus clearly bi-seriate ......... Lepidaploa 3.a. Pappus uni-seriate or, if bi-seriate, inner involucral scales caducous afterwards .............. 4 b. Pappus bi-seriate ............. 5 4.a. Heads many-flowered; involucral scales linear-lanceolate to oblong, acute to very pointed at the top ....... Cyanopis b. Heads 1—10-flowered; involucral scales oblong or ovate, small, obtuse at the top .......... Strobocalyx 5.a. Achene angular, glabrous or pilose; outer row of the pappus consisting of flattened setae or scales ........ 6 b. Achene terete or subterete, more or less clearly ribbed, more or less appressed pubescent; setae of the outer row of the pappus filiform Tephrodes 6.a. Heads paniculate, corymbose or few together, pedunculate, 12- to many-flowered ............. 7 b. Heads glomerate, sessile or subsessile, 2—9-flowered .. Congestae 7.a. Outer row of the pappus consisting of flattened setae. Claothrachelus b. Outer row of the pappus consisting of scales .... Lepidella

Description: 1. 1916. Over adventief-planten — Levende Natuur 20, p. 417—418. 2. 1918. Callicarpa, in: H. HALLIER, Elbert’s Sunda-Expedition III — Meded. Rijksherb. no 37, p. 32—34.

Description: Aulandra H. J. Lam, Bull. Jard. Bot. Bzg, sér. 3, 8, 1927, 415, f. 6; H.J. Lam, Hooker Icon. Pl. 1938, t. 3360; Baehni, Candollea 9, 1942, 419 — Palaquium, § Palaquioides Dubard, Bull. Soc. Bot. Pr. 56, Mém. 16, 1909, 19. Trees. Leaves alternate, stipulate, entire, tertiary nerves transverse. Inflorescences cauliflorous, flowers terminal or axillary along short vermiform brachyblasts covered by numerous scars of bracts. Flowers bisexual, 6-merous. Sepals 6, in 2 whorls of three, united at the base. Petals 6, united at the base. Stamens 18 or 19, filaments partly tubuliformly united and the tube inserted on the corolla, anthers free, dehiscing extrorsely. Ovary 6-celled; style short or long, filiform. Fruit a berry, one-seeded, scar of seed covering almost the entire seed, albumen none.

Description: Thespesia patellifera Borss., nov. spec. — Arbor altior. Ramuli subangulares, denique teretes, puberuli pilis stellatis minutissimis, glabrescentes, lenticulis minutis dispersis ornati. Stipulae appressae vel patentes, late ovatae, apice acutae, subconcavae, coriaceae, puberulae pilis stellatis minutissimis, deciduae. Petiolus longior, sed plerumque lamina brevior, robustior, pilis stellatis minutissimis vestitus, glabrescens. Lamina coriacea, ovata vel latissime elliptica, basi paulum cordata vel rotundata, apice breviter obtuse acuminata, margine integra, basi 5-nervata; costa validissima, ad apicem percurrens, sine nectario; nervi laterales 3—5, sicut nervi basales ceteri erecto-patentes, recti sed prope marginem sursum curvati et in venis ramosi; lamina in pagina superiore glabra, in pagina inferiore pilis stellatis minutissimis dispersis vestita, glabreseens. Flores solitarii in axillis superioribus. Pedunculus brevior, teres, paulum infra apicem articulatus, supra articulum subite incrassatus in discum obconicum, pili stellatus minutissimis dense vestitus, glabreseens. Epicalycis segmenta probabiliter circa 3, in speciminibus typi caduca. Calyx coriaceus, patelliformis, integer (sine dentibus vel segmentibus), extus pilis stellatis minutissimis dense ornatus, intus pilis simplicibus appressis et pilis stellatis minutis praeditus. Petala obovata, ad basin angustata, apice rotundata, margine crenata, in parte inferiore crassa, in parte superiore membranacea, extus ad basin pilis stellatis dense vestita, intus subglabra. Columna staminalis petalis brevior, ab ima basi usque ad apicem stamina gerens, glabra. Ovarium late pyriforme, acuminatum, velutinum pilis stellatis minutissimis, 10-loculare; ovula circa 2 per locu; stylus brevis, sulcatus, pilis stellatis vestitus; stigma clavatum, 5-sulcatum. Pedunculus post anthesim paulum elongatus et incrassatus. Calyx vehementer amplificatus, fructum non anguste involvens sed ab eo separatus. Fructus probaliter siccus et non dehiscens, subapplanato-globosus, extus velutinus pilis stellatis minutissimis; fructus immaturus 10-locularis, seminibus 1—2 per locu — Fig. 2. Holotype: N.G.F. 1277 (LAE).

Description: For twenty five years the tie between the two sister-institutions, the Herbaria at Bogor and at Leyden, has been growing stronger. Great distance, financial trouble and political upheaval have not been able to prevent the continuous development of the spirit of co-operation towards a common ideal: The advancement of botanical science. In no small measure this is the merit of the Director of the Rijksherbarium, Professor Dr H.J. Lam, who has always been the rock against which the waves of difficulty broke.

Description: The genus Afrardisia was published in 1902 by C. Mez (Pflzreich IV, Fam. 236, Heft 9, 183—184). Mez found that the only difference between Afrardisia and Ardisia Sw. was in the placentation. In Ardisia numerous ovules are scattered or arranged in more than one row on the placenta whereas in Afrardisia a single whorl of a small number of ovules occurs. There are some spp. of Ardisia which appear to be pauci-ovulate but then the ovules are irregularly scattered and not uni-seriate. Afrardisia was, according to Mez, confined to tropical West Africa. Actually, the genus is found throughout tropical Africa.

Description: 1. Introduction. The genus Taraxacum, lacking in the tropical regions, is widely distributed in the northern hemisphere and only locally found in the southern one. The evolutional history has been discussed by von Handel-Mazzetti; though this seems to be a speculative business, according to its extrapolative character, his study contains many valuable thoughts. He places the origin of Taraxacum in western central Asia, with which I can agree. The density of sections is also greatest here. The genus in evolution expanded to the East, the North and the West; though partly interrupted, the tracks can be more or less reconstructed. From a morphological point of view, he concluded to the existence of species of lower and higher organisation level, the latter also called by him “young” species. Restricting ourselves to the fruit characters, we can list these as follows: Lower organization Achenes small, smooth, gradually ending into a cone. Rostrum absent or short. Pappus short, dirty white. Higher organization big, spinulate, suddenly ending into a cone. long. longer, pure white.

Description: The terminology of the basidium became complicated when Neuhoff (1924: 256) introduced the term epibasidium for various extensions (exclusive of sterigma-tips) from basidia. Such diverse organs as (i) extensions from probasidia, like the four-celled body producing the sterigmata in Auricularia Bull, ex Mérat, and (ii) extensions from metabasidia, like the sterigmata (minus tips) of Tremella Fr. and Tulasnella J. Schroet., all became epibasidia. Neuhoff’s views were enthusiastically defended by Rogers (1934), then a pupil of Dr G.W. Martin, and they have been upheld by Martin himself (1938) and other mycologists of his school, which concerns itself particularly with the Heterobasidiae. Neuhoff’s terminology has been rejected or criticized by various authors: Donk (1931: 78—81; 1954; 1956: 366), Linder (1940), and Talbot (1954: 249—263). They all rejected the term epibasidium. Recently Martin (1957: 27) concedes that it “has in some instances been incorrectly applied”, and restricts it, presumably, to strongly developed sterigmata minus their tips, that is, to category (ii). This removes one of the principal issues of divergence in opinion between Martin’s conception on the one hand and Talbot’s and Donk’s on the other. For the organs of category (i) originally included under the term epibasidium, Martin emends Donk’s term metabasidium, thus restricting it to metabasidia that arise from probasidia that remain morphologically distinct. A few questions remain to be considered.

Description: Cucumis anguria L., the “West India Gherkin” or “Bur Gherkin”, is a cultigen known to have occurred in the West Indies in a cultivated or more or less adventitious state since before 1650 when the first accounts of this plant were published (1, 2). The occurrence of a single species of this old world genus — which is mainly African but extends through South West Asia to India — in America, combined with the fact that it is almost exclusively found in cultivation or as an escape, makes one feel suspicious about its being truly indigenous in the New World. Naudin (4) discussed the history of this plant and suggested that it was originally introduced from West Africa whence negro slaves were brought to the New World. However, he admittedly did not know any wild African species of Cucumis which resembles C. anguria sufficiently to deserve consideration as its probable ancestor.

Description: Thallus epilithieus, crustaceus, uniformis, continuus, late expansus (usque ad 1 m latus), sat crassus, griseus, laevigatus, subnitidus, pseudocyphellis punctiformibus verruculiformibusque, albis, numerosis instructus, zona marginali laete viridi cinctus, K sordide aurantiacus, Ca et KCa immutatus; cortex chondroideus, decolor, 20—25µ crassus, ex hyphis intricatis horizontalibusque formatus; gonidia viridia, ad Trentepohliam pertinentia, zonam circ. 60 µ crassam formantia; medulla stuppea, ochroleuca, crystallos includens, J caerulescens. Apothecia lirellina, semi-immersa, subrecta vel flexuosa, repetitodichotomo-furcata, 0,2—0,3 mm lata, circ. 20 mm longa, radiatim ordinata, apicibus attenuatis; discus planus vel concavus, epruinosus, niger, opacus; margo tenuis, integer, discum leviter superans ad basin non aut leviter constrictus; hymenium 120 µ altum, decolor, purum, J-; hypothecium 40—45 µ crassum, laete coloratum; epithecium laete fuligineum; excipulum integrum, fuscofuligineum; labia divergentia, integra, omnino thallo vestita; asci 8-spori, cylindrici, membrana tenui, ad apicem incrassata, cincti; sporae uni- vel biseriales, muriformes, brunneae, ellipsoideae, 8—9 X 14— 16 µ, septis transversalibus 3, septis verticalibus 1, membrana tenui cinctae; paraphyses simplices, filiformes, ad apicem non incrassatae, arcte cohaerentes.

Description: Pendant un séjour de trois semaines à Roscoff au mois d’avril 1957, un Sphacelaria stérile était trouvé plusieurs fois dans les grottes et sur les parois verticaux ombragés et sous les surplombs du littoral supérieur qui ne pouvait pas être déterminé avec certitude, mais dont les caractéristiques correspondaient à ceux de Sphacelaria britannica Sauvageau. Il était trouvé fructifiant sur des pierres au pied du vieux quai (côté nord) du port de Roscoff, de sorte qu’on pouvait l’identifier avec certitude. Cette espèce n’a pas été rapportée pour les côtes françaises par Hamel (1931—1939, p. 251); je n’ai pas pu trouver non plus des mentions dans la littérature plus récente.

Description: During some trips to several points on the Dutch and French coasts barnacles were collected in order to get an impression of the algal microvegetation perforating into the shells and growing on them. The barnacles were dried or conserved in formaldehyd-solution; they were decalcified in diaphanol. By treating slides with chloriodide of zinc the chlorophyceae could be distinguished from the remaining algae by their cell-walls and starch-grains stained violet and blue.

Description: The present paper comprises supplementary notes on Ganua, based on material which has come to our knowledge after the last contribution on the genus had been published. In the following text the previous papers have been referred to as follows: Van den Assem 1953 = Rev. Sap. IV. Ganua in Blumea 7 (2), 1953, 364—400. Van den Assem & Kostermans 1954 = Rev. Sap. IVa. Ganua (Add. Notes) in Blumea 7 (3), 1954, 481—483.

Description: Xantolis Raf., Sylv. Tell., 1838, 36 — Planchonella Pierre, p.p., Not. bot. Sapot., 1890, 34; Dubard, Ann. Mus. col. Mars. 20, 1912, 41; Lam, Ann. Jard. bot. Bzg, sér. 3, 7, 1925, 193; Lam, l.c., sér. 3, 8, 1927, 467 — Sideroxylon L., p.p., Engler, Nat. Pfl. Fam. 4, 1, 1897, 143 and Nachtrag, 1897, 27 — Hormogyne DC, p.p., Prodr. 8, 1844, 176 — Pouteria Aublet sensu Baehni, p.p., Candollea 9, 1942. Trees or shrubs, often spiny. Leaves alternate, estipulate, sometimes with the flowers conferted at the tips of brachyblasts, entire, with a marginal nerve, tertiary nervation transverse or reticulate, sparse, slender. Flowers ♂♀, 5-merous, solitary or clustered, axillary or sometimes along an axillary shoot, bracts small. Calyx with a short tube and mostly lanceolate lobes, marcescent. Corolla lobes longer than the tube. Stamens generally inserted at the base of the lobes, each with two small tufts of ferruginous hairs on either side of the base of the glabrous filaments, rarely only one hair, anthers sagittate, with prolonged connective, dehiscing extrorsely or slightly lateral. Staminodes petaloid, often long aristate, fimbriate-ciliate along the margin, except in X. racemosa (Dub.) van Royen and X. siamensis (Fletcher) van Royen in which the margin is either dentate or entire. Ovary 5-, rarely 4-celled, densely hirsute, disk absent; style long exsert, ovules inserted halfway up or at the base of the cells, funiculus often long. Fruits drupaceous, 1- or 2-seeded, seeds ellipsoid, laterally compressed, testa crustaceous, scar ovate or linear, as long as seed to 2/3 its length, or small and circular, basal, embryo with copious albumen and foliaceous cotyledons, radicle exserted.

Description: In the present study only those species of the genus Pouteria have been incorporated which are found in the area covered by the Flora Malesiana, as well as those of Australia and western Polynesia. The results of this study could not have been obtained without the kind help of the Directors of the herbaria of Berkeley, Brisbane, Bogor, Florence, Jamaica Plain, Kew, Lae, Leiden, London, Manila, Melbourne, Paris, Singapore, Stockholm, Sydney and Zürich to whom we express our most sincere thanks.

Description: This is the second and concluding part of a report on the birds of the Netherlands Antilles, the first part dealt with the birds of St. Martin, Saba, and St. Eustatius (Studies fauna Curaçao Car. Is. 6, no. 25, 1955, p. 1-82). The present part will give a full account of the birds of Aruba, Curaçao, and Bonaire. Accompanied by my wife I stayed in these islands from September 22, 1951 until April 19, 1952, only interrupted by a week’s visit to Venezuela and the period between February 1 and March 14, 1952, when we were working in St. Martin, Saba, and St. Eustatius. Our collection of birds from Aruba, Curaçao, and Bonaire comprizes 986 specimens, representing 103 species, all of which have been deposited in the Zoological Museum of Amsterdam. Although part of the collection has been prepared in the field by my wife and me, a not unimportant number of collected birds was kept in the freezing rooms of the Abattoir of the Veterinary Service in Curaçao (Parera) and Aruba (Oranjestad), from where it was shipped to Holland under deep-freezing temperatures and subsequently prepared by the taxidermists of the Zoological Museum of Amsterdam. For most valuable help in this matter of preserving our specimens, which considerably facilitated our work in the field, we are greatly indebted to Mr. J. W. M. Diemont, Director, Mr. B. A. Bitter, and other employees of the Veterinary Service of the Netherlands Antilles.

Description: This brief survey is based on the material collected by Dr. P. Wagenaar Hummelinck in 1936/37, 1948/49, and 1955. Station numbers only are cited; they refer to the “Description of new localities” in Volume IV of this series (1953; marine habitats p. 56-77) and to a “Third list of localities” which will be published in a forthcoming volume. Other localities, which are not numbered, are, as a rule, briefly described in the text. Material assembled by a few other collectors has been added to Hummelinck’s collection. The names of the collectors are always mentioned, abbreviated as follows: Av.: R. Aveledo, Caracas Be.: J. G. van den Bergh, Aruba BL.: T. Blok, Curaçao Bo.: Mrs van den Bos, St Maarten Co.: R. M. Collens, Tobago Ga.: Wiesje and Hendrikje, the two little daughters of Mr. and Mrs. K. J. van Gaalen, Aruba. Za.: J. S. Zaneveld, Curaçao.

Description: The zoological collections made by the 1948—1949 Surinam Expedition contain about 200 mammals, brought together by the zoologists Dr. D. C. GEIJSKES and Mr. P. H. CREUTZBERG. Though the collection consists mainly of species which had already been reported from Dutch Guiana, it is of considerable value, in the first place on account of the detailed data concerning the localities, biotopes, and biology, and secondly because not only the skins and skulls of the collected specimens have been preserved but as a rule also their complete skeletons. The present paper ¹) deals with the Primates; the other groups of mammals will be treated in subsequent publications. Thanks are due to Dr. D. C. GEIJSKES, who is responsible for the notes on the biology of the species. The skeletons of the material dealt with here have recently been studied in the Leiden Museum by Mr. G. E. ERIKSON of Harvard Medical School, Boston, who intends to publish the results of his investigation in the near future.

Description: The peridots in the gem collection of our Museum were acquired a long time ago (part of them were from the collection of King William I of the Netherlands). We should be sceptical about data on the origin of this material. Firstly we do not generally know whether the stones were bought or received as a gift; we learned by experience that a person giving material (often a layman) will not be too precise when stating the locality especially as he will not see its importance. Moreover in the last century scientists could not realize yet how valuable an accurate description of the locality would be nowadays. For they did not think of the possibility that samples of one mineral from various localities might have different properties (of course they did not yet know the importance of an investigation as to the nature of inclusions). Besides in cataloguing small objects (such as gemstones) systems were used which did not rule out mistakes, so that a recent investigation of old material may present difficulties as to the definite locality.

Description: In the spring of 1954, from April 28 to June 14, six members of the scientific staff of the Zoological Museum of Amsterdam made a collecting trip to Yugoslavia. The primary purpose of this journey was collecting for the Museum, animals from that part of Europe being only poorly represented. At the same time, it was the intention to collect large series at as many localities as possible for the study of geographical variation. Collecting activities were restricted to certain animal groups, according to the personal interest and collecting experience of the participants. Therefore, the collections chiefly consist of invertebrates: (Macro) Lepidoptera, Arachnoidea, Isopoda, Mollusca, and aquatic microfauna (Copepoda, Amphipoda, Nematoda, Hydrachnidae, Halacaridae). The results of the expedition will be published under the collective title “Zoological results of a collecting journey to Yugoslavia, 1954”, and will appear successively in Beaufortia.

Description: Innerhalb der Characicae (wahrscheinlich sogar der Cypriniformes) ist die beschriebene Bewegungsform der Brustflossen für die kleine Gruppe der Nannostomidi kennzeichnend. Das Verhalten von Nannostomus beckfordi aripirangensis wird beschrieben. Auffällig ist eine besondere Kampfform der Männchen („Vertikalkampf”), der an anderen Fischen bisher nicht beobachtet wurde, auch nicht an Nannostomus marginatus. Die Kopfabwärtsstellung dabei ist vermutlich ein Epiphänomen vegetativer Erregung. Der Kampf von N. beckfordi aripirangensis hat (wenigstens im Aquarium) keine erkennbare Funktion ; die Tiere besetzen keine Reviere ; der Kampf stört das Laichgeschäft empfindlich.

Description: The result is given of a complete census of the breeding population of the White Stork (Ciconia ciconia) in the Netherlands, performed during the year 1956. The results of the census of 1950 and 1955 have been published in Beaufortia 5 (45), April 15, 1955: 23—42, and 5 (52), March 24, 1956: 101—115. The result of the census 1956 shows a less alarming picture than that of 1955. The number of nests occupied by pairs increased to 65 (57 in 1955)¹). The number of young fledged increased to 95 (94). However, three newly fledged young perished in the neighbourhood of their nests, so that the ultimate breeding result of the species in 1956 is somewhat less than in 1955. The number of nests on which breeding occurred was higher than in 1955. From 65 (57) nests occupied by a pair of birds breeding occurred in 44 (36) cases. The very unfavourable weather might have influenced the relatively bad results. The storks arrived considerably later than in other years. Nevertheless the sharp decrease which could be observed after 1950 seems to have come to a stop. The White Stork in the Netherlands lives at the border of its breeding area and population fluctuations have to be considered in this connection as far as even expecting the vanishing of the species from the Netherlands fauna at all. Everything is done at present to prevent the loss of the White Stork from this country. The Netherlands Society for the Protection of Birds has started an action for erecting new nesting sites. Well-known investigations in Bavaria have shown the density of the population to increase by this way. It has yielded some results in the Netherlands too. Six new nests have been occupied by pairs or solitary birds and on two of these nests young have been raised of which 7 fledged. In the present paper all nests are renumbered and the numbers of the 1950 census are given in parentheses. Where this number is failing the nest has been occupied after 1950 or 1955. Nests marked by + were occupied by a pair of birds but no young birds were raised. The number of young storks fledged is indicated by a figure. A summary of the results and a comparison with 1950 and 1955 is given in the tables 9, 10, and 11. The number of eggs and young storks which got lost by fighting on the nests and the number of nesting sites lost since 1950 are given on page 192.

Description: The horizontal distribution of fungi in and around two mangrove swamps on the island of Inhaca (Portuguese East Africa) was investigated by a direct inoculation method. Some information on the physical and chemical properties of the soils was obtained to find correlations between nutrient levels, etc., and the nature of the fungus population. There is a definite positive correlation between the amount of carbon and the variety in the fungus flora, and it is suspected that the nature of the nitrogen source is important as well. Phycomycetes are almost absent but were found in great number in one sample taken somewhat further inland. Ascomycetes are rare except for Aspergillus and Penicillium, and Basidiomycetes are entirely absent. Aspergillus and Penicillium are present in great variety in the swamps but relatively few species are found in the sandy soils. Fusarium is common and present in great numbers in the poorest soils. In one of the two swamps the genus Pestalotia is abundant. Few hyaline and many dark members of the Moniliales can be found in most parts of the investigated area’s. The surface vegetation shows the same amount of variation as the fungus population, but there are indications that both are influenced more or less independently by the variation of soil conditions.

Description: For several years, The New York Botanical Garden has conducted a study of vegetation overlying certain ferruginous areas principally in Venezuela. During the winter of 1954-55, field work was organized to continue reconnaissance of plant-cover growing on iron-cap or ore-bodies in northeastern Brazil, French Guiana, Suriname, and British Guiana. In addition to studies in iron-bearing localities, observations and some statistical studies were made on manganiferous and bauxitic deposits in the region of Guiana. Dr. Cowan spent the period October-March in the field. We were together for the first three weeks, and again in the fore-part of January. Dr. Jan C. Lindeman of Utrecht accompanied Dr. Cowan for two weeks to Nassau-gebergte in Suriname. Independently I visited Nassau Mountains and Moengo for three weeks in March.

Description: The browncoal of the quarry “Anna” at Haanrade belongs to layer F, the middle one of the three layers into which the main browncoal deposit splits towards the NW. It correlates with the lower part of the German series, and in all likelihood is of middle miocene age. The coal is very rich in pollen grains, and the latter belong to a great diversity of species. Spores are less common. Of all pollen species the taxonomic position has been traced. The pollen diagram shows no striking fluctuations. It seems likely that a moderately subtropical climate prevailed during the miocene.

Description: Il n’existe pas, actuellement, de catalogue des Hépatiques du Surinam. Les Hépatiques de ce pays restent très peu connues. Cependant, certaines ont attiré l’attention des Bryologues et ont été citées dans quelques ouvrages anciens ou récents. Je ne ferai pas ici une révision complète de ces publications, mais je crois utile de noter les principales : 1. C. MONTAGNE, Seconde centurie de plantes cellulaires exotiques nouvelles, Ann. Sc. Nat., 1841, p. 71. — Les espèces suivantes, récoltées par Splitgerber, sont signalées: Plagiochila serrata Lindb., P. hypnoides Lindb., Phragmicoma surinamensis Mont., Lejeunia Splitgerberiana Mont., Lejeunia flava Sw., Lejeunia phylloloba Mont, et Nees. 2. C. Montagne, Quatrième Centurie, Ann. Sc. Nat., 1843, p. 23. — Phragmicoma calcarata Mont. (leg. Splitgerber) est noté. Plus tard, Montagne considère ce Phragmicoma comme semblable au Lejeunia lunulata (Web.) N. (in Cryptogamia Guyanensis, 1855). 3. C. Montagne, Sylloge generum specierumque Cryptogamarum, 1856. — Espèces citées: Calypogeia Michelii Mont., in Surinamo Batavorum (Hb Miquel) ; Lejeunia surinamensis M. ad folia in Surinamo (Splitgerber) ; Lejeunia Splitgerberiana M. in Surinam (Splitgerber) ; Lejeunia Funckiana N. ab E. Surinam (Funck). 4. GOTTSCHE, Lindenberg, NEES ab ESENBECK, Synopsis hepaticarum, 1844. — Espèces citées du Surinam: Lejeunia Funckiana N. ab E.; Lejeunia opaca Gottsche (leg. Splitgerber); Micropterygium vulgare N. ab E., Lindb. et G.; Lejeunia Sagraeana Mont. var. β minor (leg. Splitgerber). 5. A. W. Evans, Hepaticae of Puerto Rico, Bull. Torr. Bot. Cl., 1908, 34, p. 553. — Une espèce citée du Surinam: Mastigolejeunea auriculata (Wils. et Hook.) Schiffn., Kegel leg. 6. A. W. EVANS, Hepaticae of Puerto Rico, Bull. Torr. Bot. Cl., 1912, 39, p. 221 — Une espèce citée: Diplasiolejeunea Rudolphiana St., “Dutch Guiana, Kegel”. 7. H. REIMERS, Révision der Lebermoosgattung Micropterygium, Hedwigia, 1933, pp. 133-204. — Une variété citée du Surinam: Micropterygium trachyphyllum var. guyanense, notamment d’après une récolte de Weigelt. 8. F. M. Pagan, A preliminary list of the Hepaticae of Puerto Rico. The Bryologist, 1939, p. 42 et p. 78. — Espèces citées du Surinam: Radula Kegelii Gottsche, Symbiezidium granulatum (Nees) Trev., Symbiezidium barbiflorum (Lindenb. et G.) Evs. Ces deux dernières espèces sont, d’ailleurs, signalées à nouveau du Surinam par F. M. Pagan dans son “Catalogue of the Hepaticae of Guadeloupe” (The Bryologist, 1942, p. 106). 9. M. FULFORD, Studies on American Hepaticae IV. — A revision of the genus Symbiezidium, Lloydia, 5, 1942, pp. 293-304. — Espèces citées d’après STEPHANI: S. transversale et S. barbiflorum. 10. M. FULFORD, Studies on American Hepaticae — VI. Ceratolejeunea, Brittonia, 5, 1945, pp. 368-403. — Espèces citées du Surinam: Ceratolejeunea cornuta récolté à Paramaribo par Kegel (Cité par LINDENBERG et GOTTSCHE, 1851); C. deciscens, récolté par Focke, sans localité précise, cité par SANDE LACOSTE. 11. L. CLARK et R. D. SVIHLA, The Bryologist, 1947, p. 383 et 1948, p. 239-242. — Espèces citées: Frullania gymnotis; F. nodulosa (Paramaribo, Hans; Lanjouw, 163). Outre ces indications éparses, il faut citer la seule liste importante: LINDENBERG et GOTTSCHE, Plantae Kegelianae, Expositio Hepaticarum Surinamensium, Linnaea, 24, 1851, pp. 625-639. Les 42 espèces, variétés et formes récoltées par Kegel sont citées. Elles correspondent, en fait, à environ 39 espèces et variétés reconnues actuellement. Parmi ces espèces, 11 appartiennent aux genres Plagiochila, Radula, Frullania, Dendroceros, les autres à la famille des Lejeunéacées.

Description: Planten zoeken op bijzondere groeiplaatsen heeft iets fascinerends, dat spoedig aanstekelijk kan werken op anderen. Op 7 juli 1953 voeren Guittart en Kimstra door de Dordtse havens en grachten en noteerden 67 plantensoorten.

Description: 1. Op mijn vraag omtrent het voorkomen van Juncus subnodulosus Schrank (zie Corr. bl. no. 1, p, 11) ontving ik van Dr. D. Bakker te Ens een plant, afkomstig van Katseveer (Z.-Beveland), in een dichtgegroeid weel achter da dijk, 1948, en van E. E. van der Voo een opgave van de Kil van Hurwenen hij Zaltbommel, 1954. Voorts trof ik nog in herbarium een exemplaar van Drimmelen, langs de Amer, leg. N. P. W. Balke, 1937. Uit het oosten van het land, waarvan 3 zekere, en enige niet bevestigde opgaven bekend zijn, heb ik tot nu toe nog geen gegevens ontvangen. Mocht aan iemand een groeiplaats in het Gelderse, Drentse (bekend van De Punt en Eelderwolde) of Subcentreurope district bekend zijn, dan houd ik mij zeer aanbevolen voor opgave, liefst met materiaal. 2. Juncus balticus Willd., tot nu toe van de Waddeneilanden en het Zwanewater (zuidgrens van het areaal) vermeld, blijkt tot de Waddeneilanden beperkt te zijn Het materiaal van het Zwanewater behoort nl. tot Juncus maritimus. Hiermee is de zuidgrens dus opgoschoven tot Texel. 3. Juncus acuatiflorus Ehrh. ex Hoffm., in onze flora’s als algemeen opgegeven, is volgens het mij ter beschikking staande herbariummateriaal in het Waddendistrict zeer zeldzaam, in hut Fluviatiele district zeer zeldzaam (of ontbrekend?) in het Hafdistrict alleen maar bekend van de stroken, die aan het Duin- en Gelders District grenzen. Materiaal uit bovengenoemde gebieden is zeer welkom. 4. Van de nog algemenere Juncus articulatus L. zag ik graag materiaal uit het Hafdistrict, want volgons mijn herbariummatoriaal komt ze daar ook alleen maar voor in dezelfde stroken als tij J. acutiflorus genoemd. 5. Juncus fuscoater Schreb. werd, behalve van enige plaatsen in het Fluviatiele district, ook van Eibergen opgegeven. Deze laatste vindplaats moet vervallen; de opgave berust op een verkeerde determinatie.

Description: In de Nederlandse flora’s wordt de Wintereik, Q. petraea, geregeld genoemd. Van Hall geeft in zijn “Flora voor Noord-Nederland” (1825) vier vindplaatsen, nl. het Haagse Bos, de Haarlemmerhout, buiten Utrecht en bij Leiden. In de “Flora Frisica” (1840) worden de bossen van Oldeberkoop genoemd en in de “Flora Noviomagus” (1848) de bossen van Ubbergen en Groesbeek. In de “Florae Groningae” (1825) wordt de Wintereik echter niet opgegeven. In de Schoolflora’s van Heukels wordt tot in de dertiger jaren de Wintereik zeldzaam genoemd en wordt betwijfeld of de gevonden exemplaren hier wel van nature groeien. In de latere uitgaven van deze flora, ook in die van 1956, is dit veranderd en wordt over de Wintereik gesproken als over een boomsoort die op de armere, droge zandgronden minder algemeen dan de Zomereik zou voorkomen. Hieruit blijken twee opvattingen over het voorkomen van Q. petraea. Volgens de oudere opvatting is de soort zeldzaam; ook ie oudere flora’s vermelden de Wintereik maar van enkele plaatsen in Nederland of in het geheel niet. Volgens de nieuwste opvatting is de soort in een belangrijk deel van Nederland vrij algemeen en komt zij natuurlijk voor. In de zomer van 1956 heb ik mij op instigatie van Prof. Dr. R. van der Wijk bezig gehouden met de eiken in Nederland. Ik kon in de provincies Groningen en Drente geen Wintereik vinden. In het Nederlandse materiaal van het Rijksherbarium en in een collectie, die Dr. Kruseman mij welwillend ter beschikking stelde, vond i ik 25 exemplaren van de Wintereik, benevens 11 bastaarden daarvan. Deze Wintereiken waren afkomstig van 20 verschillende vindplaatsen, die als volgt in vier groepen kunnen worden verdeelds 1. de duinstreek bij Den Haag; 2. het Gooi, de Utrechtse heuvels en de Veluwe; 3. het hoogterras van het Rijk van Nijmegen en 4. het uiterste puntje van Z.O.-Limburg.

Description: In 1935 zocht ik naar gallen in de omgeving van Denekamp. Ik zag een boer, die een houtwalletje, dicht begroeid met Zevenster aan het omspitten was. Twee exemplaren nam ik met een goede kluit mede naar Leersum. Zij werden in onze tuin uitgeplant. Die tuin was oorspronkelijk ongeveer 60 Jaar oud dennebos, tegen de tamelijk steile helling van de Utrechtse heuvelrug. Door het hoogste gedeelte loopt een berkelaantje en de begroeiing van het terrein bestaat behalve uit dennen uit eikjes, lijsterbes, sporkenhout en Prunus serotina. De bodem is dicht bedekt met Bochtige Smele.

Description: Verschenen: Heukels – Van Ooststroom, Flora van Nederland, 14e druk, bewerkt door Dr, S.J. van Ooststroom; 890 pag., 1038 afb.; Groningen, P. Noordhoff N.V. 1956, Prijs geb. f.11.50.

Description: Opnieuw valt er een vindplaats van het merkwaardige klavertje Trifolium micranthum te vermelden on wel de eerste op de Waddeneilanden. In mei van dit jaar trof ik op een ekskursie samen met de heer H. van Amstel op het eiland Vlieland dicht hij het dorp een rijke, hoewel vrij kleine vindplaats van T. micranthum aan. Op enige afstand van het dorp Oostvlieland bevinden zich in westelijke richting aan de Waddenkant van de weg enige kleine zandige kweldertjes. Op de hoogste plekken van deze kweldertjes bleek T. micranthum in massa voor te komen, samen met T. dubium Sibth. en diverse andere lage kruiden, waaronder Taraxacum erythrospermum, T. rubicundum en T. tortilobum. Reeds in habitus verschilde T. micranthum aanzienlijk van T. dubium. T. micranthum groeide meestal in min of meer cirkelvormige polletjes, waarvan de stengels stijf togen de bodem gedrukt lagen, zo stijf zelfs, dat bij het uitstoken der plantjes de stengels onmiddellijk naar beneden bogen, zoals men dat ook bij enkele andere planten (als Digitaria-soorten) kan waarnemen. Deze nieuwe vindplaats mag beschouwd worden als de eerste “goede” vindplaats in Friesland, daar de plant in 1923 door D. Hille Ris Lambers verzameld op bouwland bij Jorwerd stellig een daar toevallig terechtgekomen exemplaar zal betreffen.

Description: Tot voor kort werd in do Nederlandse flora’s naast S. aquaticus Huds. tevens S. erraticus Bertol. vermeld. De eerste soort wordt bij ons vrij algemeen aangetroffen op moerassige terreinen en in vochtige graslanden, terwijl de tweede zeer zeldzaam zou zijn op moerassige plaatsen en aan waterkanten. Na 1951 is S. erraticus uit de Nederlandse flora’s verdwenen, omdat men thans meent dat de soort niet hij ons voorkomt. In de flora’s van Heukels – bewerkt door Dr. S. J. van Ooststroom – die na 1951 zijn verschenen, wordt in de plaats van S. erraticus de var. pennatifidus Gren. et Godr. van S. aquaticus onderscheiden. Daarbij wordt dan ook vermeld, dat deze variëteit dikwijls voor S. erraticus is aangezien. In de nieuwe druk van de flora van Heimans, Heinsius en Thijsse is de naam S. erraticus vervangen door S. barbaraeifolius Krocker. Deze verschillende opvattingen zijn een gevolg van de omstandigheid, dat zich ten aanzien van de omgrenzing van S. aquaticus, S. barbaraeifolius en S. erraticus moeilijkheden voordoen.

Description: Trifolium ornithopodioides Deze soort, waarvan de in het Rijksherbarium en in het herb, van de Kon. Ned. Botanische Ver, aanwezige exemplaren dateren van 1878 (tussen Alkmaar en Bergen), 1879 en 1880 (Oostkapelle, Walch.) en 1903 (Vlieland) werd op 19 mei 1957 door A. de Visser teruggevonden in het vroon ten N. van de Vroonweg in de gem. Vrouwenpolder, Walch.

Description: Naar aanleiding van het artikel over Quercus petraea in het Corr. bl. no. 4 zend ik u hierbij een kopie van de Belgische verspreidingskaart, omdat daar m.i. wel een en ander uit af te leiden is, dat ook Nederland aanbelangt: 1. Bij bet massale verspreidingsgebied ten Z. van de lijn Samber-Maas (de leemten daarin duiden eer op onvoldoende prospectie dan wel op bet ontbreken van de soort) sluit bet Nederlandse gebied in Z.-Limburg volkomen natuurlijk aan. 2. N.W. van Samber en Maas volgt een gebied met meer open verspreiding (de witte vlek in E6 – E7 – F5 – F6 – F7 beantwoordt, aan het haast boomloze Haspengouw), waarvan men logisch veronderstellen mag, dat het zich voortzet in O.-Noord-Brabant en Limburg ten W. van de Maas. Vgl. de aanduiding op ons kaartje in A6.25 = Oisterwijk, omgeving van Amsens Ven, 1.9-56, Dr. L. Delvosalle, Brussel (tijdens gezamenlijke excursie KNBV – SRBB). volgt het voorpostengehied, waartoe wellicht ook de Nederlandse vindplaatsen Bergen-op-Zoom en Lieshos kunnen gerekend worden. N.B.: geen enkele kindplaats in het vlakke gedeelte van Vlaanderen en ook niet in de duinen. Het gehele verspreidingsbeeld in België stemt zeer goed overeen met wat over de verspreiding van deze soort gezegd wordt in Meusel, Vergleichende Arealkunde: südeuropäisch-montan-mitteleuropäische Art mit atlantisch-zentraleuropäische Ausbreitungstendenz.

Description: Enige tijd geleden werden ons door Prof. Dr. Docters van Leeuwen een aantal Veronica-planten gezonden met gallen van Gymnetron villosulum Gyll., met het verzoek, uit te maken, welke exemplaren tot V. anagallis-aquatica L., welke tot V. catenata Pennell behoorden. Het bleek, dat alle gezonden planten tot de laatste soort moesten worden gerekend. Wij hebben toen het materiaal van deze twee soorten, dat in de collectie van de Kon, Ned. Botanische Vereniging en in die van het Rijksherbarium aanwezig is, nader bestudeerd, en kwamen tot de verrassende ontdekking, dat geen enkel der daarin aanwezige exemplaren van V. anagallis-aquatica door de gal aangetast was en dat deze uitsluitend bleek voor te komen op V. catenata, Daar bovengenoemde herbaria een rijk materiaal van beide Veronica-soorten bevatten, waarbij ook talrijke planten met gallen voorkomen, lijkt het ons zeer waarschijnlijk, dat de gevonden regel algemene geldigheid bezit; als dat zo is, zouden we dus in het al of niet voorkomen van de gal een nieuw onderscheidingskenmerk tussen deze beide soorten gevonden hebben, in die zin, dat als we een plant vinden, die door de gal aangetast is, we met zekerheid zouden kunnen zeggen, dat ze tot V. catenata behoort. Wij zouden de Nederlandse floristen willen verzoeken, in het komende seizoen extra aandacht te willen schenken aan dit probleem, en ons van hun bevindingen op de hoogte te stellen. Mocht iemand, in tegenstelling met de door ons gevonden regel, de gal op Veronica anagallis-aquatica aantreffen, dan houden wij ons voor toezending van het materiaal zeer aanbevolen.

Description: Nabij de Waalbrug naar Zaltbommel ligt aan de noordelijke Waaldijk het oude slot Waardenburg; bij Neerijnen ongeveer 2 km oostelijker een landhuis van wat jonger datum. Het gebied ertussen en er omheen vormt oen aaneengesloten uitgestrekt landgoed met grienden, boomgaarden, oranjerie, moestuin en veel opgaand bos, het grootste deel niet voor het publiek toegankelijk. Speciaal het gebied hij Neerijnen biedt de florist, die toestemming krijgt er eens rond te kijken, menige verrassing. Niet zozeer wat de oorspronkelijke flora betreft, als wel wat men in Friesland noemt “stinsenplanten”, planten die er in elk geval tientallen jaren, mogelijk een paar eeuwen geleden zijn uitgezet en zich weten te handhaven of zelfs uit te breiden.