ALBERT

Description: Mr. J. C. VAN DER MEER MOHR, Zoologist at the Deli-Station at Medan (Sumatra), has in 1926 and in August and December 1927 collected at Pulau Berhala 37 species and one variety of Decapod Crustacea and a variety of Gonodactylus chiragra (Fabr.); these species are described in this paper. As far as I am aware, the carcinological fauna of this islet was still entirely unknown.\nThe collection contains a new species of the genus Litocheira Kinahan, besides a new variety of Gonodactylus chiragra among the others that are in the main common indo-pacific forms, two well-preserved males of the rare Grapsus gracilipes H. M.-Edw. and one fine specimen of Alpheus splendidus Cout., also a rare species, should especially be mentioned. Furthermore this paper contains interesting remarks about a species of Pinnotheres from the shells of Arca granosa, collected at Indramajoe (Java), and, finally, detailed descriptions of Litoch. integra (Miers) and Litoch. subintegra Lanch., species which were still imperfectly known. Besides the species here described, also Menaethius monoceros (Latr.) and Panulirus versicolor (Latr.) are found at Pulau Berhala.

Description: Die Ophiuriden-Sammlung des Naturhistorischen Reichsmuseums in Leiden, von der wir in der vorliegenden Mitteilung ein Verzeichnis geben, umfasst zwar keine neuen Formen, doch ist sie nicht ohne Interesse, da viele bereits bekannte Formen von neuen Fundorten darin enthalten sind.\nDie \xc3\xbcberwiegende Mehrzahl der Exemplare stammt aus dem ostindischen Archipel. Ferner ist Material vorhanden aus dem roten Meer (Djeddah), dem indischen Ocean (Mozambique), Nordatlantischen Ocean (Cap Cod, Fundy Bai, Massachussetts-bai, Gr\xc3\xb6nland, Holl\xc3\xa4ndische K\xc3\xbcste), Westindien (Haiti, Cura\xc3\xa7ao, Florida), Mittelmeer (Genua, Neapel, Algier), Cap der guten Hoffnung, endlich aus dem Pacific (Sandwich-Inseln, Californien, Neu Seeland, Japan).\nVon seltenen Formen sind zu nennen Trichaster elegans Ludw. und Ophiarachna mauritensis de Loriol.\nReichliches Vergleichsmaterial liegt vor von Ophiothrix longipeda (Lam.) und punctolimbata v. Martens; ferner von Ophiocoma scolopendrina (Lam.), Ophiocoma scolopendrina var. erinaceus (M\xc3\xbcll. & Trosch.) und var. schoenleini (M\xc3\xbcll. & Trosch.). Bei diesen viel umstrittenen Formen haben wir die umfangreiche Speciallitteratur zu Rate gezogen und glauben zur Kl\xc3\xa4rung des Systematik Einiges beigetragen zu haben. In bezug auf das System der Ophiuriden haben wir uns von neueren Arbeiten vor allem an die Publikationen von Clark (4), Koehler (8, 10), Matsumoto (18) und Mortensen (19) gehalten.\nDas Material ist zum gr\xc3\xb6sseren Teil in Alkohol conserviert. Die mit einem Sternchen bezeichneten Exemplare sind Trockenmaterial. Das Siboga-Material ist durch Prof. R. Koehler determiniert.

Description: In zahlreichen fr\xc3\xbcheren Mitteilungen (2, 4, 5, 7) habe ich bereits auf die Bedeutung der Anomalien in der Ausbildung des Gastrovascularsystems der Rhizostomeen f\xc3\xbcr die Erkenntnis der Phylogenie hingewiesen. Anomalien sind bei den Rhizostomeen nichts seltenes. Oft ist das Gastrovascularsystem nicht in allen Sektoren eines Exemplares gleichm\xc3\xa4ssig entwickelt. Manche zeigen das normale Verhalten, andre eilen in der Entwicklung voraus, andre bleiben dagegen zur\xc3\xbcck. So kann man gelegentlich bei einem einzigen Exemplar eine ganze Reihe von Entwicklungsstufen des Gastrovascularsystems feststellen, die bei anderen Genera zeitlebens festgehalten werden. Das ist besonders wichtig bei jenen Formen, \xc3\xbcber deren Ontogenie wenig oder nichts bekannt ist.\nGelegentlich der Beschreibung einiger Entwicklungsstadien von Rhizostoma octopus (7) habe ich neuerdings die Notwendigkeit des Studiums der Anomalien des Gastrovascularsystems erkannt. Da Entwicklungsstadien selbst bei einer im adulten Zustande so leicht erlangbaren, in unseren Gew\xc3\xa4ssern so h\xc3\xa4ufigen Form nur sehr schwer zu erhalten sind, ist man f\xc3\xbcr phylogenetische Speculationen auf das Studium der Anomalien geradezu angewiesen. Die Hauptschwierigkeit derartiger Untersuchungen, die Verf\xc3\xbcgung \xc3\xbcber reichliches Material, besteht hier nicht, w\xc3\xa4hrend dies bei den meisten tropischen Formen wohl der Fall ist.\nVon den 3 Scapulaten-Genera ist die Entwicklung von Rhopilema ganz unbekannt; von Rhizostoma kennt man nur einzelne Stadien (Floresca-, Lychnorhiza-Stadium). Am genauesten ist die Entwicklung von Stomolophus bekannt, wo eine ganze Reihe aufeinanderfolgender Stadien nachgewiesen werden konnte (3). Es ergab sich die Aufgabe, nunmehr auch bei Rhizo-

Description: De rups van den \xe2\x80\x9eKanarievlinder" (Hileud hoeis) is donker bruin met lichtere zijstrepen, de eerste lichaamsring en de naschuivers rood, voorts eene serie van dorsale bulten met witte haren begroeid. Pooten bruin.\nDe lengte bedraagt ongeveer 45\xe2\x80\x9450 mM. Behalve aan kanarie kunnen de rupsen zeer schadelijk zijn aan advocaat, mangga, kaneel en kina (DAMMERMAN). Zij spinnen fraaie goudkleurige, mazige cocons, waarin de pop zichtbaar ligt.\nDe rups van C. andrei Jord. is geheel anders; dorsaal appelgroen, ventraal iets donkerder met laterale geelgroene lengtelijn onder de stigmata, groenachtig bruinen kop, kleine roseroode dorsale wratjes, waarop donkere haren. Op den laatsten ring staat dorsaal een vleezig uitsteeksel met een geel wratje. De geheele oppervlakte met witte puntjes; de achterste, anale ring bruin. De rupsen laten zich in koudere streken gemakkelijk opkweeken met bladeren van kersen, appelen enz.\nGen. 2: Loepa Moore.\nLoepa, Moore, Cat. Lep. Mus. E. I. C. II, p. 399, (1859). Hamps., Faun. Br. Ind. Moths I, p. 25, (1892). Seitz, Grossschm. d. Erde X, p. 505, (1926).\nType: L. katinka Westw.\nGeogr. verspr.: Centraal- en West-China, Voor- en Achter-Indi\xc3\xab, Sumatra, Java en Celebes.\nIn tegenstelling met het voorgaande genus, zijn de voorvleugels niet sterk sikkelvormig, doch wel lang uitgetrokken en vrij smal met afgeronde apex. De buitenrand is bij het \xe2\x99\x82 binnenwaarts gebogen; daarentegen bij het \xe2\x99\x80 niet of zelfs meer buitenwaarts. Achtervleugels bijzonder afgerond

Description: Die kleine Scyphomedusen-Sammlung aus dem Zoologischen Museum in Amsterdam, \xc3\xbcber welche hier kurz berichtet wird, enth\xc3\xa4lt keine neuen Formen. Sie ist jedoch bemerkenswert, weil einzelne bekannte Medusen in zahlreichen Exemplaren vorliegen, die sonst stets nur vereinzelt in den Sammlungen vertreten sind, ferner weil einige seltene Formen darin enthalten sind. Vergleichsmaterial, mehr oder minder reichhaltig, von Thysanostoma thysanura Haeck., Crambione mastigophora Maas und Acromitus flagellatus Stiasny bot Gelegenheit, Anomalien dieser Medusen zu untersuchen.\nVon selteneren Formen sind in der Sammlung enthalten Tamoya alata Reynaud, Netrostoma typhlodendrium Schultze und Cephea cephea Forsk\xc3\xa5l.\nDas interessanteste Objekt ist die nur wenig bekannte Lorifera flagellata Haeckel, die ich bisher identisch gehalten habe mit Acromitus flagellatus.\nAuf Grund der Untersuchung des vorliegenden Objektes bin ich zum Ergebnis gekommen, dass beide Medusen generisch und specifisch von einander verschieden sind.\nVon Catostylus tagi (Haeck.) mit dem Verbreitungsgebiet atlantische K\xc3\xbcste von Portugal bis zur Congo-M\xc3\xbcndung ist in der Sammlung ein Exemplar aus West-Indien enthalten, was bemerkenswert ist, da diese Meduse ausserhalb des genannten Gebietes nur einmal, bei Panam\xc3\xa0, an der pacifischen K\xc3\xbcste Mittelamerikas, nachgewiesen wurde.\nDie \xc3\xbcberwiegende Anzahl Medusen entstammt der Sammlung von M. M. WILLEMSZ GEEROOMS aus Ambon, einzelne Exemplare sind von Sabang (G. HERMAN), von Flores (V. D. SANDE), Semarang (P. BUITENDIJK), Nias (KLEIWEG DE ZWAAN), ferner von St. Louis (Westafrika,

Description: This genus was established by Dr. P. BLEEKER in 1874 1) for fishes belonging to the phalanx Sicydiini having the caracteristics: \xe2\x80\x9eDentes intermaxillares stipitati apice clavati obtusi, inframaxillares serie interna parvi aequales, serie externa aciculares. Maxilla inferior cirris nullis. Squamae capite et trunco antice nullae, lateribus 40 circ. in serie longitudinali. B. 4. D. 5\xe2\x80\x9410 vel 11. A. 11 vel 12.\nSp. typ. Sicydium gymnauchen BLKR." (Bleeker l. c. p. 314).\nAfterwards in 1876 BLEEKER 2) gives the following description of this genus: \xe2\x80\x9eCorpus subelongatum vel elongatum squamatum, capite obtuso alepidoto, maxilla inferiore non cirrata. Dentes, intermaxillares mobiles uniseriati stipitati apice clavati obtusi, inframaxillares biseriati serie interna parvi serie externa labiales. Squamae capite, nucha et regione thoraco-ventrali nullae, trunco ctenoideae 40 circ. in serie longitudinali. Pinna caudalis truncato-emarginata. B. 4. D. 5 vel 6\xe2\x80\x941/9 vel 1/10. A. 1/10 vel 1/11.\nRem. Le genre Microsicydium se distingue, dans le groupe des Sicydiini, par les caract\xc3\xa8res combin\xc3\xa9s d\'\xc3\xa9cailles cteno\xc3\xafdes ne s\'\xc3\xa9tendant pas en avant jusque dans la r\xc3\xa9gion nucho-thoracique, par l\'absence de barbillons et de canines, par les dents intermaxillaires en forme de massue et par la caudale \xc3\xa9chancr\xc3\xa9e. Je n\'en connais qu\'une seule esp\xc3\xa8ce, dont je poss\xc3\xa8de plus de trois cents individus, mais dont le plus grand ne mesure pas tout \xc3\xa0 fait quatre centim\xc3\xa8tres". (Bleeker l. c. p. 284).\nDr. A. G\xc3\x9cNTHER 1) held the subgenera Sicydium GILL and Sicyopterus GILL united under the genusname Sicydium C. & V. In the same way Mr. W. R. OGILVIE-GRANT 2) unites Sicydium and Sicyopterus of GILL,

Description: De fossielen van ons strand hebben slechts zelden tot onderwerp van studie gediend. Inderdaad hebben deze, op secundaire ligplaats gevonden voorwerpen voor den palaeontoloog en den geoloog slechts weinig waarde, temeer waar de verplaatsing van materiaal langs het strand vrij groot schijnt te zijn en niet voldoende is onderzocht, zoodat zich de oorspronkelijke herkomst dezer voorwerpen niet laat bepalen.\nDesondanks meen ik vooral den malacoloog met deze opsomming van dienst te kunnen zijn; men krijgt dit fossiele materiaal vaak met recente voorwerpen tesamen in handen, en daarbij geeft het gemakkelijk aanleiding tot vergissingen. Met een zelfs oppervlakkige kennis dezer fossielen worden vele moeilijkheden ontgaan. \'s Rijks Museum van Natuurlijke Historie beschikt thans over een tamelijk omvangrijke verzameling dezer fossielen, die in hoofdzaak afkomstig is van Jhr. W. C. VAN HEURN en in den laatsten tijd is aangevuld, vooral dank zij de hulp van Mej. M. J. DE GRAAG en de heeren A. L.\nBRANDHORST en B. HUBERT. Uiteraard is deze collectie nog verre van volledig, aangezien alle plioceene en wellicht een deel der mioceene Mollusca te verwachten zijn; bovendien resten mij nog eenige problematica.\nOnderstaande lijst bevat alleen die soorten, die niet meer recent voorkomen, het is n.l. niet met zekerheid uit te maken dat een exemplaar fossiel is indien de soort nog op onze kust leeft. Voorts heb ik vindplaatsen alleen opgegeven voorzoover de soorten niet uitsluitend op Walcheren werden verzameld.\nTectura virginea M\xc3\xbcll.\nGlyphis graeca L.

Description: \xe2\x80\x9eThe two codes have been a great help in stabilizing nomenclature. Experience has shown, however, that they lack definiteness in directing the application of names ...\xe2\x80\x9d (HITCHCOCK in Am. Journ. of Bot. May 1921 p. 251). \xe2\x80\x9eA harmonizing of the two codes appears to be impossible, if it is maintained that the International Rules cannot be modified in any essential, but only added to or interpreted. This is the belief in some quarters \xc2\xb9), but I find no confirmation of this in the Rules themselves and it is contrary to the spirit of codes and laws in general. They should be modified to accord with the consensus of botanical opinions \xc2\xb2). Otherwise they will be gradually abandoned.\xe2\x80\x9d (H. in Br. Journ. of Bot. Nov. 1922 p. 318; the same opinion is uttered by WILLMOTT on p. 196, and by SPRAGUE in J. of B. 1924 p. 197).

Description: In a preliminary work: \xe2\x80\x9eA critical Revision of the genus Aristida\xe2\x80\x9d, I have given a review of all the hitherto described species of this genus with the citation of the literature, the exact copies of the authentic descriptions and the figures of the spikelet-characters, taken from the type specimens so far as I could locate them. In many cases it was necessary to enter into critical observations, because the nomenclature and the ideas found in the different manuals are exceedingly entangled. The Revision, although very important for botanists who wish to know the exact data of a fixed species, is not to use if we wish to determine an arbitrary plant of our genus, therefore we must have a monograph and I indicated already that it was my intention to write such a work. I must however observe that this work differs somewhat from other monographs and that it is in the first place a practical manual to the knowledge of this very difficult genus. It contains descriptions of all the species I have accepted as valid and keys for their determination. I was therefore obliged to omit in this work all the data already given in the Revision and to take into consideration that, with this monograph before us, we must, after being somewhat familiar with the genus and the different characters, without great difficulties, get a clear idea of it and with the keys before us find the name of a specimen belonging to our genus. It is therefore advisable to read the chapter where I have treated the different characters used for the limitation of the species. Anatomical characters are for practical reasons not taken up in the keys. No attempt is made to bring the allied species together in groups, because such groups are not easy to limit and the habit of such groups is scarcely to explain in a key. The keys to the species of each section are thus entirely artificial. On the other hand there are in our genus many very striking morphological characters of great constancy we can use with profit in the keys to recognize the species. American authors have divided the sections of a genus they studied, into minor groups, each group received a name, which was the plural of the most characteristic species of the group. In our genus we can give the names of \xe2\x80\x9eripariae, cognatae, adscensiones"" purpurascentes, to the groups containing all the allies of Aristida cognata, purpurascens riparia, etc. The monographer recognizes these different groups often by indefinite characters of growth, colour or habit in general. I have therefore not accepted in this work the method of American botanists.\nAristida is indeed a very difficult genus, not because the characters of the plants are difficult to understand, but because all the characters were taken hitherto \xe2\x80\x94 and there was no other way \xe2\x80\x94 from dried specimens, which are often damaged in course of time. I found an enormous diversity in the genus Aristida and although I studied about 15000 specimens, I could not expect to settle the characters definitively. No attention was given by taxonomists to the numerous intermediate forms, and hybrids were never observed or indicated in the literature of our genus. I am convinced that these hybrids occur in greater abundance than I have hitherto found in the different herbaria. For the knowledge of our genus in the future, agrostologists must study the species in the field and also by cultivation. Field study is very important when different species grow together and we can study and collect the intermediate forms. This was already done accidentally by some famous collectors, but no attention was given to the facts. Cultivation is also very important, not only to know somewhat more about the constancy of different characters, but also because we get quite undamaged specimens at our disposal. We know that the glumes and the awns are very fragile in our genus and that it is not always possible to give the different exact data of a species from herbarium-specimens. The different characters of the glumes and awns are in the future to verify with the living specimens.

Description: Fam. 8: LASIOCAMPIDAE.\nLasiocampidae, Hampson, Faun. Br. Ind. I, p. 402, (1892). Gr\xc3\xbcnberg, Seitz, Grossschm. d. Erde X, p. 391, (1914).\nMeest groote, sterke, ruige vlinders met bruine vleugelteekening.\nPalpen dik behaard, groot, vooruitstekend; zuiger niet ontwikkeld; oogen vrij klein; antennen tamelijk lang dubbel gekamd bij beide sexen. De pooten gewoonlijk met slechts kleine terminale paren sporen en sterk behaard. Het voorhoofd en de thorax in den regel sterk behaard. Het aderstelsel sterk, vrij constant; in den voorvleugel zijn de aderen 1a en 1b niet met elkaar gevorkt, 1c zeer zelden aanwezig; de cel klein met sterke discocellularis; de aderen 6 en 7 vanaf den bovenhoek, 9 en 10 steeds gesteeld. De achtervleugel met 2 anale aderen; 6 en 7 dicht bij de basis ontspringend; 8 gekromd en dikwijls 7 rakend of daarmede door een klein dwarsadertje verbonden, waardoor een praecostale cel ontstaat; accessorische adertjes doorgaans ontwikkeld. Frenulum afwezig.\nDe rupsen zijn sterk behaard, met eigenaardige laterale haren aan de eerste segmenten en vaak ook met dorsale haarbosjes op de voorste segmenten. De haren beschermen door hunne mechanische en chemische werking de rups zoowel als de pop, want de haren worden in het spinsel ingeweven.\nDe \xe2\x99\x80\xe2\x99\x80 vliegen zeer weinig en houden zich meest verborgen, terwijl de \xe2\x99\x82\xe2\x99\x82 zeer bewegelijk kunnen zijn. Sterk sexueel dimorphisme komt ook bij deze familie voor, evenals sterk verschil in grootte bij exemplaren van dezelfde soort. Enkele soorten vliegen ook wel overdag.\nDeterminatietabel voor enkele genera: