ALBERT

Description: Protium Pullei Swart n.sp. Arbor circ. 12 m alta. Ramuli robusti 4 mm diam. teretes glabri fusci lenticellis oblongis ferrugineis muniti. Folia trifoliolata 17 (16—21) cm longa glabra, petiolis robustis semiteretibus 4.5 cm longis basi incrassatis demum transverse rimosis, petiolulis semiteretibus robustis utrinque subincrassatis 1 cm longis sed terminalibus 2.25 cm longis, foliolis oblongo-ellipticis II (7.5—13) cm longis 5 (3.75—5.5) cm latis, apice abruptius acuminatis, acumine sublineari 8 (5—10) mm longo 2.5 (2—3) mm lato, basi cuneata, margine integro, coriaceis utrinque nitidis laevibus supra glaucescentis infra viridis, nervis secundariis utrinque II, nervis prim. et sec. utrinque prominentibus. Inflorescendae axillares breves pauce ramosae pauciflorae circ. 1 cm longae. Ramuli teretes striati cum pedicellis teretibus flore aequilongis bracteis bracteolisque triangularibus obtusis densiuscule puberulis. Flores 5-meri glabri. Calyx cupuliformis lobis oblongo-triangularibus acutis tubo aequilongis. Petala valvata oblongo-triangularia acuto apiculo inflexo carnosa. Stamina 10. Discus 10-lobis glaber. Pistillum glabrum, ovario late ovoideo stigmate 5-lobo coronato. Type: Maguire 24784 in herb. NY, 17 Sept. 1944, Suriname, Tafelberg, mixed transition high-low bush, 5 km S.W. of Savanna I.

Description: Zeer geachte Toehoorderessen en Toehoorders, Bij het beginnen van een wetenschappelijk onderzoek zal meestal degene die zich daaraan gezet heeft, allereerst het antwoord dienen te vinden op enkele fundamentele vragen. Zijn deze primaire vragen beantwoord, dan is de weg gebaand voor verder onderzoek en voor algemene theoretische beschouwingen. Deze fundamentele vragen zijn echter niet voor elke onderzoeker en ook niet voor elk onderzoek in een zelfde tak van wetenschap steeds gelijk. Dit hangt af van vele factoren, zoals: uiteindelijk doel van de studie, aard van het materiaal, geaardheid vooral van de onderzoeker, enz. Vandaag wil ik met U behandelen de hoofdvragen, die zich bij mij, voor de aan mij toevertrouwde onderdelen van de botanie steeds op de voorgrond plaatsen en de wijze waarop ik die beantwoorden pleeg te interpreteren voor het verdere onderzoek. Hierdoor zal ik tevens de gelegenheid hebben, om aan te stippen in welke richting wij op het gebied van de bijzondere plantkunde en de plantengeografie nog onderzoekingen kunnen verrichten, die ons inzicht in het geheel aanmerkelijk kunnen verruimen. Voor ik met mijn eigenlijke onderwerp begin, moet ik toch iets zeggen over wat „bijzondere plantkunde” is. Ik zal er niet te veel over uitweiden, daar, zoals Koningsberger en Reinders in het voorwoord van het eerste deel van het Leerboek der Algemeene Plantkunde terecht opmerken, de scheiding tussen „algemene” en „bijzondere” plantkunde uiteraard onscherp is. Volgens de letter van de gebruikelijke terminologie zou eigenlijk alles wat niet „algemeen” is thuis horen onder de bijzondere plantkunde. Zover wil ik niet gaan, want dat zou mijn taak wel heel omvangrijk maken en afgezien van het feit dat het buiten mijn kunnen zou komen te vallen, denk ik ook dat mijn collega voor de algemene plantkunde ernstige bezwaren zou maken indien ik datgene van de plantenphysiologie dat zeker niet algemeen is te noemen, voor mijzelf zou gaan opeisen. Ik wil daarom beginnen de physiologie, hoe bijzonder deze hier en daar ook moge zijn, maar onmiddellijk in zijn geheel bij de algemene plantkunde te plaatsen. Voor de rest zou ik mijn bovengenoemde definitie, dus „bijzonder” is alles wat niet „algemeen” is, in grote trekken willen volgen, met dien verstande dat ik mij natuurlijk wil houden aan de veelal gebruikelijke taakverdeling, zodat b.v. de „algemene” morphologie en anatomie van de Angiospermen, die in feite in het plantenrijk als geheel, „bijzonder” is, bij de „algemene plantkunde” wordt ondergebracht. De speciale en vergelijkende morphologie van deze groep reken ik echter zeer zeker tot de mij toegewezen tak van wetenschap. Ook de afgrenzing met de genetica is niet scherp. Indien men elk onderzoek waarbij niet uitsluitend op het phaenotype maar ook op het genotype gelet wordt, tot de genetica wil rekenen, dan zal de betrekkelijk jonge experimentele plantensystematiek of biosystematiek geen deel kunnen uitmaken van de bijzondere plantkunde. De genetici zullen het mij wel niet euvel duiden, dat ik ook deze tak van onderzoek laat staan bij de bijzondere plantkunde, waaruit zij is voortgekomen en waarvoor zij van zoveel betekenis is.

Description: Xylopia surinamensis R. E. Fr. n. sp. — Ramuli novelli dense aureo-ferrugineo-sericei, vetustiores plus minus glabrescentes et cortice densissime lenticellifero punctato vestiti; internodia 0,5—1 cm longa. Foliorum petiolus sericeo-tomentosus, 5—7 mm longus; lamina rigida, anguste lanceolata, basi rotundato-truncata, apicem versus sensim longeque attenuata, summo apice obtusa, supra ab initio glaberrima sed densissime verruculoso-punctata, subtus dense argenteosericea, 8—11 cm longa et 2—2,5 cm lata; costa supra valde impressa glaberrima, subtus prominens teres; nervi secundarii cum venulis vix conspicui. Flores in inflorescentiis densis nonnulli; bracteae numerosae, late ovatae, 1,5—2 mm longae. Sepala fere omnino coalita, calycem cupuliformem semiglobosum argenteo-sericeum 2—3 mm altum et 5—6 mm latum formantia. Petala exteriora linearia obtusa, extus argenteo-sericea, circ. 13 mm longa et 2 mm lata, prope basin subito dilatata; interiora linearia, acuta, quadrangulari-prismatica, utrinque cinereo-puberula, 12 mm longa et 1—1,2 mm crassa. Staminum filamenta 0,2 mm longa; antherae circ. 1 mm longae, locellatae, connectivi discus glaber; stamina exteriora plus minus sterilia. Pistilla numerosa (fere 30); ovaria dense sericea, circ. 1 mm longa, styli 1 mm et stigmata 1 mm longa. (Fructus ignotus). Suriname: Boschreserve, Sectio O (florifera Junio 1944. — Wood Herbarium Surinam No. 139). Typus speciei in Herb. Utrecht).

Description: Dames en Heren, In een universitair blad kwam onlangs de mededeling voor, dat aan een hoogleraar, die zich in dezelfde moeilijkheid bevindt als ik, nl. dat hij in de loop van deze cursus 70 jaar is geworden, een afscheidscollege zou worden aangeboden. Ik vond dat een sympathiek plan. Als men met college geven, ondanks de daaraan verbonden bezwaren, de 70-jarige leeftijd heeft gehaald, is het werkelijk geen overbodige weelde dat een ander de taak voor deze laatste keer van hem overneemt.

Description: It is the fate of most historic personalities that in the course of time their work sinks almost completely into oblivion, and that the few lingering reminiscences of their achievements are transmitted to later generations in the form of second- or third-hand quotations, usually mixed with more or less anecdotic episodes from their life. It must be admitted that LINNÉ occupies in this respect a comparatively favourable position, for most educated people will remember that they heard in their school days of at least three things which are credited to him, in the first place that he produced a classification of the plant kingdom which is based on the number of stamens and carpels, the so-called sexual system, in the second place that he was the first who consistently applied the binomial nomenclature, i.e. the custom to designate an organism by a combination of two names, viz. a generic and a specific one, and thirdly that he was the originator of the pronouncement “Species to numeramus quot diversae formae in principio sunt creatae” (We count so many species as in the beginning different forms were created). Other achievements of LINNÉ may have been of greater importance, but it are these three things for which he is most generally remembered. The pronouncement quoted above, which means that the groups of individuals which form the species are descended from ancestors that owed their origin to an act of creation, derives its historic importance from the part it played in the debates on the theory of evolution. As it implies that the species are constant, it became the watchword of the antagonists. It is, however, rather strange that this pronouncement has so often been quoted, for it is found in LINNÉ’s earlier works only, and was in the later ones replaced by another statement that flatly denies the constancy of the species.

Description: Erismadelphus Mildbr. is remarkable because it is the only African genus of the Vochysiaceae, a family represented in tropical America by no less than 5 genera and 180 species. Erismadelphus was discovered in 1913 by Prof. J. MILDBREAD and has hitherto been represented by only one species: E. exsul Mildbr. Recent examination of the African collections has, however, revealed the existence of two other taxa. Unfortunately the type of E. exsul (Mildbraed s.n. from Elon, French Cameroons) was destroyed at Berlin during the 1939-45 war and no duplicates or cotypes are known to exist. In response to an enquiry Prof. MILDBREAD, to whom we are very grateful, informed one of us that in his view Corbisier 1362 from Eala in Belgian Congo was identical with his original type. Prof. MILDBRAED and KEAY have, in fact, together examined Corbisier 1362 in the Herbarium of the Jardin Botanique de l’Etat at Bruxelles through the courtesy of Prof. ROBYNS. Duplicates of Corbisier 1362 are at Kew and Paris, they agree in every respect with MILDBRAED’s original description and figure and we therefore propose that this specimen be adopted as the neotype (lectotype).