ALBERT

Description: A description is given of the activity of the thyroid and of the pituitary gland during the development of the gonopodium in the viviparous Cyprinodonts Lebistes reticulatus (Peters), Xiphophorus helleri (Heckel) and Xiphophorus maculatus (G\xc3\xbcnther). During this process the thyroid gland and the glandular lobe (lobus anterior and lobus intermedius) show a gradual increase in activity. This activity was in general most pronounced in Lebistes reticulatus (Peters) and weakest in Xiphophorus maculatus (G\xc3\xbcnther). This increase in activity suggests that the developement of the gonopodium is probably regulated endocrinally.\nFor the determination of the state of thyroid and pituitary activity use was made of the quotients d/n and D/n (Lever, 1948 and 1950; cf. Lever, Miltenburg and Van Oordt, 1949, and Stolk, 1951 c, 1956 g, 1957 b and 1958 b) and the quotients ch and cs (Stolk, 1954, 1955 a, 1956 a, 1956 c, 1956 d, 1956 e, 1956 f, 1957 a, 1958 a and 1958 b), respectively, and moreover of the nucleus size, the mitotic activity, the nucleus structure, the chondriome and the Golgi apparatus.

Description: The systematic position of the western hamster, Cricetus cricetus canescens, has been a subject of discussion and criticism ever since NEHRING (1899, pp. 1\xe2\x80\x942) described the hamster occurring in Belgium west of the Meuse as a separate variety. The present paper is a new effort to throw more light on the interesting question concerning the systematic characters by which the western hamster can be distinguished from the typical form described from central Germany. For a better understanding of the present study a brief survey of the main points in the historical development of this problem follows here.\nAccording to NEHRING the main characters in which his new variety, Cricetus vulgaris var. canescens, differed from the typical form, were: (1) the dark mouse-greyish colour of the dorsal surface, (2) the less intensive black colour of the ventral surface, (3) the smaller size, and (4) the presumably larger ears. It is to be noted, however, that NEHRING based his description merely on two stuffed skins from the neighbourhood of Fexhe-Slins, Belgium, which he compared with specimens from Saxony and Brandenburg.

Description: The result is given of a complete census of the breeding population of the White Stork (Ciconia ciconia) in the Netherlands, performed during the year 1956. The results of the census of 1950 and 1955 have been published in Beaufortia 5 (45), April 15, 1955: 23\xe2\x80\x9442, and 5 (52), March 24, 1956: 101\xe2\x80\x94115.\nThe result of the census 1956 shows a less alarming picture than that of 1955. The number of nests occupied by pairs increased to 65 (57 in 1955)\xc2\xb9). The number of young fledged increased to 95 (94). However, three newly fledged young perished in the neighbourhood of their nests, so that the ultimate breeding result of the species in 1956 is somewhat less than in 1955. The number of nests on which breeding occurred was higher than in 1955. From 65 (57) nests occupied by a pair of birds breeding occurred in 44 (36) cases. The very unfavourable weather might have influenced the relatively bad results. The storks arrived considerably later than in other years.\nNevertheless the sharp decrease which could be observed after 1950 seems to have come to a stop. The White Stork in the Netherlands lives at the border of its breeding area and population fluctuations have to be considered in this connection as far as even expecting the vanishing of the species from the Netherlands fauna at all. Everything is done at present to prevent the loss of the White Stork from this country. The Netherlands Society for the Protection of Birds has started an action for erecting new nesting sites. Well-known investigations in Bavaria have shown the density of the population to increase by this way. It has yielded some results in the Netherlands too. Six new nests have been occupied by pairs or solitary birds and on two of these nests young have been raised of which 7 fledged. In the present paper all nests are renumbered and the numbers of the 1950 census are given in parentheses. Where this number is failing the nest has been occupied after 1950 or 1955. Nests marked by + were occupied by a pair of birds but no young birds were raised. The number of young storks fledged is indicated by a figure. A summary of the results and a comparison with 1950 and 1955 is given in the tables 9, 10, and 11. The number of eggs and young storks which got lost by fighting on the nests and the number of nesting sites lost since 1950 are given on page 192.

Description: Whereas in fishes several osteomas (Bell, 1793; Gervais, 1875; Bland-Sutton, 1885 ; Plehn, 1906 ; Schroeders, 1908 ; Fiebiger, 1909 ; Williamson, 1913 ; Beatti, 1916 ; Kazama, 1924 ; Sagawa, 1925; Williams, 1929; Takahashi, 1929; Thomas, 1932, 1933; Luck\xc3\xa9 and Schlumberger, not published, see the publication of Schlumberger and Luck\xc3\xa9, 1948) and some osteosarcomas (Wahlgren, 1873 ; Murray, 1909 ; Williams, 1929 ; Thomas, 1932) have been described, in amphibians only one case of a doubtful osteogenic sarcoma (Ohlmacher, 1898) has been found and in reptiles one case of an osteoma (Moodie, 1923).\nTherefore, the multiple osteomas, which we were in a position to study in an adult female of the lizard Lacerta viridis, is probably the first case of this tumour found in a reptile. The tumour nodules presented themselves as rather regular nodules, varying in size, which were present in the tail and arose from the caudal vertebrae (figs. 1 and 2).

Description: Am 5. August 1956 traf von Dr. H. Kern auf dem Schiffswege aus Djakarta eine erwachsene Netzschlange, Python reticulatus Schn., von 6.40 m L\xc3\xa4nge im Tierpark Berlin ein. In ihre Kiste hatte man f\xc3\xbcr den etwa vier Wochen dauernden Schiffstransport ein lebendes Huhn (gro\xc3\x9fer Malaiischer K\xc3\xa4mpfer) hineingesetzt, das unterwegs gefressen wurde. Reste davon \xe2\x80\x94 darunter ein Fu\xc3\x9f \xe2\x80\x94 wurden dann unvollkommen verdaut wieder erbrochen. Nach der Ankunft in Berlin brachten wir die Riesenschlange zun\xc3\xa4chst provisorisch in einem kleinen Terrarium unter. Dort nahm sie zwei mittelgro\xc3\x9fe Meerschweinchen zu sich. Mittlerweile war ein gr\xc3\xb6\xc3\x9ferer Beh\xc3\xa4lter f\xc3\xbcr das Tier fertiggestellt worden, in den die inzwischen durch die W\xc3\xa4rme der Schlangenfarm munterer gewordene Schlange umgesetzt wurde. Hier verweigerte die Schlange in der Folge jede weitere Nahrung. Es zeigte sich nunmehr \xe2\x80\x94 4 m distal von der Schnauzenspitze \xe2\x80\x94 eine abgetreppte Verschiebung (Abb. 1) der Wirbels\xc3\xa4ule, die auf einen Bruch des R\xc3\xbcckgrates schlie\xc3\x9fen lie\xc3\x9f. Die Schlange magerte in den folgenden Wochen erheblich ab, und der Bruch trat endlich so stark in Erscheinung, da\xc3\x9f der Python nicht mehr ausgestellt werden konnte. W\xc3\xa4hrend die Schlange in der ersten Zeit noch sehr aggressiv war und der vor dem Bruch liegende K\xc3\xb6rperteil immer noch hoch aufgerichtet wurde, ergriff in zunehmendem Ma\xc3\x9fe immer gr\xc3\xb6\xc3\x9fere Apathie das Tier, bis es schlie\xc3\x9flich v\xc3\xb6llig teilnahmslos herumlag. Innerhalb von vier Monaten erfolgten drei H\xc3\xa4utungen. Hinter dem Bruch schwoll der v\xc3\xb6llig gel\xc3\xa4hmte K\xc3\xb6rperabschnitt bis zum After stark an (Abb. 2). Der Schwanz blieb von der Schwellung unber\xc3\xbchrt. Der K\xc3\xb6rperumfang vor dem Bruch betrug 35 cm, hinter ihm 56 cm. Die Haut des aufgetriebenen K\xc3\xb6rperteiles war sehr m\xc3\xbcrbe und n\xc3\xa4\xc3\x9fte an verschiedenen Stellen. Am 30. November 1956 starb die Netzschlange. Der angeschwollene Teil ging nach dem Tode der Schlange sofort in F\xc3\xa4ulnis \xc3\xbcber. Im Enddarm fand sich eine riesige Menge von Harns\xc3\xa4urekristallen gespeichert, obwohl w\xc3\xa4hrend der Krankheit des Tieres wiederholt gro\xc3\x9fe Portionen von Kot manuell aus der Kloake geholt worden waren.\nDr. G. BEUTEL (Berlin-Lichtenberg) \xc3\xbcbernahm freundlicherweise das R\xc3\xb6ntgen und die entsprechende Deutung. Es stellte sich \xe2\x80\x94 wie vermutet \xe2\x80\x94 tats\xc3\xa4chlich ein Wirbels\xc3\xa4ulenbruch heraus. Der betreffende Wirbel ist stark destruiert. Hier macht die Wirbels\xc3\xa4ule einen nach rechts gerichteten Knick (Abb. 4), und beim Seitenbild erkennt man au\xc3\x9ferdem eine Versetzung der beiden Wirbels\xc3\xa4ulenabschnitte in dorsoventraler Richtung um fast die volle Wirbels\xc3\xa4ulendicke (Abb. 5). Wolkige Schattenbildungen an diesem Abschnitt d\xc3\xbcrften Callus sein. Auf der Seitenaufnahme sieht man weiterhin multiple alte und frische Rippenfrakturen, von denen die letzteren durch kr\xc3\xa4ftigen Callus bereits \xc3\xbcberbr\xc3\xbcckt werden. In H\xc3\xb6he des destruierten Wirbels sind links mehrere Rippen zu sehen, die z.T. etwas aufgetrieben sind und zentrale Aufhellungen mit exzentrischer Verd\xc3\xbcnnung der Compacta aufweisen. Hierbei d\xc3\xbcrfte es sich um Enchondrome handeln. Soweit die Tatsachen und die Befunde.

Description: Anticipating a revision of the genera and subgenera of the tribe Anthophorini, a number of south-east Asiatic species previously included in Anthophora Latreille, are transferred by the author to Amegilla Friese. The types were studied of Anthophora villosula F. Smith, and of 19 valid and 3 invalid species of Amegilla (i.e., of all species discussed, except that of himalajensis Radoszkowski), and a key to their identification is included. The following new species are described: A. proboscidea, \xe2\x99\x80 (Simalur I.), sumatrana, \xe2\x99\x82\xe2\x99\x80 (Sumatra), pagdeni, \xe2\x99\x82 \xe2\x99\x80 (Malaya), and leptocoma, \xe2\x99\x82 \xe2\x99\x80 (Siam & Malaya). Re-descriptions of both sexes and figures are given of A. insularis (F. Smith), himalajensis (Radoszkowski), florea (F. Smith), and urens (Cockerell). Apart from the specific descriptions, notes and records are provided concerning geographical distribution, new localities, and the identity of plants visited. The following cases of synonymy are established : A. fulvohirta Meade-Waldo, 1914 (= insularis F. Smith, 1858) A. proserpina Gribodo, 1893 (= himalajensis Radoszkowski, 1882) A. pahangensis Meade-Waldo, 1914 (= himalajensis Radoszkowski, 1882) A. pahangensis Cockerell, 1927 (= pendleburyi Cockerell, 1929) A. anthreptes Lieftinck, 1944 (= pendleburyi Cockerell, 1929) Anthophora villosula auct, nec F. Smith, 1854 (= Amegilla spec. diff.) Anthophora soror J. P\xc3\xa9rez, 1905 (= Anthophora villosula F. Smith, 1854) Anthophora pingshiangensis Strand, 1913 (= Anthophora villosula F. Smith, 1854)

Description: CONTENTS\nIntroduction...............1\nTaxonomic studies.............3\nProvespa...............7\nVespa................10\nBionomics of Oriental and Papuan Vespinae........51\nProvespa...............51\nVespa................52\nHabitat...............52\nFood...............53\nColony foundation, castes, and periodicity.......59\nNest construction.............60\nDuration of life of colonies...........64\nAggressiveness and effect of sting.........66\nEnemies ..............69\nMimicry...............71\nDistribution of Oriental and Papuan Vespinae........72\nLiterature...............80\nIndex................83\nINTRODUCTION\nIt is now more than fifty years ago since R. du Buysson published a monograph of the genus Vespa, a group of wasps which is at present regarded as representing a subfamily consisting of four or five different genera.\nIn the collections used for the preparation of that work, the fauna of the

Description: In 1734 verscheen te Amsterdam het eerste deel van het klassiek geworden werk van Albertus Seba : Locupletissimi rerum naturalium Thesauri accurata descriptio, et iconibus artificiosissimis expressio, per universam physices historiam. In dit werk, vaak aangeduid alleen met de naam \xe2\x80\x9eThesaurus", geeft Seba naast voor die tijd goede beschrijvingen prachtige gekleurde afbeeldingen van de behandelde voorwerpen. Tot de \xe2\x80\x9erijkste schatten" van het dierenrijk rekent Seba ook twee kleurafwijkingen van de mol, Talpa europaea L., waarvan de eerste op pagina 51 wordt vermeld als: Talpa, alba, nostras [de witte mol van ons Vaderland]. De op plaat xxxii fig. 1 gegeven afbeelding van deze kleurvariant toont echter een mol met een licht roomkleurige tint.\nUit de omgeving van zijn geboorteplaats Etzela, Oost-Friesland, kende Seba een mol met witte onregelmatige vlekken (p. 68; pl. xli fig. 4). Deze kleurvari\xc3\xabteit wordt door hem genoemd: Talpa, maculata, Oost-Frisia [de gevlekte mol van Oost-Friesland].\nNaar beide afbeeldingen van Seba wordt door Houttuyn (1761, p. 310) verwezen in het 2de stuk van het eerste deel van zijn uitvoerige bewerking van \xe2\x80\x9eSystema naturae" van Linnaeus : \xe2\x80\x9eBehalve de gewoone Mol, die zwartagtig is, wordt somtyds, in ons Land, ook een witte gevonden, by Seba afgebeeld, en eene, die Klein de Oostfriesche noemt, zynde een weinig grooter, en over \'t geheele Lyf als gemarmeld met witte Vlakken op een zwarten Grond." Hierbij dient opgemerkt te worden dat Klein (1751, p. 60) onder de Oostfriesche mol de Talpa maculata van Seba verstaat. In 1776 heeft Houttuyn de gelegenheid lezers, die met het Nederlands vertrouwd zijn, op een derde kleurverscheidenheid van de mol te wijzen en wel in de vertaling van het Engelse werk van Edwards & Catesby : \xe2\x80\x9eVerzameling van uit-

Description: De hier gegeven tabel werd samengesteld naar aanleiding van een wens om op gemakkelijke wijze de namen te leren kennen van de zoogdieren die in Nederlands Nieuw-Guinea schade kunnen toebrengen aan land-, tuin- en bosbouw. Daar de tabel in de eerste plaats beoogt van practisch nut te zijn is er naar gestreefd om haar te baseren op eenvoudige kenmerken die zonder veel moeite zijn waar te nemen. Met uitzondering van de knaagdieren, waarvan in de meeste gevallen zelfs de genusnaam niet te bepalen is zonder gebruik te maken van schedelkenmerken en tandstructuren, is het mogelijk gebleken op uiterlijke kenmerken van ieder zoogdier tenminste vast te stellen tot welk genus het behoort. Omdat er in de eerste jaren nog geen sprake kan zijn van een goed georganiseerde bestrijding van schadelijke zoogdieren in dit gebied zal de man van de practijk er ook geen behoefte aan gevoelen om van ieder gevangen dier de naam van de soort of die van het geographische ras te kennen. De gelegenheid, die ons echter met de uitgave van deze tabel werd geboden om meer bekendheid te geven aan de grote vormenrijkdom van de Nieuw-Guinese zoogdieren, heeft ons doen besluiten om deze, met behoud van het practische doel, zodanig uit te werken dat zij als een voorlopige gids voor het identificeren van vele in het gebied waargenomen zoogdieren kan dienen. Amateur-mammalogen in Nederlands Nieuw-Guinea waren tot nu toe immers voor dit doel aangewezen op enige verouderde boeken die bovendien slechts antiquarisch zijn te verkrijgen, terwijl de verdere vakliteratuur verspreid is in artikelen welke in verschillende tijdschriften werden gepubliceerd.\nZoals in iedere diergroep bevinden zich onder de Nieuw-Guinese zoogdieren naast gemakkelijk te herkennen soorten en rassen ook vele vormen

Description: I.\nINLEIDING\nDe vaak gestelde vraag of er in de Nederlandse Antillen ook zeekreeften voorkomen, kan naar gelang van de definitie van het woord zeekreeft zowel ontkennend als bevestigend beantwoord worden. Dat de nederlandse zeekreeft, Homarus gammarus (Linnaeus), er niet voorkomt zal wellicht niemand bevreemden, maar ook de noordamerikaanse soort, Homarus americanus H. Milne Edwards, ontbreekt er. Wel vindt men in de zee\xc3\xabn rondom de Nederlandse Antillen andere kreeften, die echter niet tot de familie der echte zeekreeften (Nephropsidae) behoren, doch tot de families van de langoesten (Palinuridae) en beerkreeften (Scyllaridae). In tegenstelling met de Nephropsidae hebben deze laatste twee families geen echte scharen aan de eerste drie paren looppoten.\nVan de langoesten zijn tot nu toe vier soorten in de Nederlandse Antillen gevonden, terwijl er twee soorten beer- of zandkreeften aangetroffen werden. Deze zes soorten zullen hieronder uitvoerig besproken worden. Enkele andere soorten kreeften zijn in het overige West Indi\xc3\xab waargenomen, doch dit zijn meest dieren uit het diepere water. Mocht echter een dergelijke, hier niet besproken soort in de Nederlandse Antillen gevangen worden, dan is dit een zeer belangrijke vondst en verdient het aanbeveling het exemplaar ter identificatie op te zenden aan het Caraibisch Marien Biologisch Instituut, Piscadera Baai, Willemstad, Cura\xc3\xa7ao (postadres Berg Carmelweg 7, Willemstad), of aan het Rijksmuseum van Natuurlijke Historie te Leiden, waar het dan aan een nader onderzoek zal worden onderworpen. De dieren worden het best geconserveerd in 70 % alcohol of in een 4 % formaline oplossing; soms is aan droge schilden (zowel die van de staart als van het kop-borst-